Wanneer is iemand ziek?
In mijn jonge jaren moest je koorts hebben, en anders was je niet ziek. Snotterende, hoestende, proestende kinderen kregen een zakdoek mee naar school, en klaar. Krassen, schrammen, blaren, pleisters, gips waren geen reden om zielig te doen. Als je iets mankeerde waardoor je gebrekkig functioneerde voor een zekere periode, dan kreeg je een briefje mee van je ouders waarin de leerkracht werd verteld dat je bepaalde activiteiten niet aankon. Of de ouders kwamen even langs op school om het te bespreken, en dan werd er rekening mee gehouden.
Eenmaal volwassen kon je je ‘ziek’ melden als het werken je te zwaar viel omdat een virus of fysiek ongemak je te grazen had genomen, of als de arts adviseerde om jezelf enige tijd in acht te nemen, zodat je lichaam kon herstellen. Collectieve verzekeringen vingen dat op. Op mensen die simuleerden werd neergekeken. De gezondheidszorg was een overheidstaak. De winst was dat mensen langer bleven leven, en dat de kwaliteit van hun leven er op vooruit ging door baanbrekende ontdekkingen. Die winst daalde niet neer bij aandeelhouders, bonus-verzamelaars, en administrateurs.
Op enig moment sloeg de stemming om. Simuleren werd ‘slim’, als je er mee weg kon komen. En de winst werd een bedrag in geld op een bankrekening, nadat de zorg ‘geprivatiseerd’ was. Niet écht geprivatiseerd, want de overheid bleef ‘toezichthouder’, ‘contractpartij’ en ‘opdrachtgever’ via wetten en regelgeving, die hele volksstammen ‘werk’ gaf in een extra ‘schil’ die tussen de patiënt en de zorgverlener werd geschoven, met geheel eigen carrièremogelijkheden en eigen opleidingen. Private ‘verzekeraars’, die niks verzekeren, omdat bij een pandemie de kosten toch worden doorberekend aan de belastingbetaler, waardoor ze geen enkel risico lopen, organiseerden een eigen politiedienst met ‘controleurs’ om mensen op te sporen die de boel besodemieterden. Daarnaast werden ook de ‘zorgverleners’ onder het vergrootglas gelegd, waar ze hun eigen ‘bottom-line’ soms hielpen door ‘verrichtingen’ die niet nodig waren, of contra-productief, of onnodig duur.
De patiënt werd ‘volwassen’. Een melkkoe die voor de meest uiteenlopende lieden gouden melk gaf. Dat de ‘levensverwachting’ steeg was in die zin eerder bijvangst. De explosief stijgende kosten, door ‘patenten’ en zorg waarvan het nut omstreden was, leidde tot de innovatie van de ‘zorgzame dood’, oftewel ‘euthanasie’, langs uiteenlopende wegen opnieuw een gouden greep voor allerlei mensen met Eurotekens in de ogen. Via te declareren kosten, of subsidiestromen, en tekst voor ‘debat’, ‘onderzoek’, dikke rapporten, ‘advies’ van ‘experts’, en wetgevers met hun ambtelijke mallemolen.
Wat een ware goudmijn was, sinds eind jaren vijftig, dat waren de mensen die ‘ziek in hun hoofd’ waren. Een Amerikaanse belangengroep schreef een ‘handboek’, de ‘DSM’, wat begon als een poging om de diagnoses van artsen en therapeuten die zich bezig hielden met het geestelijke welzijn enigszins te stroomlijnen. Maar inmiddels ben je ‘Ziek in je Hoofd’ als je twijfelt aan de ‘ziektes’ die zij hebben uitgevonden, en verbeterd.
Toen begin 2020 ‘Covid’ doorbrak, stelde ik de vraag of we te maken hadden met een hedendaagse variant van de ‘Zwarte Dood’, of dat het eerder een stevige griep was. De term ‘griep’ raakte al snel in ongenade, maar zo gek was dat niet, waar we de vorige ‘Corona’-pandemie vrij algemeen de ‘Mexicaanse Griep’ noemden. Om onduidelijke reden was er direct verzet tegen die aanduiding, ‘Griep’, omdat het de urgentie ondermijnde. Toch is een ‘griep’ nooit ongevaarlijk, en stierven er aan de ‘Hong Kong Griep’ naar schatting één miljoen mensen. En de ‘Spaanse Griep’ die honderd jaar geleden huishield, kostte tussen de zeventien en liefst honderd miljoen mensen het leven, in een tijd met een veel kleinere wereldbevolking.
