Humor is zo nu en dan beter om een probleem zichtbaar te maken dan een ernstig stuk proza.
Onder een artikel over een bijna-aanvaring tussen een Amerikaanse kruiser, en een Russisch fregat, midden op zee, schreef iemand de volgende anekdote:
'This is the transcript of a radio conversation of a US naval ship with Canadian authorities off the coast of Newfoundland in October, 1995. Radio conversation released by the Chief of Naval Operations 10-10-95.
Americans: Please divert your course 15 degrees to the North to avoid a collision.
Canadians: Recommend you divert YOUR course 15 degrees to the South to avoid a collision.
Americans: This is the Captain of a US Navy ship. I say again, divert YOUR course.
Canadians: No. I say again, you divert YOUR course.
Americans: This is the aircraft carrier USS Lincoln, the second largest ship in the United States' Atlantic fleet. We are accompanied by three destroyers, three cruisers and numerous support vessels. I demand that YOU change your course 15 degrees north, that's one five degrees north, or countermeasures will be undertaken to ensure the safety of this ship.
Canadians: This is a lighthouse. Your call.'
De Amerikanen claimden dat het Russische fregat verwijtbaar had gehandeld. Volgens het zeerecht zat die Amerikaanse kruiser echter fout. Maar kennelijk claimt de bemanning van die kruiser dat het schip niet manoeuvreerbaar was, omdat het één koers moest houden ten bate van een 'deklanding' van de terugkerende helikopter. Als zodanig komt het vaker voor dat marineschepen andere schepen 'verzoeken' hun koers te verleggen, terwijl ze zich buiten de territoriale wateren bevinden, en ook niet hebben aangegeven dat een bepaald deel van de oceaan gebruikt zal worden voor een militaire oefening. Met je zeilbootje kun je dan maar beter even van je koers afwijken, in het bijzonder als je net onderweg bent naar een haven in het land van die marine, anders kan dat je hele dag verpesten.
Zoals ik hier eerder schreef, is het niet ongebruikelijk dat marineschepen en militaire vliegtuigen elkaar zéér dicht naderen. Ook in vredestijd. In de gespannen situatie van nu is dat niet zonder risico. Toen de Turkse luchtmacht een Russische jachtbommenwerper, die een aanval had uitgevoerd op posities van terroristen in Syrië, uit de lucht schoten, reageerde Rusland ingetogen. Toch waren er duidelijke indicaties dat het 'moord-met-voorbedachte-rade' was, en geen defensieve actie van Turkije. Dito toen Israël een aanval uitvoerde op doelen in Syrië, en daarbij een Russisch toestel dat terugkeerde van een verkenningsmissie als 'Human Shield' gebruikte, met fatale gevolgen. Daarvoor had de Syrische defensie in 2012, bij de aftrap van de 'Regime-Change' operatie van de NAVO in Syrië, al een spionagevliegtuig van Turkije uit de lucht geschoten, dat laag en hard op de Syrische kust afvloog.
De Amerikanen claimen aan de lopende band rechten die ze niet hebben. En ze spelen gevaarlijke spelletjes. Is het westen uit op oorlog?
Die vraag stellen, is hem beantwoorden, vrees ik. Waarbij ik wel de kanttekening plaats dat ik mij voor kan stellen dat degenen die de plannen maken niet direct denken aan een alomvattende militaire confrontatie. Geen 'Derde Wereldoorlog' waarbij alle wapensystemen worden ingezet, en ook het Amerikaanse vasteland onder vuur komt te liggen. Het is alleen de vraag wanneer in 'Moskou' en 'Beijing' de maat vol is. Zowel de Russen als de Chinezen willen onder geen beding meegesleurd worden in een 'slow-burning-fuse'-oorlog, met langzaam escalerende vijandelijkheden. Als voor hen de maat vol is, zo hebben Poetin en Xi al verschillende malen aangegeven, dan gaat in één keer de pen uit de handgranaat. Of dat een loos dreigement is, of niet, lijkt mij iets wat je niet wilt testen. Maar daar denken ze in 'Washington' duidelijk anders over. Ze gedragen zich als een kleuter die met een twijgje een ratelslang probeert te bewegen om te bewijzen dat hij nog leeft.
Ik zeg: 'Vuurtoren! Recht vooruit!'.