Hoe betrouwbaar is de weersverwachting?
Vele jaren geleden vloog ik met mijn vrouw zonder concrete plannen naar Los Angeles, waar we voor drie weken een ‘capabele’ huurauto hadden gereserveerd. Uitgangspunt was dat we elke dag even een blik op het ‘Weather Channel’ zouden werpen, om voor de volgende dag ons plan te trekken. En dat werkte. We verslonden vele duizenden kilometers. Waar we zon zochten, hadden we zon. Waar we sneeuw wilden om te skiën, hadden we sneeuw.
De Verenigde Staten zijn, zeker buiten het seizoen, een ideaal land voor zo’n vakantie. Het is ‘avontuurlijk’ in die zin dat je delen van het land ziet waar je anders niet zo snel heen zou gaan, omdat de reisgidsen er geen melding van maken, of zelfs stellen dat er niks te zien is, afgezet tegen de naburige attractie. Maar niet ‘avontuurlijk’ in de zin dat je wordt overvallen door afgrijselijk weer, terwijl je je vooraf vastgelegde reisplan volgt. Die manier van reizen bevalt ons heel goed, maar in sommige landen moet je vooraf hebben gereserveerd, anders slaap je in je auto, of het kolenhok, en die tijd hebben we gehad.
Met die ervaring op zak begrijpt u wellicht ook waarom ik uitgesproken sceptisch ben over het idee dat er een ‘Groot Complot’ schuil gaat achter ontwikkelingen in de wereld. En in die zin ben ik ook zéker ‘klimaatscepticus’, en heb ik bar weinig vertrouwen in de ‘Alfa’-wetenschappen als het er op aankomt onze ‘reis’ door de tijd te plannen. Wat niet wegneemt dat ik de zorg voor onze negatieve invloed op onze habitat deel, en beslist wil nadenken over, én wil meewerken aan logische maatregelen om nog zo lang mogelijk van onze habitat in het wijde universum te kunnen genieten, als mensheid. Ik heb dus niet veel met mensen die de schouders ophalen, en opmerken: ‘Dan ben IK er toch niet meer….’. Anderzijds word ik zéker ook niet blij van lieden die mij het reizen en andere geneugten willen ontzeggen om die habitat in een onberispelijke conditie te houden, of zelfs terug te voeren naar haar maagdelijke staat.
Recent verwees ik u naar een artikel van CJ Hopkins, waarin hij de vrees uitsprak dat illustere, totalitair ingestelde lieden druk waren met het smeden van plannen om ons een ’totalitaire’ samenleving binnen te loodsen. ‘Covid-19’ is in dat scenario het vehikel, en hij schetst een macaber beeld van wat ons te wachten staat als we hen hun gang laten gaan. Ik ben allerminst blind voor de invasie van ons privé-leven, en een hele reeks beperkende maatregelen die ons worden opgedrongen, maar als er al een sinister plan schuil gaat achter het inmiddels vrij algemeen gehanteerde idee van een ’Nieuwe Normaal’, dan zie ik nog altijd niet welke visie daarachter schuil gaat, en wanneer de bedenkers zichzelf kunnen feliciteren omdat ze bereikt hebben wat ze wilden bereiken. Wat is dan het reisdoel?
Zeker, ik zie hoe opgelegde reisbeperkingen de ‘Groene Agenda’ bevorderen, en ik twijfel er geen moment aan dat men in die kringen druk is met het ijzer smeden nu het heet is. Zeker, ik realiseer mij dat de farmaceutische industrie likkebaardend kijkt naar de stijging van de omzet van een heel arsenaal aan medicijnen en ‘middeltjes’ die als warme broodjes over de toonbank gaan voor veel teveel geld. Zeker, ik zie hoe een aanzwellende groep ‘bestuurders’ en ‘onderzoekers’ uit tal van disciplines druk in de weer zijn met het bedenken van winstgevende strategieën voor hun illustere ‘Agenda’s’. En dat we niet snel verlost zullen zijn van die ‘uitvreters’ nu de geldpersen witheet aanlopen, en overheden voor Sinterklaas spelen. En zeker, ik ben bepaald niet blind voor het gegeven dat ‘gevestigde’ media de kans aangrijpen om te trachten de concurrentie op het gebied van de ‘vrije nieuwsgaring’ vakkundig om zeep te helpen, met een beroep op de noodzaak te strijden tegen ’nepnieuws’, waar ze zelf de voornaamste producent van zijn.
Maar wie heeft de regie? En hoe levert hem of haar dat aan het eind van de rit een batig saldo op? In welke ‘munteenheid’ die dan nog iets waard is zou je dat uit kunnen drukken? En als het niet een materialistisch streven is, hoe zal die man of vrouw, of groep, dan de status naar zich toe trekken als begenadigde heersers?
Het eeuwig terugkerende probleem met ’totalitaire’ stromingen, is dat ze in het begin nog wel resultaten boeken die tot de verbeelding spreken, omdat de weersverwachting voor een paar dagen in de toekomst nog wel redelijk betrouwbaar is. Maar al snel moet er geïmproviseerd worden, en start de repressie, die onverbiddelijk het naderende einde van de ambities betekent. Luid roepen dat de ‘vijand’ voor de poort staat, en dat iedereen die hem in eigen kring zoekt een ‘verrader’ is, biedt slechts tijdelijk soulaas.
Het lastige hier is, dat ogenschijnlijk ‘absolutistisch’ optreden, in de zin dat een overheid een plan ontwikkelt om het hoofd te bieden aan een realistische bedreiging, en niet toestaat dat nihilisten en profiteurs roet in het eten gooien, niet ‘totalitair’ is, wanneer, nadat het gevaar geweken is, de autoriteit terugtreedt. Als er géén plan is, omdat de overheid doodsbenauwd is om gebruik te maken van haar autoriteit, en de verantwoordelijkheid ontloopt, of niet gesteund wordt door een slagvaardig ambtenarenapparaat, dreigt willekeur, dat aanvoelt als ‘totalitair’ optreden, omdat het niet rationeel kan worden onderbouwd. Binnen ‘ja en nee’ staat iedereen op de barricaden te roepen: ‘Wie ben jij om mij te vertellen……..!’, en dan volgen de rellen.
In NRC rangschikte Luuk van Middelaar, politiek filosoof en hoogleraar Europees recht, de onrust in Wit-Rusland als ‘’s werelds eerste Corona-opstand’, want Loekasjenko had ‘Covid’ ontkend, en schond daarmee het sociale contract met het volk. Voor Luuk is het totalitair als je niet met ‘maatregelen’ komt die in ons deel van de wereld zo’n geweldig succes zijn, en zo breed worden gedragen door de bevolking. Blijkbaar. Het is een beetje als met het weer: De één vindt het fris, en voor de ander is het tijd om verkoeling te zoeken. Of zoals met het aanbod in je krant, of op de televisie. De één leest elk artikel van kop tot staart om op de hoogte te blijven, en ziet elke uitzending die ook maar enigszins pretendeert dat het over ‘actualiteit’ gaat, en de ander laat die ‘pulp’ aan zich voorbij gaan, en doet liever iets nuttigs. Dat Middelaar's collega, die lokaal gewond werd, een kop boven haar relaas over diezelfde 'opstand' plaatst die luidt: 'Niet nadenken, rennen!', zegt genoeg. Ik heb zelf wel wat met nadenken. Dan hoef je veelal niet te rennen. Oftewel, als je haast maakt als je tijd hebt, heb je tijd als je haast hebt.