Op ‘Nu.nl’ leek de hoofdredacteur zich af te vragen of de journalistiek niet meer aandacht moest besteden aan de ‘stille meerderheid’?
Het is wellicht wat flauw, maar als mensen er het zwijgen toe doen, levert dat weinig tekst op. Toch is dat geen ondoordachte kritiek mijnerzijds, want in de praktijk is het doorgaans de opmaat voor het doordrukken van wetten en maatregelen die indruisen tegen wat het volk dat wél nadrukkelijk in beeld verschijnt, met een beroep op een ‘Silent Majority' die naar die repressie snakt. Het negeren en verbieden, en met geweld uiteen slaan, van protesten en demonstraties, het censureren van het internet, en simpelweg niet plaatsen van kritische reacties in kranten en tijdschriften, met verwijzing naar een fictieve communis opinio is wel érg ‘Stalinistisch’.
Daarmee zeg ik niet dat Gert Jaap Hoekman een doorgewinterde ‘Stalinist’ is, met het bijbehorende ideologische kader, maar dat je vreselijk op moet passen met het hele concept van een ‘stille meerderheid’ als ‘opiniemakers’ en ‘experts’ daar naar beginnen te verwijzen. Dito bij anonieme bronnen bij de overheid, waar dat orgaan transparantie hoog in het vaandel zou moeten hebben staan. En waar aandacht voor een ‘ander geluid’ verwijst naar de reflex van de media om vooral ’schreeuwers’ en mensen die geweld gebruiken in beeld te brengen als lieden die staan voor een bepaalde groep die men in diskrediet wil brengen, worden we daar als samenleving ook niet veel wijzer van.
Uiteraard hebben ook de mensen die niet de straat op gaan, geen eigen blog onderhouden, geen ingezonden brieven schrijven, en niet aan tafel zitten in de uiteenlopende ‘praatprogramma’s’ een mening over tal van kwesties. En in veel gevallen is het tragisch als die mening niet wordt gehoord, omdat die geïnformeerde mening wordt overstemd door wat de gevestigde media ons serveren waar het échte experts betreft. Maar wat de gevestigde media opvoeren als de mening van de ‘stille meerderheid’ is als regel juist ‘ongeïnformeerd’. Zoals Caitlin Johnstone HIER opmerkt, blijken veel mensen wel een mening te hebben, maar geen enkele moeite te hebben gedaan om zich op de hoogte te stellen van tegenargumenten. Ze zijn daarbij niet alleen gewoon lui of laks, maar doodsbang dat hun veilige wereldbeeld voor hun ogen op een hoop stort als ze er op een andere manier naar kijken, omdat die 'False Narrative' hun laatste strohalm is.
Inzake ‘Covid’ is dat de ‘olifant’ in de kamer, waar contraire wetenschappers, artsen en zorgpersoneel best wel willen praten, maar de kans niet krijgen. En dat geldt voor een groeiend aantal ‘dossiers’ die té belangrijk worden geacht om oppositionele geluiden toe te laten. Daarmee is niet gezegd dat je in alle gevallen de kant moet kiezen van iemand die een oppositionele mening verkondigt, en dat ook onderbouwt met feiten die verifieerbaar juist zijn, want veel situaties zijn gewoonweg niet geschikt om als ‘hapklare brok’ te worden opgediend. Maar als er onverwachte kanten aan een kwestie zitten, dan is onze individuele opinie, weergegeven in snelle ‘one-liners’ op een forum, of in een praatprogramma, niet het laatste woord. Inzake de oorlogen tegen Irak en Afghanistan, of de ‘regime-change’ operatie in Oekraïne, bijvoorbeeld, hadden we beter op onze handen kunnen blijven zitten. Het grootste gevaar dat ik zie, is dat de ‘experts’ dingen missen, omdat ze in een echoput wonen en werken, die is afgeschermd van contraire inzichten.
Een goed gebruik in leidinggevende kringen die zich geen serieuze uitglijders kunnen veroorloven, is het aanstellen van een lid van het ’team’ die tot taak heeft de ‘advocaat van de duivel’ te zijn. Veelal ‘vergeten’ directies en regeringen dat liever, om de vaart erin te houden, en de sfeer in het ‘team’ niet te belasten. Vergelijk ook met mijn vorige twee bijdragen over mensen met een ‘open mind’ die plooibaar zijn, gefocust op het bedienen van de ‘vrienden’, waardoor de ‘wijsheid’ het zwijgen wordt opgelegd. Een ’stille meerderheid’ opvoeren als ‘wijze mensen’ is de achterdeur uit. Passief, lethargisch, volgzaam, ongeïnteresseerd, zijn die mensen wel stil, maar niet goed wijs, of doodsbang, als er belangrijke zaken op het spel staan. En nog maar eens verwijzend naar Cipolla, hebben we het dan niet exclusief over mensen met een gebrekkige opleiding.
