Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Voorkomen is beter dan genezen

Maar dat is helemaal niet wat ik wil!

 

Als je ‘polemiseert’ door te wijzen op de consequenties van zekere keuzes van anderen, waarbij die consequenties je tegenstaan, is dat vaak de reactie. Van mijn kant stel ik dan dat ik dat best wil aannemen, maar als je dat niet wil, moet je zorgen dat je het niet krijgt. Met daarbij de kanttekening dat het héél vaak zo is dat mensen hun ‘cake’ op willen eten, én hem bewaren voor morgen. Dat ze de ‘boter’ willen verkopen, én de boter willen bewaren voor op hun boterham. Dat ze dat grote vierkante blok door dat minuscule ronde gaatje willen rammen. Wel de ‘lusten’, niet de ‘lasten’. Gokken in het casino, met een verzekering die uitbetaalt als je verliest. 

 

In de praktijk houdt het veelal in dat mensen zich dondersgoed realiseerden wat de onaangename consequenties zouden (kunnen) zijn, maar dat ze zich niet kunnen bedwingen. Om vervolgens, als het pijn gaat doen, anderen te verwijten dat ze fouten hebben gemaakt. Tot en met het verwijt dat die anderen hen hadden moeten stoppen voordat ze iets deden wat consequenties had die hen pijn doen. In de praktijk ‘schipperen’ we allemaal wel, al was het maar omdat bepaalde dingen die slecht voor je zijn, volgens de dokter, tevens de kersen op de slagroomtaart zijn. In andere gevallen zijn we, over onze schouder kijkend, simpelweg laks geweest. Het was ‘teveel moeite’ om datgene te doen wat ons beschermd zou hebben. Of het is ons ‘door het hoofd geschoten’ terwijl we naar ’Netflix’ zaten te kijken. 

 

Ouders die de verantwoordelijkheid voor hun eigen kinderen serieus nemen ontwikkelen allemaal een eigen strategie om ervoor te zorgen dat die kinderen, eenmaal volwassen, dankbaar zijn voor de valkuilen waar ze uiteindelijk niet ingevallen zijn, door passend optreden van hun ouders, terwijl ze ‘desondanks’ goede herinneringen bewaren aan hun jeugd. De juiste strategie varieert van ouder tot ouder, en van kind tot kind. En sommigen ontdekken pas op latere leeftijd dat ze hun ouders uiteindelijk meer ‘dank’ verschuldigd zijn dan ze bij aanvang van hun leven als volwassene dachten. Ram er één universele matrix overheen die ‘wetenschappelijk’ is uitgewerkt, door mensen die daar van ‘negen tot vijf’ over vergaderen, en je kunt de kadavers opvegen. Je moet mensen niet als vee behandelen. Dat wordt een slachtpartij. Dat mondt uit in oorlog. Maar met een focus op individuele behoeften is perfectie eveneens op voorhand uitgesloten, en is het hoogst haalbare het ‘optimum’. Waarbij een hele reeks ‘stakeholders’ moet worden bediend. Allemaal individuen die ‘recht’ hebben op geluk.

 

Waar je niet gelukkig van wordt, is eenzaam sterven in een loopgraaf, in een verloren oorlog, ver van je geliefden. Of aan de bedelstaf raken. Dus moeten we geen keuzes maken die dat als consequentie met zich meebrengt. Waarom doen we dat dan tóch? Achteraf hoor je dan ‘Wir Haben Es Nicht Gewusst!’. Maar als regel wist men het wel dat het in tranen kon eindigen, maar sloeg men er geen acht op. Zicht op een fantoom, en mogelijke beloning, maakte blind en doof. Die ‘Pull’ was sterk. Zo zijn we aan onze oorlog met Rusland gekomen, op het grondgebied van Oekraïne, en wellicht binnenkort op het grondgebied van Georgië, als de ‘regime change experts’ hun zin krijgen. Met nog véél meer geweld op het menu als het aan Rutte en de zijnen ligt. Méér dan eens waarschuwde Rusland dat als we ‘Dumb, Fat and Happy’ de NAVO bléven uitbreiden, het uit zou monden in oorlog. Maar op het hoogste niveau in de NAVO konden de ‘junks’ geen weerstand bieden aan de verleiding. ‘Nog één shotje!’ Maar nadat de roes was uitgewerkt, jeukte het van de belastingbetaler als uitkering afgetroggelde geld alweer in de zak om bij de dealer nog wat extra roesmiddel aan te schaffen. Je wéét dat het in tranen gaat eindigen, dat het bar slecht voor je is, en dat die drugshandel vergeven is van de criminelen die dodelijk geweld niet schuwen, maar je kunt jezelf niet helpen. In het bijzonder omdat je zelf niet meteen het risico loopt om te creperen in een koude, ondiepe kuil, omgeven door de landmijnen en sluipschutters, huilend om je moeder. Daar heb je je mensen voor. En je maakt jezelf wijs dat je druk in de weer bent om hen te ‘helpen’. Terwijl je beter had kunnen ‘afkicken’ voordat de vlam in de pan sloeg. 

