De wereld van de ‘Goede Doelen’ drijft op de vrijwilligers.
Mensen die, geheel belangeloos, hun tijd geven aan de gemeenschap. Mocht u de indruk hebben dat ik hen afval, of wegzet als ‘Nuttige Idioten’, dan heeft u niet goed opgelet, vrees ik. Niet alleen schrijf ik hier elke dag opnieuw een artikel, dat ik belangeloos aan u aanbied, in de hoop het ‘Denken’ over zekere thema’s naar een hoger niveau te brengen, en ben ik zelf dankbaar voor vrijwilligers die in hun vrije tijd clips van ‘debatten’ in de ‘Volksvertegenwoordiging’ op hun kanaal zetten, waardoor ik dingen zie die mij weer voeden in mijn denken, en spreek ik mijn bewondering uit voor politici die, volkomen integer ‘het gras opvreten’ voor de mensen die op hen gestemd hebben, ongeacht of ik hun standpunten deel, of niet, maar maatschappelijk zijn het overal de vrijwilligers die de ruggengraat vormen, tegengewerkt door betaalde opportunisten, en machtswellustelingen. U ziet dat ook nadrukkelijk terug waar ik mij sterk maak voor ‘marktwerking’, en een overheid ‘op afstand’, met de schone taak om het fundament onder de samenleving te onderhouden, en verder niks.
Onder welke ‘Goede Doelen’ u de schouders zet, dat moet u zelf weten. Of ik het nutteloos, of zelfs contra-productief vind, kan u voeden waar u uitgedaagd wordt om argumenten en feiten bijeen te sprokkelen om uw eigen keuze te schragen. Of te herzien, uiteraard, maar aan het eind van de dag maakt dat u sterker, en blijft het uw eigen beslissing. Althans, zolang de overheid, en andere ‘professionele’ krachten, zich er niet mee bemoeien.
Waar komen die beroepsbemoeials vandaan? In mijn vorige twee bijdragen, over collecteren en doneren, schetste ik de evolutie van de ‘Goede Doelen’-industrie. Hoe dat in de jaren zestig en begin jaren zeventig dreef op louter vrijwilligers, die in hun eigen vrije tijd de schouders zetten onder tal van ‘Goede Doelen’, zoals zij die zagen. Ze kregen (soms) wel hulp van sympathiserende instituten, een zekere politieke partij, een vakvereniging, een school, die belangeloos een stencilmachine of iets dergelijks beschikbaar stelde, of een buurtvereniging die vergaderruimte beschikbaar had. Maar die organisaties controleerden dat ‘Goede Doel’ (nog) niet. Dat kwam pas op het moment waarop de ‘Subsidiekranen’ open werden gedraaid, en 'Fondswerving' een vak werd waar je voor kon leren.
In mijn ‘Amnestytijd’ kwamen we bijeen in het ‘buurthuis’, een gemeentelijke instelling gevestigd in een voormalig schoolgebouw in een afbraakwijk dat een nieuwe bestemming had gekregen, waardoor het niet tot verval zou komen, zoals andere panden er omheen. In diezelfde zaal sportte ik ook op andere dagen. Maar ineens was er een ‘hoofdkantoor’ in Amsterdam, dat de zaak begon te ‘stroomlijnen’, en de stencils werden ‘drukwerk’. Er kwamen mensen ‘in vaste dienst’ en ‘professionele’ adviseurs voor de ‘campagnes’, met doorwrochte ‘strategieën’ om geld op te halen, waarmee de hele toko ineens schatplichtig werd aan ‘de politiek’ en grote ‘geldschieters’, omdat het ‘onhandig’ was hen tegen de haren in te strijken. Met als gevolg dat het in de bijeenkomsten meer en meer ging over de beste manier om principiële leden, die liever orde op zaken wilden stellen ‘dicht bij huis’, de mond te snoeren, en de pas af te snijden, om de subsidie en de donaties niet in gevaar te brengen, en toen was het klaar voor mij. Toedels! Veel plezier verder, als slaven van belangen.
