Eén van mijn zoons treft voorbereidingen om te emigreren.
Hoewel hij mijn analyse van de ontwikkelingen in ons deel van de wereld grotendeels deelt, is dat zeker niet zijn enige, en uiteindelijk ook niet zijn voornaamste argument, als we puur naar de dreiging van oorlog kijken die mij hier volop bezighoudt. Net als ik is hij reislustig, en nieuwsgierig, maar daarbij snakt hij naar de zon, is hij 'single' na een stukgelopen langdurige relatie, en is hij ontevreden over de wijze waarop mensen in Nederland met elkaar omgaan. Hij is twee keer op verkenning geweest in het land waar hij naartoe wil, en de gemoedelijke tolerantie daar voelt als 'thuiskomen'. Dan heb ik het over de natuurlijke tolerantie, en niet de van overheidswege afgedwongen 'positieve discriminatie' waar hij niks mee heeft, en dagelijks mee wordt geconfronteerd op de 'werkvloer' als iets dat uitgesproken contraproductief is, en een zware hypotheek legt op de natuurlijke, vanzelfsprekende omgangsvormen en het elementaire fatsoen.
En nee, ik heb hem niet aangemoedigd, maar ga er beslist ook niet voor liggen. Het is zijn leven, en het zijn zijn verantwoordelijkheden. Langs vergelijkbare weg beslissen wereldwijd vele tienduizenden mensen elke dag om hun eigen land de rug toe te keren, waarvan er velen Nederland juist als bestemming kiezen. Uiteraard volkomen anders gemotiveerd dan wat mijn zoon hoopt op te bouwen in het land waar hij heen wil gaan, dat vooralsnog niet zo'n hoge levensstandaard heeft als ons land. Die vluchtelingen hebben als regel ook niet de luxe van enige verkenningsreizen vooraf. Straatarme sloebers die kansloos zijn in het land waar ze werden geboren, en waar ze opgroeiden, omdat die landen door ons worden leeggeroofd, en worden opgezadeld met 'hulp' die die landen per saldo alleen maar klauwen met geld kost, en hen niks oplevert behalve 'woke' ideologie die op gespannen voet staat met de lokale tradities. En daar bovenop de mensen die in hoge nood moeten vluchten, omdat wij Al Qaida (HTS) aan de macht hebben gebracht om de Russen een loer te draaien, en die 'bevrijders' hen en masse neermaaien, zoals nu in Syrië, en eerder in Libië.
Gisteren publiceerde ik op het 'In English' gedeelte een bijdrage over het gegeven dat onze 'leiders' verstoken zijn van realiteitszin. Dat ze 'geprogrammeerde' keuzes maken, 'afgesproken in het regeerakkoord', en er verder niet meer over nadenken. En niet alleen in ons eigen Nederland. Daarin wees ik erop dat onze 'leiders' ons bang maken voor oorlog met Rusland. U kent mijn standpunt daarover, dat *niets* wijst op een Russische ambitie in die richting, maar dat het beleid van de Europese landen, aan de hand van de op expansie gerichte NAVO, grossierend in oorlog, uiteindelijk wel zo'n oorlog tot gevolg kan hebben. Omdat ze zich ten doel hebben gesteld Rusland de huidige proxy-oorlog op het grondgebied van Oekraïne te laten verliezen, wat in mijn optiek een volkomen kansloze opgave is. Maar buiten beeld dreigt eerder oorlog tussen lidstaten van de EU, waar ze elkaar het licht in de ogen niet gunnen, en nog volop oude rekeningen te vereffenen hebben. Rusland als 'gezamenlijke vijand' verbloemt dat risico, maar als er vrede uitbreekt door Trump's bemoeienis, berg u dan maar!
We kennen allemaal wel de verhalen van Joden en niet-Joden die al ver voor de Tweede Wereldoorlog daadwerkelijk uitbrak de wijk namen naar, in hun ogen, veilige landen. En hoe meer de tijd begon te dringen, hoe duurder die keuze uitpakte. Daarbij opteerden sommigen voor landen die ze veilig waanden, maar die uiteindelijk ook getroffen werden. Ik heb hier al wel beschreven hoe mijn eigen opa van vader's kant in de allerlaatste dagen van de oorlog in Nederland, de 'meidagen', als kapitein met zijn schip Nederland verliet, de bommen afgeworpen door 'Stuka's' ontwijkend, Engeland bereikte, vervolgens bleef varen in dienst van de rederij, met wapenzendingen vanuit de VS richting Rusland, Engeland en Azië, om uiteindelijk in een 'Jappenkamp' te belanden, wat hij ternauwernood overleefde. Zijn familie, waaronder mijn vader, bleef achter in Nederland, en mijn vader moest onderduiken om aan de 'Arbeitseinsatz' te ontkomen. De moraal van dat verhaal is dat je kunt vluchten, of daartoe wordt gedwongen, om van de regen in de drup terecht te komen. Dus wat is wijsheid?
Wat wijsheid is, is oorlog voorkomen middels diplomatie. Maar als de 'leiders' daar geen oren naar hebben, en op de 'automatische piloot' doordenderen op de ingeslagen weg, verwacht dan niet dat ze op enig moment het licht zien, en tot inkeer komen. Op grond van opgeklopte angsten en haat maakt het 'systeem' keuzes die gretige 'warmongers' richting de top van het bestuurlijke apparaat stuwt. Een perverse 'natuurlijke selectie'. En mijn suggestie dat als de oorlog met Rusland stilvalt, die bloeddorstige automaten zich dan op elkaar zullen storten, is eigenlijk elementaire psychologie. 'Elementary, Dear Watson', zou Sherlock Holmes zeggen. Het verwijst naar de observatie van Hermann Göring die ik hier al veelvuldig heb opgevoerd, dat het simpel is om mensen rijp te maken voor oorlog, door in te spelen op hun angsten. En geconditioneerde haat en geïnstitutionaliseerde onwetendheid, zou ik er zelf aan toe willen voegen. Maar tegen de tijd dat ze rijp zijn de stekker eruit trekken en zeggen: 'Gaat niet door', resulteert dan niet langer in een zucht van verlichting, en een terugkeer naar het normale leven.
Bij dreiging heeft de mens de keuze uit drie opties. 'Fight, Flight, or Negotiate'. Niks mis met 'Flight', als de kans groot is dat 'Fight' betekent dat je noodgedwongen voor de 'verkeerde partij' in het strijdperk treedt, en ergens roemloos sterft in een open veld, of als er geen 'goede partij' is, omdat het een totaal bezopen conflict betreft, een 'Pissing Contest' tussen grootmachten die jou niks te bieden hebben. Zelf zit ik nog volop in de 'negotiate'-modus, maar WTF!?!?!