 

Ook de economische kaalslag, die het gevolg is van toegeven aan je lusten, raakt die ‘gebruikers’ niet meteen. Zij werken niet bij Volkswagen. Ze hebben in meerderheid zelfs nog nooit gewerkt in de productieve sector van de samenleving. Om te voorkomen dat ‘Boze Burgers’ verhaal komen halen, verzinnen ze de meest krankzinnige verhalen. Hoewel ze zelf ‘Northstream’ opbliezen, en daarmee de Duitse industrie de genadeslag gaven, beweren ze glashard dat ‘Poetin’ de gaskraan heeft dichtgedraaid. Ondanks het aanbod van de Russen om via het nog niet vernietigde gedeelte van ‘Northstream II’ zelfs nu nog gas te leveren, en zo te voorkomen dat we onszelf van het leven beroven in economische zin. Terwijl ‘Onze Mensen’ in Oekraïne worden overlopen, na eerst in een ‘War of Attrition’ al honderdduizenden levens onnodig kwijt te zijn geraakt, en voor miljarden aan materiaal te hebben verbrand, beweren onze ‘junks’ dat Rusland op een haar na gevild is. Alleen nog even Georgië, en misschien ook Armenië onder de bus duwen, en de vlag kan uit. 

 

Zoals bij herhaling hier opgemerkt, is het vanuit polemisch perspectief bezien verleidelijk om het ‘eenvoudig’ te houden, omdat een polemiek anders nooit tot een resolutie kan leiden, en verdere destructie kan voorkomen. Het hiervoor geschetste beeld, van aan oorlog, en macht verslaafde ‘junks’ die zijn losgezongen van de realiteit, is wel degelijk een passende beschrijving voor een grote groep die hierin leidend is. Alsmede een grote groep ‘kiezers’ die zich maar wat graag knollen voor citroenen laat verkopen. Maar rond die ‘remake’ van Ken Kesey’s ‘Further’ vinden we ook degenen die dat ‘experiment’ volkomen ‘clean’ monitoren, en plannen ontwikkelen voor het moment waarop het tijd wordt die ‘Nutcases’ los te laten, omdat ze niet langer winstgevend te exploiteren zijn. Zoals vaker opgemerkt op dit blog zijn er mensen die geen principes hebben, en die als motto hebben: ‘Geld stinkt niet’. Die trekken zonder enige wroeging de stekker uit onze ‘Hippiebus’, en na onze ‘Cold Turkey’ episode van traumaverwerking vinden we ze terug in Rusland, China, Iran, Saoedi Arabië, of op de thee bij Assad. Bij degenen die ‘het geld drukken’.

 

Als u dat niet wil, dan moeten we als collectief andere keuzes maken. En oog krijgen voor de realiteit. Maar is dat een optie met mensen die opgegroeid zijn in een wereld waarin je een prijs krijgt voor het meedoen? Waarin falen wordt beloond, en succes wordt bestraft? Waarin geen enkele afspraak, geen enkel verdrag, geen enkel contract betekenis heeft, omdat er altijd wel ergens een ‘rechter’ te vinden is die ‘zielenpoot’ wil helpen, ook al betreft het iemand die opzichtig de eigen glazen ingooide. Voorzover de nieuwe ‘narrative’ is dat we Oekraïne moeten helpen omdat het wordt ‘opgevreten’ door Rusland, blijf ik erbij dat we er nóóit aan hadden moeten beginnen. Dat we die handtekening onder dat ‘Minsk Akkoord’ hadden moeten respecteren. En beter nog, nooit die regime change operatie in 2014 op hadden moeten zetten. Maar hadden moeten onderhandelen over een degelijk akkoord over de veiligheid van alle landen in Europa, waar Poetin in 2007, en vele malen daarna, laatstelijk nog in 2021, met concrete voorstellen, om vroeg. En als Rutte uitbreiding van de oorlog wil, dan zou ik graag zien dat hij voorop ging in de strijd, en zich in Pokrovsk zou melden als frontlijn-soldaat, om die ‘hub’ tot de laatste man te verdedigen. Succes Mark! En neem je vrienden mee!

Go Back

Comment