Het was niet het einde van mijn bereidheid om vrijwilligerswerk te doen. Allerminst! Je helpt je kinderen, de buren, vrienden, familie, en wildvreemden die wel wat hulp kunnen gebruiken. In alle gevallen staat bij mij voorop dat de hulpbehoevende de regie moet hebben en niet de hulpverlener. En al helemaal niet de ‘professionele’ hulpverlener, die brodeloos is als de hulpvraag wegvalt. Deels valt de verloedering van het vrijwilligerswerk weg te schrijven onder de kop ‘Decadentie’. Hoe dat zo? Neem het instituut ‘VVE’, de ‘Vereniging van Eigenaren’ in een appartementencomplex als voorbeeld. Als onbezoldigd bestuurslid in het verleden weet ik hoeveel tijd en energie er in gaat zitten, en hoe ondankbaar het is als bewoners er samen niet uit wíllen komen, en de bestuursleden bittere verwijten gaan maken, of de deur in je gezicht dichtsmijten als je er op wijst dat iemand zich niet aan de afspraken houdt. Als vervolgens de afspraken worden losgelaten, omdat we toch allemaal ‘redelijke mensen’ zijn, kun je de klok er op gelijk zetten dat het uit de klauw giert, en je als bestuurslid overladen wordt met werk waar je niet op zit te wachten. Waarna de ‘oplossing’ is om alles over te dragen aan een ‘professioneel’ bureau, omdat niemand nog zin heeft om zitting te nemen in het bestuur. Uiteraard is er geen bezwaar tegen het uitbesteden van administratieve- en conciërge-taken, als de ‘VVE’ daar het geld voor heeft, en niemand tijd heeft, maar ‘professionele’ bestuurders (managers die geen eigenaar zijn), weten als geen ander hoe je dat varkentje uit moet benen. (Zie mijn bijdragen over het verschil tussen de eigenaar/ondernemer, en de ‘manager’). Eind van het liedje is dat je veel geld kwijt bent, en op de vergaderingen ‘stemvee’ bent, met hooguit ‘inspraak’ in de zin dat men je beleefdheidshalve uit laat spreken. En als je lang van stof bent, wordt het duurder, vanwege de ‘overuren’.
Omdat die hele mallemolen niets produceert, en alleen maar kost, gaat dat schuitje te water tot hij zinkt. Als het te duur wordt. Dan kun je je appartement verkopen als het over zoiets gaat, of het ‘Goede Doel’ vervalt, omdat we niet meer weten hoe we samen zouden moeten werken zonder ‘management’, en gewend/verwend zijn met ‘vrijheid’ in de vorm van ‘ieder zijn eigen elektronische tunnel’, dat scherm met ‘Likes’ en ‘Games’ zonder functie of betekenis. De onvrede die dat genereert is tegen die tijd niet meer te kanaliseren door elkaar uit te dagen voor een ‘goed gesprek’, terwijl het geld dat er was om iedereen een ‘Gesubsidieerd’ leven te bieden al enige jaren op is, en de ‘Donald Duck Flappen’, de ‘Enen’ en ‘Nullen’ op uw computerscherm, niet meer toereikend zijn om datgene te kopen wat u nodig heeft om niet zelf hulpbehoevend te worden. Dat voert mij terug naar het beeld dat het ‘World Economic Forum’, de vereniging van ‘managers’ met mondiale aspiraties, ons voortoveren, van een weldadige samenleving waarin u niets bezit, maar volmaakt gelukkig zult zijn. Waar de ‘EU’ nu de ‘Groene Agenda’ wil redden door het fonds dat ze hadden opgericht voor de reparatie van de schade als gevolg van hun ‘Corona-beleid’ te plunderen, terwijl ze de ‘defensie’ van de lidstaten strippen om ‘Regime Change’ in Rusland af te dwingen, hoef je geen glazen bol te hebben, of te leren hoe je ‘theeblaadjes’ moet lezen, om te beseffen dat we aan het eind van de tunnel zijn gekomen. Remmen voor de afgrond? Of vol gas? Het zou mooi zijn als wij daar nog iets over te zeggen zouden hebben, maar ik ben bang dat de keuze van het ‘management’ leidend is. En we hadden zulke ‘Goede Bedoelingen’!