In de jaren zestig was de 'wederopbouw' wel min of meer volbracht.
De destructie in ons eigen land was, verhoudingsgewijs, bescheiden. Dat was wel anders in Duitsland, of de landen in het 'Oostblok', met inbegrip van Rusland, waar de Duitse oorlogsmachine overheen was gewalst. Eerst heen, en daarna weer terug naar Duitsland. In de aanloop naar de jaarlijkse herdenking van de eindoverwinning in wat de Russen de 'Grote Patriottische Oorlog' noemen, op negen mei aanstaande, dankt Poetin de Amerikanen voor hun steun in die 'erop of eronder' jaren, en staat hij stil bij een Frans 'squadron' dat de Sovjets, waaronder vele militairen uit Oekraïne, terzijde stond, en bijdroeg aan de eindoverwinning. Maar daar gaat deze bijdrage niet over.
Wij waren in die na-oorlogse jaren zelf 'klein behuisd', en hadden geen auto, maar we hadden een dak boven ons hoofd, we aten goed, gingen soms op vakantie in de zomer, als we vrij waren van school, waar we zes van de zeven dagen die een week telde goed onderwijs kregen in de vakken die je nodig had als je eenmaal volwassen was, en op eigen benen stond. Tijdens de lessen 'Aardrijkskunde' op de HBS ging het richting het eind niet langer over topografie, en het was geen examenvak, zolang je een 'voldoende' op je eindlijst had over het laatste jaar, en je moest het wel érg bont maken als je niet minimaal een 'zes' wist te scoren. Ook de leraren die het vak gaven hadden geen zin in het afnemen van een examen. Maar in de jaren daarvoor kon je wel 'blijven zitten' als je niet voldoende je best deed voor die vakken. Dat systeem bestaat niet meer, maar ik haal het aan om duidelijk te maken waarom onze leraar 'Aardrijkskunde' het vak ongevraagd uitbreidde met 'demografische' vraagstukken en wat je 'futurologie' zou mogen noemen.
'Futurologie' is meer dan 'koffiedik-kijken' of 'theebladeren lezen', maar het is geen exacte wetenschap. Nu is het 'zus', maar als de trend zich voortzet, is het tegen het eind van jullie arbeidzame leven 'zo'. Dat had ook te maken met zulke zaken als 'levensverwachting', mét de boodschap dat ons na onze pensionering nog een behoorlijk aantal jaren wachtte waarin we door de maatschappij 'bedankt' zouden zijn, wegens het bereiken van de 'pensioengerechtigde leeftijd' van vijfenzestig, of minder voor bepaalde beroepen. En wat dan? Ons land kende een 'AOW', maar dat was geen vetpot. Echter, opgeborgen in een 'bejaardentehuis', waarvan er in die jaren nog velen waren, werd er voor dat geld voor je gezorgd, en kon je in de gemeenschappelijke 'recreatieruimte' een kaartje leggen, de krant lezen, je sigaar roken, en een trui breien voor de kleinkinderen, terwijl je versleten wachtte op 'Magere Hein'.
Maar wat nou als je bij het afscheid van je betaalde werk nog vitaal was, en nog tientallen jaren voor de boeg had? Of, zoals reeds werd voorzien: Wat nou als je door 'automatisering' simpelweg niet meer nodig was, en de laan uit werd gestuurd? Generaliserend waren er twee stromingen. Voor de ene stroming was dat een regelrechte nachtmerrie. De andere stroming kon niet wachten. In het bijzonder als het geld dat ze dan nog kregen afdoende was, wat per individu uiteraard anders ligt, waren er velen die het geen beklemmende gedachte vonden dat ze niet langer 'voor een baas' moesten werken.
Tegen het einde van mijn eigen loopbaan werd mij door de directeur gevraagd of ik het niet verschrikkelijk vond om met pensioen te gaan. Hij kende mij als iemand die 'het gras opvrat' voor het bedrijf, en ik had het in mijn werkkring ontzettend naar mijn zin. Ik vond dat ik het enorm getroffen had in het leven met zo'n baan, en zo'n werkgever, en zulke collega's. Maar ik wilde niet door tot ik 'op' was, of niet meer mee kon komen, dus was mijn antwoord dat ik volop plannen had voor de jaren na mijn pensioen, dat het pensioenpotje dan ook 'vol' zou zijn, in die zin dat alles wat ik nog wilde doen ook bereikbaar zou zijn, en dat 'meer geld' geen streven was, maar 'meer vrijheid' wel. En dat ik het bovendien ongepast vond om jongere collega's op te houden door maar te blijven zitten.
Meerdere vrienden en collega's van mij trokken weloverwogen de stekker eruit ver voordat ze de pensioengerechtigde leeftijd bereikten, door gebruik te maken van 'regelingen'. Eén volkomen tevreden vriend van mij nam op de leeftijd van vijftig lentes afscheid door gebruik te maken van een 'VUT'-regeling, omdat zijn ambitie eerder lag in de 'Schone Kunsten'. Hij verkoopt niets, maar schildert er lustig op los, en meer dan verdienstelijk. Hij heeft geld genoeg voor zichzelf, woont alleen, heeft geen kinderen, koopt verf en doeken, heeft 'alles' van Apple, een oorstrelende geluidsinstallatie, en een kapitale analoge 'Moog'-synthesizer, gekocht toen hij nog werkte. We hebben samen in het verleden, toen we beiden nog werkten, naast onze drukke baan en privé-verplichtingen, 'video-kunst' gemaakt voor culturele evenementen, en hij is nu bijna tachtig, zit niemand in de weg.