Een goed vertrekpunt is dat men accepteert dat er geen beleid hoeft te worden gemaakt als ‘marktwerking’ er vanzelf voor zorgt dat het kaf van het koren gescheiden wordt. Laat ‘ongevaccineerden’ maar concurreren met ‘gevaccineerden’, en kijk maar wie er aan het kortste eind trekken. Maar dan uiteraard wel mét Ivermectine als optie, en toegang tot de zorg van geschoolde artsen die daarmee aan de slag willen. Ik bediscussieerde recent mijn standpunt met goede vrienden, die beiden ‘gevaccineerd’ zijn, beiden academisch geschoold, en één van hen is epidemioloog. Ze respecteren mijn keuze, maar zijn bezorgd, en willen voorkomen dat ze mij besmetten. Ik stelde dat ik hun keuze ook respecteerde, en ik van mijn kant ook bang was om hen te besmetten, nu de ‘vaccins’ volgens drie verschillende studies de ‘gevaccineerden’ zelfs kwetsbaarder maakt. Studies die zij niet kenden, en waar ze verder ook geen interesse in hebben. En toen ik stelde dat ze in India inmiddels klaar leken te zijn met ‘Covid’, dankzij de Ivermectine, stelden ze dat mijn informatie niet deugde. Maar opnieuw hadden ze geen interesse in enige referentie naar serieuze publicaties die mijn uitspraak bevestigen.
De basis is gezond, waar we elkaar niet willen zien lijden. Maar de kans dat we elkaar vinden op een gedeeld protocol is nihil als we de inhoudelijke discussie niet kunnen voeren. Dan moet de ‘markt’ het laatste woord krijgen, waarbij de ‘ongevaccineerden’ in wetenschappelijke zin de ‘controlegroep’ vormen. Daar zou ik mee kunnen leven, al maak ik mij serieus zorgen over het lot van de 'gevaccineerden', maar het zou de ‘experts’ die ons hun opinie of product door de strot willen drukken, alsmede de mensen die leven van het optekenen van opinies, en ambitieuze politici slecht uitkomen. Vandaar dat er zoveel spanning is in de samenleving. Ik erken dat je kwetsbare mensen moet beschermen, en dat dat kan leiden tot zekere restricties die niet onredelijk zijn, omdat ze amper een offer zijn voor de mensen die niet kwetsbaar zijn. Eerder een kwestie van empathie en fatsoen, zonder gevaar of afbreuk te doen aan de kwaliteit van de niet kwetsbare, of zich minder kwetsbaar wanende medemens. Van belang is hier dat we op voorhand niet kunnen weten of een experimenteel ‘vaccin’ dat niet immuniseert, waardoor je voor de rest van je leven aan de ‘boosters’ moet als je natuurlijke immuunsysteem de pijp aan Maarten geeft, per saldo minder druk op de ‘zorg’ legt dan wanneer we kiezen voor het alternatief.
Bij het beginnen van oorlogen en ‘regime change’ heb je die luxe van ‘marktwerking’ niet. En dat geldt voor veel onderwerpen die volop in de schijnwerpers staan. Daar is het raadzaam om terughoudend om te springen met de inzet van geweld, en consensus-makelaars geen ‘eredoctoraat’ te geven van een universiteit die prat gaat op haar exacte wetenschappelijke fundament. Op het moment dat kennis niet meer exact is, laat het begrip ‘expert’ dan maar varen. En dat is al helemaal het geval als ‘experts’ geen kennis willen nemen van informatie buiten hun ‘Safe-Space’, om welke reden dan ook, of als ze geen ‘Skin-in-the-Game’ hebben. Mensen die menen te weten wat de ‘stille meerderheid’ vindt zou je moeten uitdagen door hen te vragen wat ze in willen zetten voordat je een enquête onder het volk organiseert waarbij iedereen zich erover uit kant spreken. Huis weg, baan kwijt als je ongelijk hebt. Wat zeg je? Toch liever niet?