Wat is dit nou waar ik naar kijk?
Ontdaan van alle politiek geladen strijd, en interne controverses, is er een groep in de samenleving, jong en oud, man en vrouw, die in de hedendaagse praktijk, afgezet tegen wat we achter ons laten, de contouren ziet van een betere wereld. Die groep vreest dat weerstanden in de samenleving, die zij op verschillende niveaus en gronden identificeren, de realisatie van die betere wereld in de weg staan. Zij zijn bang.
Als groep vluchten zij nu van 'X' naar de veilige omgeving van 'Blue Sky', waar ze in alle rust kunnen werken aan de 'Endlösung', de finale oplossing. De door mij al eerder aangehaalde Chris Klomp, 'Free Lance' rechtbankverslaggever, toonde op 'X' een staatje met 'overstappers', waaruit bleek dat hij de meeste volgelingen had van het hele stel. Meer dan Schimmelpenninck, de NOS, Lubach, De Speld, Chris Aalberts, De Volkskrant, NRC, Lisa Westerveld en Sheila Sitalsing, in die volgorde. Wel allemaal ronde getallen, wat niet direct een erg betrouwbare indruk maakt, maar daar gaat het in die kringen ook niet om, betrouwbaar of niet. Het is belangrijk om u te realiseren dat het geen ideologisch of religieus homogene groep betreft. Het is de angst die hen bindt, en inspireert bij het bedenken van oplossingen om van tegenstanders af te komen, en de wereld beter te maken.
Zij hebben het voorzien op mensen die zich verzetten, of vraagtekens plaatsen bij keuzes die voor die idealisten een 'vaste waarde' binnen hun gesloten gemeenschap zijn. Die gemeenschap is een echoput. Het is eerder geprobeerd in de geschiedenis van de mens, en vooralsnog eindigde het steeds in tranen. Van een onceremonieel einde nadat het doek viel wegens een groot gebrek aan realiteitsbesef, tot een keuze om samen de 'Kool Aid' te drinken, en 'To Hell with It!'.
Die mensen in het verzet vormen evenmin een homogene groep. Jong, oud, man, vrouw, rijk, arm, allochtoon, autochtoon, 'links', 'centrum' of 'rechts', maar niet zo angstig uitgevallen, of eerder bang voor wat die betere wereld behelst. Dat laatste met goede argumenten, of omdat men zelf onder de invloed is gekomen van deze of gene 'Influencer'. Wat concreet inhoudt dat eenieder binnen die 'contra-groep' een geheel eigen verhaal heeft, en in bepaalde gevallen niet eens beseft dat men in die groep is ingedeeld. Sterker nog, op gezette tijden pakt men stevig uit tegen wat, binnen dit 'frame', eerder medestanders zijn.
Zelf ben ik niet bang uitgevallen, in die zin dat ik ben opgegroeid in een tijd waarin je leerde dat je stil moest zitten als je geschoren werd. En dat je niet moest 'miepen' als je een pak slaag kreeg nadat je je misdragen had. Onaangename momenten, maar als je eerlijk was, dan had je het aan jezelf te danken. Dat is overduidelijk niet kenmerkend voor die 'contra-groep', al ben ik binnen die sectie van de samenleving overduidelijk niet de enige die behelpt is met zo'n rechtvaardigheidsgevoel. Qua mentaliteit, los van de persoonlijke ervaringen, gaat het nog steeds om een heel diverse dwarsdoorsnede in de samenleving. In de 'contra-groep' vinden we ook pure hedonisten die zich nergens iets van aantrekken, en onder geen beding ooit ergens rekenschap voor af willen leggen.
Kortom, een erg lastig thema voor een bijdrage die niet té lang mag zijn. Concreet opgehangen aan de 'rol' van gangmaker Chris Klomp, met al zijn volgelingen, die zich ontpopt als iemand die, in mijn beleving, meer en meer de mentaliteit heeft van een 'kapo', een 'NSB-er'. En ik wil dat illustreren aan de hand van twee, voor mij, markante voorbeelden. Maar concentreer u op dat woord 'mentaliteit', en dat de opzet is om een dialoog aan te moedigen, en niet af te breken.
Net als elders in de Westerse wereld hebben ook in ons land de autoriteiten de aanval geopend op het 'Vrije Woord'. Met steeds vaker potsierlijke excessen. Een man met de naam Vlaardingerbroek, vermoedelijk wel familie van een jonge vrouw die zich in de kijker heeft gespeeld bij de autoriteiten, zet een posting op 'X' waarin hij het opneemt voor een andere jonge vrouw, Raisa Blommenstein, die terechtstaat wegens uitlatingen die zij deed. Hij stelt in die posting, in mijn woorden, dat er begrijpelijke beperkingen zijn aan de vrijheid van meningsuiting, waar het bijvoorbeeld concrete bedreigingen betreft. Maar daar gaat het in de gewraakte uitlatingen van Blommenstein niet over. En dat baart hem grote zorgen, omdat je als burger vogelvrij bent op die manier. Hoe moet je weten wat je (nog) wel mag zeggen en schrijven, en wat niet?
