En als het je niet bevalt, dan heb je gewoon pech.
De opkomst bij verkiezingen voor het 'Europees Parlement' is al jaren bedroevend laag. Tel daarbij op de stemmen die verloren gaan doordat mensen op partijen stemmen die het niet halen, en dan kom je uit bij de conclusie dat het volledige 'Parlement', met al haar schakeringen en uitersten, minder dan de helft van de Europeanen vertegenwoordigt.
Binnen die minderheid gaat Ursula op zoek naar partners om een 'Bastion' op te werpen tegen 'Links' en 'Rechts', zo liet ze tijdens een persconferentie na de uitslag weten. Dat wordt nog een uitdaging, maar ze is vol vertrouwen dat ze erin gaat slagen om een meerderheid binnen die minderheid te vinden die bereid is haar te steunen op weg naar méér oorlog en het afbreken van de welvaart in Europa.
Per saldo worden we straks geregeerd door een 'Commissie' die ergens in achterkamertjes in elkaar is geknutseld na enige onfrisse 'deals' en die kan bogen op de steun van minder dan vijfentwintig procent van alle Europeanen. Daarbij wordt die steun 'gevonden' binnen 'politieke families' die inherent instabiel zijn, met een keur aan landelijke partijen die allemaal iets anders hebben beloofd aan hun kiezers, maar na die verkiezingen samenklonteren in 'Brussel' voor hun incestueuze activiteiten.
Kritiek mag, vooralsnog, al leven er gedachten in 'Brussel' om daar paal en perk aan te stellen. Die kritiek betreft veelal de inhoud, het beleid, maar in mijn geval ook de structuur. Deze structuur is bestuurlijk fascisme. De werkelijke macht berust bij een smalle 'elite' die samen met een invloedrijke lobby, de banken en de militairen de dienst uitmaakt, gladgestreken door een gecoöpteerde groep 'volksvertegenwoordigers'. Die term, fascisme, strijkt velen tegen de haren in, omdat ze geen idee hebben dat die term niet verwijst naar bepaalde uitkomsten (zoals de Jodenvervolging), maar naar een 'ordening' van de samenleving, waarin een 'Constitutie', die de individuele burger moet beschermen tegen bestuurlijke willekeur, ontbreekt, en waar vertegenwoordigers van het volk de 'Elite' slechts kunnen 'petitioneren'.
Hier op dit blog heb ik getracht helder te maken waarom dat onwenselijk is, maar als mensen al bereid zijn om mij aan te horen, halen ze doorgaans de schouders op, en zeggen ze zoiets van: 'Zo hebben we het nou eenmaal geregeld. En als het je niet bevalt, heb je pech.' Wie zijn die 'we' dan?
Hoe een land, of een federatief verband zoals de Europese Unie, haar bestuur organiseert maakt de meeste mensen niks uit, zolang het hen goed gaat. Ik ga hier niet claimen dat de meer dan vijftig procent die niet heeft gestemd, of hun stem verloren zag gaan omdat de partij waar ze op stemden geen 'zetel' haalde, als één man/vrouw tégen dit Europa zijn. Op de televisie kwam een mevrouw voorbij die blij erkende dat ze niet had gestemd, omdat ze druk was geweest met het voorbereiden van de vakantie. Onverschillig.
Leon Trotsky schreef ooit: 'You may not be interested in war, but war is interested in you'. Onverschilligheid gaat je niet redden. Beveiliging tégen oorlog, en de daarmee samenhangende destructie van alles wat ons dierbaar is, dient bij voorkeur verankerd te zijn in de 'Constitutie', en het bestuur dat ernaar handelt. Als die veiligheid ontbreekt, of als het bestuur geen respect heeft voor die 'Constitutie', en niet kan worden teruggefloten, is het zaak je invloed aan te wenden om ervoor te zorgen dat het land, of de federatie, een bestuur krijgt dat oorlog schuwt, en dat heeft 'Europa' wederom nagelaten. Al het andere is uiteindelijk van ondergeschikt belang.
De eerlijkheid gebiedt ons te constateren dat er in Europa, net als in de Verenigde Staten, een zekere 'lust' is om de wapens op te nemen, en weg te blijven van diplomatie om oorlog te voorkomen, of oorlogen die woeden tot een einde te brengen, omdat we menen dat anderen gewoon moeten leren luisteren naar ons. Dat is al twintig jaar zo. Het vinden van een partij die oorlog afwijst, behoudens in die gevallen waar men zelf wordt aangevallen, is nagenoeg onmogelijk in een wereld die zich de 'R2P' (Responsability to Protect) eigen heeft gemaakt, en opzichtig de ambitie heeft om mondiaal de politieagent uit te hangen. Begrijp dan goed dat Rusland zich daar op beriep als de rechtvaardiging voor haar 'Special Military Operation', met verwijzing naar de 14.000 doden die er in acht jaar vielen in de 'Donbas' regio sinds de coup van 2014, en de weigering van Oekraïne en de NAVO om werk te maken van het 'Minsk Akkoord'. Waar begint 'R2P', en waar eindigt het?
De kern van het probleem is dat we zijn afgegleden van een 'Law Based' wereld naar een 'Rules Based' wereld. In een 'Law Based' wereld is iedereen gelijk voor de wet, en de wet gelijk voor iedereen, en is die wet eenvoudig en begrijpelijk, en alleen al daarom noodzakelijkerwijs beperkt tot de hoofdzaken. In een 'Rules Based' wereld kun je van alles verwachten, is het 'Wetboek' een grabbelton, en het hele leven één groot 'Kafkaiaans Proces'. Het voelt als een 'warm bad' of een 'koude douche', en als het je niet bevalt, heb je pech. Of richt anders je eigen partij op……..
En dan? Een leven als Ivan Ilyisch? Nee, dank u. Ik laat het bouwen van 'Bastions' wel over aan anderen dan. Maar hier op dit blog zal ik trachten bij te dragen aan de vorming van momentum om een terugkeer naar 'Law Based' te bespoedigen, en de verspilling van tijd, energie, geld en 'resources' die gepaard gaat met oorlog en het bouwen van 'Bastions' in te dammen of uit te roeien. Vreedzame coëxistentie is mijn passie.