Het zijn eerder de mensen die als de dood zijn voor het moment dat ze 'afscheid' moeten nemen die voor grote problemen zorgen. Voorzover ze 'werkend' al geen 'Stopverf' waren, in hun 'BullShit'-baan, neigen ze er sterk toe om te blijven 'plakken' terwijl ze allang niet meer mee kunnen komen, met 'hitsige' jongere collega's die 'opa' of 'oma' alles vier keer moeten uitleggen achter hen op de carrière-ladder. Waardoor uiteindelijk iedereen chagrijnig wordt en begint met 'afreageren'. Op de 'werkvloer', in het 'voetbalstadion', als 'Klimaat-hooligan', en op de 'Sociale Media'. Daar vinden we de medelanders die zich begraven in de schulden, anticiperend op 'groei' ergens in de toekomst die echter op zich laat wachten, niet in de laatste plaats door een overheid die de pensioengerechtigde leeftijd steeds verder oprekt, in de hoop geld uit die 'fondsen' te kunnen trekken voor hun eigen megalomane projecten en oorlogen.
Op dit blog heb ik mijn inzichten met u gedeeld over hoe we het gezond en vriendelijk kunnen houden in ons land, en in de wereld om ons heen. Gedachten die gestoeld zijn op het simpele gegeven dat we allemaal anders zijn, met andere behoeften, maar dat het maatschappelijk van levensbelang is dat we onze medemensen die het werk niet 'los kunnen laten' therapeutisch begeleiden, voordat ze overal 'BullShit'-banen uit de grond stampen, en regelingen maken waardoor zij als 'Stopverf' voor grootschalige stagnatie zorgen, die alleen door het 'CBS' kan worden afgeschilderd als 'economische groei', alhoewel iedere rechtgeaarde ondernemer, en elke integere werknemer die 'het gras opvreet' ziet dat het 'gekochte groei' is die met geleend geld wordt bekostigd, of volkomen fictief, én destructief, middels 'schattingen' van criminele activiteiten, die pervers genoeg 'meegeteld' mogen worden bij de berekeningen van het BNP, op basis waarvan dan weer meer geleend mag worden, ten bate van productie die 'BOEM!' zegt. Oorlogen, ruzie, opgefokte tegenstellingen die worden gebruikt als voedingsbodem voor een wildgroei aan 'menswetenschappelijke' activiteiten die per saldo niks produceren wat nut heeft.
Gisteren kwam er weer een verhaal voorbij van iemand die door de huisarts was verwezen naar een psycholoog. Betrokkene heeft het lastig met 'existentiële spanningen' als leidinggevende van een goed lopende onderneming, vooral veroorzaakt door onberekenbare wetgevers, maar zéker niks te klagen. En de psycholoog blijft maar drammen, omdat ze wil weten waar hij 'boos' op is. Hij is niet boos. Zit niet in zijn aard. Hooguit ontzettend teleurgesteld door het gierende gebrek aan kwaliteit bij mensen die 'in de weg lopen', en met wie je geen afspraken kunt maken, omdat ze je besodemieteren als je even niet kijkt.
Jaren geleden schreef ik over het risico van de 'Stopverf'-mensen die sterk de neiging hadden om dingen af te breken, en oorlogen uit te lokken, of aan te wakkeren, om er langs die weg voor te zorgen dat ze 'werk' hielden. En dat we die kant beslist *niet* op moesten. Met als suggestie van mijn kant de exploratie van het universum als alternatief. In nauwe samenwerking met andere landen, andere volkeren. Terwijl er ook nog veel te winnen viel in de sfeer van 'economische emancipatie' van volkeren die het nog steeds niet best hebben. Hetgeen, en ik onderstreepte dat, geen raakvlak heeft met het aanjagen van wat wij in het Westen zijn gaan verstaan onder 'emancipatie', een product van de 'Stopverf'-laag. Laat die mensen in hun waarde, maar geef hen het gereedschap om te zorgen voor welvaart, zodat ze zichzelf kunnen bedruipen, en niet langer afhankelijk zijn van 'Hulp' en onze 'NGO's'. Maar dan kom je aan het verdienmodel van de 'Stopverf'-laag, en voor je het weet verdoe je je tijd met onzinnige 'discussies' op de 'Sociale Media', en word je overladen met 'Bagger' in de 'Gevestigde Media' die je uit alle macht ontraden om zelf te denken, en gehoorzaam hun 'experts' te volgen.
Mijn felle stukjes over 'entertainment' als een 'verdovend middel' getuigen van mijn eigen ambitie om ons te behoeden voor decadent verval, terwijl ik geen principieel tegenstander ben van 'entertainment' voor mensen die daar tevreden mee zijn. Collega's van mij die met pensioen gingen, en effectief 'achter de geraniums' gingen zitten, en heel tevreden waren met hun boekje, hun kruiswoordpuzzel, hun sigaartje en hun kopje koffie, wachtend op 'Magere Hein', zitten mij niet in de weg. Waar 'entertainment' problematisch wordt, is waar het mensen met destructieve ambities in staat stelt burgers in slaap te sussen, om hen tegen de tijd dat het geld op is een pistool tegen het hoofd te zetten, omdat ze 'ballast' zijn. 'Hoe denkt u over euthanasie?' 'Wat heeft u daar in dat fonds van u aan vermogen? Hoeveel is dat huis van u waard? Kunnen we dat even verzilveren voor onze oorlog met Rusland?'