Vanaf het prille begin van de menselijke civilisatie, bouwen we muren om ons te beschermen tegen lieden die ons niet vriendelijk gezind zijn.
De Romeinen bouwden de ‘Muur van Hadrianus’ om zich af te scheiden van de ‘wilden’ in Schotland. Nog imposanter is de ‘Chinese Muur’, die in de zeventiende eeuw werd voltooid. En recent bouwde Israël een muur die ze heel eufemistisch een ‘barrière’ noemen. Maar het is gewoon een muur tussen Israël en de ‘wilden’, zoals zij dat zien. En nu wil Trump ook een ‘Muur’, waarbij hij zonder overdreven veel scrupules laat weten dat hij de mensen die hij buiten wil houden beschouwt als ‘ongeciviliseerd tuig’.
Naast dergelijke imposante, nationale projecten, bouwen overheden en particulieren ook muren om hun bezittingen, en zichzelf veilig te stellen, en ‘ongenode gasten’ buiten te sluiten. Zo’n vijftig jaar geleden begon de Nederlandse overheid de ‘eigen verantwoordelijkheid’ van de burger voor de eigen veiligheid te benadrukken. Geen touwtjes uit de brievenbus laten hangen. Geen sleutels onder de bloempot. Inbraakwerend sloten. Dubbel glas. Ramen dicht.
De overheid zelf schaalde haar eigen beveiliging ook op. De agent met de ‘platte pet’, het loodzware uniform en de ‘dienstfiets’ verdween uit het straatbeeld, en werd vervangen door veilig in een auto opgeborgen exemplaren. Gepantserd als het spannend werd. En daarna bleven de agenten in meerderheid op het ommuurde politiebureau, met camera’s die de hele stad in de gaten hielden, en werden lokale, laagdrempelige dependances gesloten. Winkeliers en particulieren die last hadden van criminele activiteiten kregen het advies hun spullen beter op te bergen, en zich goed te verzekeren.
Niet iedereen was even blij met die innovatieve benadering. Maar recent ontspoorde de steun in ons land, en elders in Europa, voor dat beleid om de burger zijn eigen gefortificeerde woning te laten bouwen, en te investeren in maximale beveiliging voor je auto, en de waardevolle spullen als je over straat gaat, door de wilde expansie van het grondgebied van de ‘Staat’. Waarbij u de ‘Staat’ moet zien als ‘de EU’, omdat de grenzen binnen ‘de EU’ feitelijk niet meer bestaan. En het werd nog een tandje erger toen ‘de EU’, samen met haar ‘NAVO-bondgenoten’ van elders, enthousiast de grenslanden tot een ‘gatenkaas’ maakten. Door de onveilige situatie in die grenslanden, en het gegeven dat die landen niet langer functioneerden als een barrière voor grootschalige migratie, nam de veiligheid binnen ‘de EU’ in rap tempo af.
Naast alle bijkomende problemen, zoals economische onzekerheid, en onfrisse ‘onderbuikgevoelens’ die gevoed worden door de instroom van mensen met een geheel andere cultuur en religie, is er de kwestie van de veiligheid in de klassieke zin die daar deels mee samenhangt. Veiligheid als perceptie naast daadwerkelijke bescherming van de ‘onderdanen’, die daar recht op hebben, omdat ze daar belasting voor betalen. Dat zijn (deels) verschillende begrippen. Elk met hun eigen optimale beleid om de burger te geven wat hij of zij verlangt. En elk met andere consequenties als dat niet lukt.
Falen is geen optie, omdat het de legitimering van de ‘Staat’ verwoest. Tenzij je daar juist op uit bent.
Het verwoesten van de ‘Staat’ als het bestuurlijke lichaam dat zorg dient te dragen voor vrede en veiligheid kan gevoed worden door idealisme, of cynisme. George Soros claimt idealisme, maar ik verdenk hem van cynisme. Temeer daar hij innig samenwerkt met bepaalde overheden die er geen geheim van maken uit te zijn op mondiale dominantie, en die tot de tanden gewapend zijn, en die wapens ook voor dat doel gebruiken. Zijn fanclub denkt daar héél anders over.
Hier op mijn blog probeer ik u enthousiast te maken voor de ‘Gulden Middenweg’ van de ‘Liberale Staatsmacht’, die in de praktijk het tegenovergestelde is van wat nu beleid is in de ‘westerse’ wereld. Geen ‘Muren’, zoals Trump wil, en zoals ze in Israël al hebben gerealiseerd. Maar ook geen open grenzen, en de burgers zelf voor hun eigen veiligheid laten zorgen, of ‘Big Brother’ inviteren om dat te doen op een wijze die Orwell treffend heeft beschreven in zijn boek ‘1984’.
Een ‘Muur’ rond ‘de EU’ optrekken is niet alleen ondoenlijk, maar zoals alle historische voorbeelden aantonen geeft het hoe dan ook een vals gevoel van veiligheid. Daarbij kan een muur die ooit werd bedoeld om de vijand buiten te houden, ook je gevangenis worden. Al die Middeleeuwse kastelen en gefortificeerde dorpen en steden zien er imposant uit, maar waren een graftombe als een vijandelijk leger uit was op de val van die burcht of vesting.
De ‘Timmermans’-oplossing, waarbij je miljarden aan Erdogan geeft om jouw ‘vuile werk’ te doen, is zo mogelijk nog kwalijker, en duurder. Mijn idee is dat veiligheid deëscalatie vergt, en dat vraagt om een bijstelling van de ambities van mensen die menen de wereld te moeten onderwerpen aan hun opvattingen over de inrichting van een samenleving. Bij gelijktijdige versterking van het ‘collectief’ binnen de ‘landsgrenzen’, als een groep mensen die bereid, en in staat is, om elkaar te tolereren, en over de ander te waken. Terwijl je, op bezoek bij de buren, respect toont voor hun cultuur, normen en waarden. Of je blijft thuis, en mijdt contact, afgezien van noodzakelijke, zuiver zakelijke uitwisselingen die op basis van contracten kunnen worden afgehandeld.
Toen Nederlanders in dienst van de Oost-Indische Compagnie contact legden met Japan, hadden ze de tegenwoordigheid van geest om zich te presenteren als ‘Ambassadeurs’. En niet als Hollanders die de ambitie hadden om Japanners te leren om met mes en vork te eten. Het werkte als een zonnetje.