Het zijn maar woorden.
Wie een belangrijke functie bekleedt moet op zijn woorden passen. Als de directeur van 'USAID', het quasi civiele 'Regime Change'-instrument van de Amerikaanse geheime diensten, aangeeft dat de Verenigde Staten in oorlog zijn met Rusland, maar dat ze het sterven in de strijd overlaten aan inwoners van Oekraïne, dan krijgt dat normaal gesproken volop aandacht. Als de president van Oekraïne in een interview zegt dat de Amerikanen bereid moeten zijn om hun zonen en dochters ook aan te bieden voor de 'Gehaktmolen', dan verdient dat een plek in de krant.
Het kan een verspreking zijn, of wat u en ik er in lezen kan iets anders zijn dan wat betrokkene bedoelt over te brengen. Betrokkene is wellicht zelf niet goed ingevoerd, en begrijpt het beleid van de eigen regering, of het eigen bedrijf, of de organisatie niet. Of hij of zij wilde 'shockeren' of iets 'bespreekbaar' maken door te overdrijven, maar dan is het helemaal belangrijk om de tongen los te maken, en het niet te verzwijgen.
Niet alle keuzes die er gemaakt worden door degenen die de eindverantwoordelijkheid hebben, of die de 'aanbevelingen' doen, lenen zich voor een publiek debat. Maar als 'Europa' een gangbaar middel dat gebruikt wordt door anesthesisten verbiedt op oneigenlijke gronden, dan hoef je geen anesthesist te zijn om er over mee te willen praten. In Californië is een 'adviesgroep' tot de slotsom gekomen dat het redelijk is om afstammelingen van slaven in die staat te compenseren door hen $360.000 per persoon te geven. Rond de $640 miljard in totaal is ermee gemoeid. En dat terwijl Californië zelf nooit een 'Slave State' is geweest. Het lijkt mij wel een debat waard, ook buiten Californië, en in andere westerse landen waar de roep om materiële- en immateriële 'compensatie' voor mensen die zichzelf identificeren als afstammelingen van 'tot slaaf gemaakten' toeneemt.
Wat mij opvalt is dat veel mensen zonder verdere discussie aannemen dat iets 'gekkigheid' is, of dat 'iemand' het wel verkeerd begrepen zal hebben, omdat iets helemaal niet kán. 'Ach joh, dat gaat toch nooit gebeuren!' Het zijn maar woorden. En het volgende moment zitten we al middenin die oorlog, of draait de geldmachine op volle toeren, en kun je die medicatie die jouw leven kan redden niet meer krijgen.
Dit blog is onderdeel van de wereldwijde gemeenschap die 'beslissers' op de voet volgt, en hun woorden weegt om ontsporingen te voorkomen. Ook in die functie is het niet onbelangrijk om je woorden met zorg te kiezen, om mensen niet op het verkeerde been te zetten. Op het 'In English' gedeelte van dit blog publiceerde ik de getallen die Jeffrey Sachs in een 'Tweet' noemde waar het de slachtoffers betrof van de oorlog in Oekraïne, voorzover ze streden aan de zijde van dat land. In hoeverre buitenlandse huurlingen zijn 'meegenomen' weet ik niet. Het zijn cijfers die kennelijk eerder door CNN wereldkundig werden gemaakt, en die afkomstig zouden zijn van de autoriteiten in 'Kiev'. Ik heb geen mogelijkheid die getallen te controleren, maar ze passen in het beeld dat ik heb van de oorlog. Bijna 260.000 doden, bijna 250.000 ernstig gewonde en invalide militairen, 84.000 vermisten, en overlopers, en ruim 28.000 krijgsgevangen genomen militairen. De aanstaande 'val van Bakmut' zal er nog duizenden aan toevoegen, waar 'Kiev' aangeeft tot de laatste man/vrouw te willen vechten voor het behoud van die fortificatie. Het zijn maar woorden, en getallen. Maar het leed dat erachter schuilgaat is met geen pen te beschrijven.
Het past ook bij de oproep van Zelensky aan de NAVO-bondgenoten om onze eigen zonen en dochters te sturen om de plek van die uitgedunde Oekraïense strijdkrachten in te nemen. En waar Samantha Power zich 'verspreekt', komt het op mij over als iets veel ernstigers. Ze bereidt de aankondiging voor dat wij het aan onze 'stand' verplicht zijn om het 'Goede Voorbeeld' van onze Oekraïense 'broeders' en 'zusters' te volgen, en nu ook onze eigen kinderen moeten sturen, en niet alleen wapens en geld. Ik begrijp het als u tegen mij zegt: 'Ach joh, dat gaat toch nooit gebeuren!', maar ik ben dat vertrouwen in het gezonde verstand van mensen op leidinggevende posities kwijt.
Sterker nog, het zal deels de leeftijd zijn wellicht, maar ik zie meer en meer volkomen kolderieke keuzes voorbijkomen. Kolderiek omdat de consequenties uitzonderlijk ernstig zijn, en niet zelden contraproductief als je het afzet tegen het formele doel waarmee het aan de man/vrouw gebracht wordt. Soms omdat een uitermate complexe kwestie in een 'Donald Duck'-format wordt gepropt, met maar twee keuzes, 'Aan', of 'Uit', of omdat de 'Jip-en-Janneke'-taal geen recht doet aan de feitelijke probleemstelling, danwel omdat de 'eindverantwoordelijke' dement is en geen vat meer heeft op de kwestie, maar ook omdat 'Gretige Graaiers' alle principes hebben laten varen, en met een lege blik elk bezwaar trotseren, omdat er toch teveel mensen op aarde zijn, en niemand het eeuwige leven heeft, dus val maar dood. Bedoel je dat letterlijk? Ja, waarom niet. Zo zit ik er dus niet in. De woorden op dit blog hebben 'gewicht', en ik kies ze met zorg, maar kan niet in alle gevallen voorkomen dat mijn lezers erdoor verpletterd worden, of dat het ze uit balans brengt. Dat probeer ik te voorkomen, terwijl ik toch ook moet proberen die mensen uit balans te brengen, of te verpletteren met mijn woorden, die het slecht met ons voor hebben, en waar de woorden dwars doorheen gaan als ze geen 'gewicht' hebben.
Ik ken u veelal niet, en u kent mij veelal niet, behalve via mijn woorden op dit blog. Ik besef als geen ander dat het niet voldoende is om te benadrukken dat ik 'Goede Bedoelingen' heb. Hoe herstellen we samen het fundament onder een fatsoenlijke samenleving, waarin woorden weer 'gewicht' hebben, afspraken worden nagekomen, akkoorden en contracten worden nageleefd, en we korte metten maken met 'woordsla' en perfide juridische spelletjes om recht te breien wat krom is, en van de dader een slachtoffer te maken?