De heer Klomp duikt er bovenop, licht die posting eruit middels een 'screenshot', en maakt er een aparte wraakoefening van. Dat is een techniek die hij veel gebruikt. In mijn beleving hoor je onder de oorspronkelijke bijdrage te reageren, wat dan kan leiden tot een dialoog, hoor en wederhoor, en moet je er geen 'Social Shaming'-exercitie van te maken. Maar ook als je reageert op bijdragen van Klomp zelf met een vraag, kun je lang wachten op antwoord. Dit is zijn 'modus operandi', dat maken van 'screenshots' om vervolgens voor de groep te gaan staan en iemand in een eigen tekst daar omheen de oren te wassen. (En ja, ik zal ervoor zorgen dat Klomp een link krijgt naar dit artikel).
Klomp stelt in zijn eigen tekst dat het OM alle 'juridische stappen' heeft uitgelegd, en heeft 'verwezen naar jurisprudentie'. Met andere woorden, tenzij je een jurist bent, én uit de omvangrijke jurisprudentie dezelfde zaken en interpretaties filtert als de dienstdoende officier van justitie, heb je inderdaad geen idee wat wel, en wat niet mag. Een vorm van Russische Roulette. Een casino. Een grabbelton. Totale willekeur. Eenieder die de indruk wekt geen vrede te hebben met de contouren van die betere wereld, is daarmee vogelvrij.
Zulks nog eens onderstreept door een harde botsing die Klomp eerder had op 'X' met mensen die bang zijn dat die 'snitch' (zoals velen hem inmiddels zien, getuige de commentaren) hen op wil zadelen met een dystopische wereld waarin kindermisbruik gelegitimeerd wordt. In die woordenstrijd legde Klomp ongeduldig uit dat iemand die 'pedofiel' is niet vanzelfsprekend ook 'pedoseksueel' is. Wel de gevoelens, maar niet praktiserend. Waarbij hij eenieder die niet meteen begreep wat het verschil was, en ongenuanceerd reageerde, bedreigde met aangifte wegens smaad. Hij ging er met gestrekt been in. Maar op het moment dat een bevriende jurist, en voormalig kamerlid, die in de media al beschuldigd was van onethisch handelen met minderjarige jongens, aangifte deed tegen een neuroloog die zij samen 'stalkten', omdat ze zijn standpunt inzake het beleid ten tijde van covid niet pruimen, en die neuroloog de jurist in een stekelige woordenwisseling op enig moment herinnerde aan dat 'akkefietje' dat het landelijke nieuws haalde, was Klomp er als de kippen bij om te verdedigen dat die term 'pedofiel' allerminst onschuldig was, hetgeen de rechter in die zaak met hem eens was, waarop de neuroloog veroordeeld werd.
Maar waar zit ik nou naar te kijken? Wat is dit voor Kabuki-Theater?
Het grotere gevaar is dat we op enig moment zo druk zijn met de splinters in de ogen van de anderen te benoemen, dat we die balk in ons eigen gezichtsveld volledig missen. En dan achteraf janken dat we het 'Nicht Gewusst' hebben. Van (vermeend) slachtoffer naar dader. En dan ook geen maat meer houden, maar vól op het orgel. Geen 'opvoedkundige tik', zeg maar, maar meteen 'Nuken'. Recent schreef ik over een Nederlandse op jacht naar een betere wereld die mij uitmaakte voor 'Poetinpijper'. Daar helpt het niet om betrokkene te vragen zich een beetje in te houden. Daar is iets grondig misgegaan in de opvoeding, vanuit mijn perspectief op mens en samenleving bezien. Maar wat schiet je daar nog op met de confrontatie te zoeken? Zij en ik, wij zijn elkaar kwijtgeraakt nog voor wel elkaar ooit tegenkwamen. Compleet andere wereld. En nee, ik denk niet dat die beter is. Dus zeg ik dat ook. Daarmee is de kous af. 'Leven en laten leven'. Dat was de opmerking waarmee ik opende als reactie op een tamelijk onsmakelijke posting van haar. Maar zo zit zij er niet in. Ze is bang. En bange mensen zijn gevaarlijk, als hun angst irrationeel is, slechts terug te voeren op een verschil van mening. In het bijzonder als ze elkaar opzoeken in hun echoput, zinnend op de finale oplossing. Dat er een keuze is uit echoputten vind ik allerminst bemoedigend.