‘Washington’ heeft genoeg van verloren conflicten, en is aan winnen toe.
Onder de noemer ‘Washington’ kun je in dit verband van alles kwijt. Het is de residentie van de Federale Amerikaanse overheid, maar individuele staten stellen zich steeds onafhankelijker op onder invloed van politieke polarisatie, het beleid rond ‘Covid’, rellen, omstreden verkiezingen, verloren laptops, en uitgaven waar geen inkomsten tegenover staan, nu, noch in de toekomst. Het is traditioneel ook het centrum van de macht in de ‘Atlantische’ wereld, ook al bevindt het hoofdkwartier van de NAVO zich in Brussel, op een steenworp afstand van de zetel van de ‘Europese Unie’. Een ‘Unie’ waar de Britten voorheen gezien werden als de sleutelbewaarder voor ‘Washington’, maar nu de Britten eruit zijn gestapt moet ‘Washington’ het doen met sleutelbewaarders van de tweede garnituur. Nederland, Zweden, Polen en de Baltische staten, waarvan alleen Nederland nog enigszins ‘Europese Royalty’ is, geworteld in een ‘Europese traditie’, Zweden nooit écht mee wilde doen, en Polen vooral opvalt door zich onmogelijk te maken.
In die ‘Atlantische’ kring wisten ze tot nu toe nog goede sier te maken met opzichtige verdraaiingen van de realiteit, die er bij de ‘Atlantische’ kudde inging als zoete koek. Georgië dat een agressieoorlog startte, waarna ze een tik op hun neus kregen van Rusland, en de ‘Regime Change’ operatie in Oekraïne die niet bracht wat ‘Washington’ ervan had gehoopt, werden verkocht als staaltjes van ‘Russische agressie’. Maar meer en meer mensen zijn uitgekeken op die kletskoek, waar al die oorlogen waar ‘Washington’ ons in heeft betrokken niet alleen niks opleveren, en eerder krankzinnig veel kosten, catastrofaal zijn voor het milieu en het klimaat, wat weer ten koste gaat van onze eigen welvaart, maar het eindresultaat is simpelweg tenenkrommend in alle gevallen.
Daar staat tegenover dat de uitkomst van het conflict rond ‘Nordstream II’ verkopen als een ‘Defeat’ niet echt handig is. Je wilt in deze fase niet met een rode lap voor dat aangeschoten wild gaan staan, want het blijft een formidabel beest, en de beste uitkomst is niet de dood van die plaag. Iemand moet dat beest aan zijn verstand peuteren dat het allemaal zo zinloos is. Nu heeft Biden zijn oog weer laten vallen op Cuba, en dan denk je: ‘Waarom?!?’ Wat bezielt die lui in ‘Washington’? Zo’n beetje het enige wat Obama en hij goed hebben gedaan toen die ‘Nobelprijs voor de Vrede’-winnaar (sic) in ‘Washington’ het beleid van de ‘Warparty’ mocht verkopen, was een deel van de sancties tegen dat land opheffen, waardoor de lokale bevolking wat lucht kreeg, en investeringen op gang kwamen. En als ik dan zie dat Biden juist dreigt om Trump nog naar de kroon te steken, waar die ‘gokhal-exploitant’ nog zuur was over het verlies van ‘Havanna’ waar de maffia het voor het zeggen had tot de broertjes Castro het stokje overnamen, dan zie ik dat recente interview voor mij, waarin de Amerikaanse succesregisseur Oliver Stone, tevens het geweten van een generatie filmmakers, stelt dat John F. Kennedy op het punt stond de ‘Koude Oorlog’ en de crisis rond Cuba te beëindigen, wat resulteerde in een dode president. En dan kan je niet om de vraag heen of Biden wellicht bang is voor zo’n einde, en daarom de ’Nobele Wilde’ uithangt? Uit angst om te sterven als ‘Uithangbord’ voor de échte macht in ‘Washington’, als martelaar, en zonder dat het volk het door heeft.
Karl May, de auteur die zijn fictieve indiaan ‘Winnetou’ aan ons voorstelde, was tijdens zijn jonge jaren blind door vitaminegebrek, overleefde die armoede, raakte geïnspireerd door de sprookjes die zijn moeder hem voorlas, werd leraar en schrijver. Maar zijn reputatie als auteur van mooie avonturen liep een flinke deuk op toen bekend werd dat hij enkele keren was veroordeeld wegens uiteenlopende misdrijven. Hij schreef in de gevangenis over ‘Winnetou’ en ‘Old Shatterhand’ zonder ooit in de Verenigde Staten te zijn geweest, maar tegen het eind van zijn leven ging hij er alsnog naartoe en kwam beladen met souvenirs terug, voor het nageslacht tentoongesteld in ‘Villa Shatterhand’. Toen was hij al een gebroken man, door publicaties over zijn minder frisse strapatsen in het verleden, onder andere door een pamflet van Rudolf Lebius onder de titel: ‘Karl May - Ein Verderber der Deutschen Jugend’.
Indianenverhalen reiken niet zo ver meer als voorheen. Maar wat heeft het voor nut om als bedrogen fan van je af te gaan slaan omdat je ooit als een blok voor die verhalen viel, en dacht dat het allemaal op waarheid berustte?