Door een virale infectie een ‘Griep’ te noemen ontken je het gezondheidsrisico niet. Maar dat was wel de vrees die er leefde bij beleidsmakers en belangenbehartigers. Iedere viroloog die op de televisie verscheen, of in de krant werd geciteerd, riep op tot ‘Testen’. Zonder ‘Testen’ wist je niks. Dat klonk plausibel. Totdat je er achter komt dat de test die gebruikt wordt veel ‘valse positieven’ geeft. Inmiddels is daar zo’n lijvige hoeveelheid literatuur over, dat er stappen worden gezet om een nieuwe methode te promoten, waarvan nog maar weer moet worden afgewacht of dat dan wél bruikbare resultaten oplevert.
Merk daarbij op dat 'PCR-tests' voor gevaccineerde mensen met symptomen minder streng is, met een maximale 'cycle threshold' van 28, dan voor mensen die niet gevaccineerd zijn, waarvoor een 'cycle threshold' van 35-40 gebruikt wordt, wat maakt dat het aantal 'valse positieven' onder niet-gevaccineerden hoger uitpakt. En daarbij worden gevaccineerden tot nog toe slechts getest als ze symptomen hebben. Waarom is dat? Mensen met argwaan tegen alles wat te maken heeft met ‘Covid’ worden hierdoor gesterkt in hun idee dat het allemaal één ‘Groot Complot’ is. Of zijn we in meerderheid inmiddels ‘Ziek in ons Hoofd’? Of is het een combinatie?
In de basis begrijp ik dat iemand ziek kan zijn zonder symptomen. Een deel van het lichaam functioneert niet naar behoren, maar de persoon die ziek is valt het niet op. Tikkeltje lusteloos. Pijntje hier, pijntje daar. Maar geen koorts, dus door maar weer. En dat kán een onverstandige keuze zijn. De diagnose stellen in een vroegtijdig stadium kan later veel ellende voorkomen. Ellende voor de patiënt, en hoge kosten voor de maatschappij.
Waar de argwanende mens op wijst, is dat er zekere goedkope medicijnen zijn die minimaal net zo goed zijn als de experimentele vaccins, waarvan nog maar moet worden afgewacht of de ‘bijwerkingen’ op termijn niet erger zijn dan de kwaal. Dat bepaalde medische behandelmethoden contraproductief zijn, en de ziekte alleen maar kwaadaardiger maken. En dat de stortvloed aan ‘valse positieve tests’ hele sportcarrières en de economie in het honderd schoppen. De panische autoriteiten en hysterische vaccinatie-hunkeraars zeggen dat die argwanende mens ‘Ziek in zijn Hoofd’ is, terwijl die argwanende mens meent dat de paniekvogels ‘Ziek in hun Hoofd’ zijn. Van mijn kant probeer ik stoïcijns zuiver wetenschappelijke informatie op te graven die koud en kil de feiten benoemt, en identificeert in welke richting we de oplossing moeten zoeken, zonder verwachtingen te scheppen die niet waargemaakt kunnen worden.
Wanneer een mens ziek is, is niet meer vast te stellen door een leek. De thermometer en betrokken observatie waarmee mijn ouders, en ik zelf als ouder, eventuele symptomen op het spoor kwamen, en simulatie mee onderschepten, is blijkbaar iets uit de tijd van de auto die met een verbrandingsmotor was uitgerust, en we hebben nu andere criteria. Wat ik voor mijzelf wel constateer, is dat een maatschappij die mensen die niet ziek zijn isoleert en buitensluit, ziek is. Ernstig ziek. Op sterven na dood.
Voor een ‘geïnformeerde’ keuze is de kwaliteit van de informatie cruciaal. Zekerheid is niet altijd in de aanbieding. ‘Weet niet’ is ook een antwoord. Experimenteren met medicatie, behandelmethoden en injecties waarvan nog niet bekend is hoe ze de fysieke processen in het lichaam beïnvloeden, is onvermijdelijk als je ‘niet weet’. Dan is waakzaamheid geboden, omdat mensen met Eurotekens in de ogen de onzekerheid zien als een buitenkans voor het verkopen van hun eigen ‘slangenolie’. Hoe hoger de winstmarge op een geneesmiddel, test, mondkapje, beademingsmachine, therapie, geestelijke zorg, begeleiding, onderzoek, of ‘capaciteit’, nu, of in de toekomst, hoe voorzichtiger je moet zijn. Ook omdat de winst op zeker moment zó absurd hoog kan worden, dat ‘mensen met belangen’ bereid zijn gezonde mensen uit te sluiten van zorg, werk en de omgang met andere mensen als ze weigeren patiënt te worden voordat ze ziek zijn.