Arjen van Veelen schreef een ‘essay’ waarin hij betoogde dat we gevangen zitten in onze ‘verhalen’.
Het stond maandag in NRC. Ik kon mij er helemaal in vinden. Wat uiteraard niet hoeft te betekenen dat hij en ik het op alle onderwerpen gloeiend met elkaar eens zijn, maar dat is juist ook het hele punt. Dat wíl je ook niet. We moeten met grote voorrang af van die ‘consensus gedreven’ maatschappij, zoals ik in mijn vorige bijdrage, en vele bijdragen daarvoor, ook betoogde. Iets is onomstotelijk waar, een ‘feit’, of het staat ter discussie. Dan nog kan het zijn dat voortschrijdend inzicht ons openbaart dat bepaalde ‘feiten’ moeten worden ingeruild voor iets beters.
Kort gezegd: In ‘verhalen’ kun je niet wonen. Maar we proberen het wel. En dat gaat pijn doen. Als ik hier in recente bijdragen in negatieve bewoordingen commentaar geef op vrouwelijke klagers bij ‘defensie’, en de dames aan de top van die organisatie, dan kom ik aan een ‘Heilig Verhaal’ dat als een succesvol ‘Merk’ wordt verkocht via listige reclamecampagnes en communicatiemedewerkers, die de ‘Gevestigde Media’ in de tang hebben. Ik ben niet tegen vrouwen bij ‘defensie’, noch ben ik van mening dat het onmogelijk is dat een vrouw een goede minister, of staatssecretaris op dat ministerie zou kunnen zijn.
Sterker nog, het vervult mij met walging dat we zaken als ‘geslacht’, ‘geaardheid’ en ‘ras’ opvoeren als een selectiecriterium, terwijl je het louter en alleen over kwaliteiten zou moeten hebben. Als de volgende coach van 'Oranje' vrouwelijke spelers opneemt in de selectie, of volgend jaar blijkt een vrouwelijke revelatie in de wereld van de ‘Formule 1’ Verstappen en Hamilton het leven zuur te maken, hoort u mij niet klagen, als het resultaat is dat de sport naar een hoger niveau wordt getild. ‘Krijgers’, militairen dus, die het land moeten verdedigen als vreemde mogendheden binnenvallen, moeten ‘Bad Ass Mother Fuckers’ zijn, maar ook in een organisatie samen kunnen werken met andere ‘Bad Ass Mother Fuckers’, en dus bevelen van hoger geplaatsten in de organisatie op kunnen volgen, omdat er in tijden van oorlog geen tijd is voor een ‘groepsgesprek’.
Dat vrouwen ‘Bad Ass Mother Fuckers’ kunnen zijn, die binnen een strak gedisciplineerde organisatie goed uit de verf komen, dat staat buiten kijf. Kijk maar naar die ‘ISIS-vrouwen’. Tegelijk zal eenieder die er even een paar tellen over nadenkt beseffen dat je dergelijke ‘Bad Ass Mother Fuckers’ scherp in de gaten moet houden, anders wordt een ‘defensie-organisatie’ een expeditieleger ten bate van lieden met imperialistische wanen. En als ik schrijf dat de dames die wij hebben uitgezocht om in Nederland leiding te geven aan ‘defensie’ bij gebrek aan gewicht omhoog zijn gevallen, dan heb ik het niet over hun ‘vrouw zijn’, maar over het simpele gegeven dat de selectiecriteria voor die functies corrupt zijn. En het meest waarschijnlijke gevolg is dat we nóg verder afdrijven op een geldverslindende maalstroom van imperialistische wanen, terwijl de ‘Bad Ass Mother Fuckers’ afhaken. En dan heb je het slechtste van twee werelden.
Steeds weer kom ik terug op hetzelfde punt, en dat is dat je jezelf tekort doet door te discrimineren. Als je keuze hebt tussen iemand met een identieke huidskleur als jij, en iemand die daar kwalitatief met kop en schouders bovenuit steekt, met een andere huidskleur, dan hoop ik dat je jankend failliet gaat als je kiest voor de identieke huidskleur. Dito waar het geslacht of geaardheid betreft. De wereld van de ‘verhalen’ is losgeweekt van kwaliteit. In een ‘verhaal’ kan alles. De 'Thinking six impossible things before breakfast' uit 'Alice in Wonderland'. Kijk maar naar Hollywood. De ouderwetse sprookjeswereld waarmee ik als kleuter vertrouwd werd gemaakt lag dichter bij wat feitelijk mogelijk was dan wat Hollywood u met een tsunami aan fantasierijke producties voorzet. Er zijn altijd uitzonderingen op de regel geweest, en die zullen er ook altijd blijven. Iemand waar je geen vertrouwen in had, en die niet voldeed aan de criteria die je vooraf voor een functie had geformuleerd, blijkt een regelrecht mirakel. Eenmaal ‘In The Groove’ overtreft hij of zij alle verwachtingen, niet zelden met inbegrip van die van hem- of haarzelf. Zoals een sporter in een ‘bloedvorm’ kan steken, de finale van Roland Garros kan halen, om daarna nooit meer in de buurt te komen van die ‘vorm’.
Theoretisch is het daarom ook mogelijk dat als je een organisatie vult met louter klagers, levend in hun eigen ‘Safe Space’ wereld, er op een beslissend moment een vonk overslaat waardoor die organisatie boven zichzelf uitstijgt. Maar ik zou er niet in beleggen. Dat is meer iets voor gokverslaafden. De ‘Dark Horse’. En als die wint, niet weglopen en je geld veilig parkeren, maar geïnspireerd door dat ‘succes’ je hele fortuin, plus bergen geleend geld er doorheen jagen met steeds exotischer ‘Dark Horses’ die vast en zeker gaan winnen. Dat is, in mijn optiek, de situatie waarin we nu zitten. Er zijn beslist handige jongens, en meisjes, die er rijk van worden, maar die wil je niet de sleutels van je huis geven. Want dan eindig je in een kartonnen doos. Eerst nog op straat, tussen de andere klagers, en daarna in de verbrandingsoven. Goed voor het milieu en het klimaat, zo’n kartonnen ‘kist’, maar dat ‘verhaal’ maakt mij niet blij. Ik zou graag nog even genieten zoals ‘Voor Corona’, en ‘Voor Het Grote Bedrog’.