Mooie aansporing om niet te snel op te geven.
In de praktijk is er niet altijd een weg om te realiseren wat men vurig hoopt te bereiken. In andere gevallen gaat die weg over lijken, en is hij daarom voor de humane medemens onbegaanbaar. En sommige wegen lopen dood. Die aansporing is vooral bedoeld voor mensen die sterk de neiging hebben om al op te geven voor ze zelfs maar hebben nagedacht over de opties.
Daar waar de wil in de greep is van een obsessie hoef je betrokkene niet aan te sporen, maar is het als regel beter om hem of haar af te remmen. Want dat zijn de mensen die over lijken gaan om hun doel te bereiken, en die bereid zijn om 'in het harnas' te sterven als dat doel toch onbereikbaar blijkt. De tragiek is dat dergelijke mensen niet zelden hun naasten besmetten met dat virus, dat langere tijd onderdrukt kan voortbestaan, om dan ineens weer uit te breken als er mogelijkheden opdoemen uit de mist. De mantel van civilisatie wordt afgeschud, het harnas wordt aangetrokken, en men trekt op richting het front.
Op het 'In English' gedeelte plaatste ik gisteren een bijdrage over de ontwikkelingen in de wereld aangaande Oekraïne, waar verschillende partijen actief aan de weg timmeren om hun wil te realiseren. Daarin ook aan het eind een verwijzing naar een nieuwe 'prank' van het Russische duo Vovan en Lexus, die de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken van Duitsland belden, waarbij ze zich voordeden als de rechterhand van Zelensky. Een lange lijst van 'hoogwaardigheidsbekleders' in ons deel van de wereld is er al met open ogen ingetuind, met een lange lijst onthullingen die er niet om liegen.
In dit geval verzekerde Johann Wadephul, de nieuwe Duitse minister van Buitenlandse Zaken, zijn 'Oekraïense' gesprekspartner dat de Duitsers altijd de Russen zullen blijven haten. Ik hoop dat u begrijpt dat hij niet namens *alle* Duitsers sprak, en er is uiteraard een gegronde reden voor dat hij daar niet mee te koop loopt, maar er slechts lucht aan geeft als hij zich veilig waant. Dat is dan 'onder de streep' het enige verschil met Adolf H., die er in zijn notoire schotschrift 'Mein Kampf' beslist geen geheim van maakte dat hij Russen, en Joden, en andere 'Untermenschen', haatte. Maar omdat die weg voor de 'Führer' doodliep, en eindigde toen de Russen in Berlijn de deur intrapten, houden zijn ideologische erfgenamen zich in.
Het incident lijkt de Amerikaanse vice-president, en de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, enkele zeer stevige uitspraken te hebben ontlokt, waar Vance stelde dat de Duitsers een nieuwe 'Berlijnse Muur' hebben opgetrokken, en Rubio stelde dat Duitsland een 'Tirannie in Schaapskleren' is. Uitspraken die er niet om liegen, en zonder enige twijfel ook verwijzen naar de dreigende buitensluiting van de 'AfD' als politieke partij, nu die in de peilingen na de verkiezingen de CDU van Merz voorbij is gestreefd, terwijl de broze coalitie die Merz heeft gesmeed zomaar zou kunnen stranden, door de economische tegenwind die aan kracht wint, en de gretigheid van Merz om zich te profileren als de nieuwe 'Führer' van Europa. Zie wat dat betreft ook de reactie van de zittende Amerikaanse regering op de annulering van de verkiezingen in Roemenië, vorig jaar, en het buitensluiten van de populaire anti-oorlog kandidaat die dreigde met een 'landslide' overwinning de macht naar zich toe te zullen trekken. Waarbij we, in dit verband, niet mogen vergeten dat Roemenië één van de 'As-mogendheden' was die de kant van Hitler kozen. De Amerikanen reageren nu met het annuleren van visum-vrijstelling voor Roemenen in de aanloop naar de 'opgeschoonde' verkiezingen die moeten garanderen dat er een oorlog-minnende kandidaat aan het bewind blijft.
In Engeland kreeg Labour van Keir Starmer een pak slaag bij tussentijdse verkiezingen, met de partij van Nigel Farrage als de grote winnaar. Starmer koos ervoor om zijn persconferentie, waarin hij reageerde op dat verlies in wat voorheen een bolwerk van Labour was, te houden tijdens een bezoek aan een grote wapenfabrikant in Engeland. Daarbij had hij het over niks anders had dan over de oorlog met Rusland op het grondgebied van Oekraïne. Volkomen geobsedeerd, en niet bij machte om te begrijpen waarom de Britten zijn passie om Rusland te verslaan in de 'Great Game', ten koste van hun welvaart, niet delen.
Het is niet zo dat al die mensen die in Europa werden verkozen, of benoemd, op plekken waar ze de lakens uitdelen niet zichtbaar waren als lieden met een ambitie die ons tot nadenken had moeten stemmen. Maar het leek niet veel meer dan een accent, omdat uitgekookte campagnestrategen de lijnen uitzetten die ertoe moesten leiden dat de verkiezingen werden gewonnen, en de benoemingen werden binnengesleept, met de kandidaat als 'Jan Klaassen', of 'Katrijn' in de poppenkast die braaf zei wat men hem of haar had ingefluisterd. Om zich pas nu, nu de weg naar het bereiken van hun enige droom, 'Rusland Verslaan', zich presenteert als een 'Once in a Lifetime Opportunity'.
Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog prevelden vele gewezen Nazi's: 'Wir Haben Es Nicht Gewusst'. Het klonk allesbehalve geloofwaardig, ofschoon veel Duitsers mogelijk niet gedetailleerd op de hoogte waren van de excessen, maar Adolf en zijn kompanen hadden in de aanloop naar die climax van de oorlog bepaald niet met meel in de mond gesproken over hun ambities. Dat lag belangrijk anders voor de Britten, waar de politieke leiders het oog hadden laten vallen op de Duitsers als 'stormram', als 'proxy', die de Sovjet-Unie te lijf moest gaan, waarna de Britten er met de buit vandoor wilden gaan. Daar had de Britse bevolking recht van spreken als ze zich verrast toonden over de plannen van hun regering. En omdat ze uiteindelijk, bij toeval eigenlijk, aan de goede kant van de geschiedenis terechtkwamen, was er achteraf geen noodzaak om hen wakker te schudden. Hier op mijn blog heb ik het wel geprobeerd, omdat die perfide trekjes in de hogere regionen van de Britse politiek nog steeds levensgevaarlijk waren.
De tragiek van deze tijd is dat burgers die de Derde Wereldoorlog willen zien te voorkomen bij tamelijk 'excentrieke' politieke groeperingen uitkomen, omdat de campagnestrategen van de loeders de 'Middle Ground' als hun speelveld hebben gepatenteerd, ook al staan ze voor de 'Wolf in Schaapskleren'.
Niet elke wil is fatsoenlijk, in die zin dat wat men wil soms onevenredig veel schade toebrengt aan wat anderen willen. Daar brengt het compromis een uitkomst, maar daarvoor is het cruciaal dat partijen niet met een verborgen agenda werken, de wetten respecteren, alsmede hun handtekening onder een contract of verdrag. Zonder vertrouwen is er geen weg.