Trump heeft zijn ‘Democratische’ opponenten met een ‘migratie-achtergrond’ opgeroepen om terug te keren naar het land van herkomst, en daar te helpen het land op te bouwen, inplaats van te dicteren hoe de Verenigde Staten bestuurd dienen te worden.
Wereldwijd kwam het hem op kritiek te staan, omdat het zou bewijzen dat hij streeft naar een ‘blank’ Amerika. Maar ook de ‘blanken’ in de Verenigde Staten hebben een ‘migratie-achtergrond’, met inbegrip van Trump, als je de familielijnen volgt tot de aantoonbare oorsprong. De opmerking van de vastgoedmagnaat hing samen met zijn aangekondigde voornemen om ‘illegalen’ over de grens te zetten, waar zijn ‘Democratische’ tegenstanders fel tegen zijn. Slechts enkele van die tegenstanders hebben een ‘migratie-achtergrond’ in die zin dat ze niet in de Verenigde Staten geboren zijn.
De Trump’s komen oorspronkelijk uit Duitsland, en zijn vrouw werd geboren in Joegoslavië. Zijn schoonzoon, Jared Kushner, werd in de Verenigde Staten geboren, maar zijn grootouders kwamen, als Holocaust-overlevenden uit wat nu ‘Wit-Rusland’ is, maar voor de oorlog deel uitmaakte van Polen.
De Verenigde Staten was traditioneel juist altijd hét bewijs dat mensen met een volledig verschillende etnische en culturele achtergrond samen konden leven. Of Trump aanstuurt op een ‘blank’ Amerika weet ik niet. Het is ontegenzeggelijk zo dat zijn ‘Administratie’ niet veel ‘zwarten’ telt. Maar geen gebrek aan ‘Hispanics’ en ‘Joden’. Voor mij zijn dit immer onmogelijke discussies, omdat ik helemaal niks heb met het concept van ‘ras’, of ‘religie’, of ‘cultuur’ als een doorslaggevende onderscheidende factor. Klootzakken en hufters vindt je overal. Evenals mensen die het lichtende voorbeeld zijn voor hun omgeving, of land. De ‘bagage’ die iemand meebrengt als gevolg van zijn of haar achtergrond kan de mensheid inspireren, ook als die man of vrouw geen ‘werkbij’ is.
Bepaalde ‘bagage’ kan echter een bijzonder zware hypotheek leggen op de kansen dat iemand zich ‘thuis’ voelt in de samenleving die hem of haar onderdak biedt. Dat geldt in het bijzonder voor mensen met een intens verlangen om hun ‘eigen’ land te ‘bevrijden’. Zo’n intense hunkering naar de ‘terugkeer’, en de bijbehorende romantische fictie van een ‘ideaal-staat’, is niet alleen een kwelling voor betrokkene, maar het wordt een serieus probleem als diegene hulp eist bij het realiseren van die droom, die niet zelden voor de ‘achtergebleven’ landgenoten een nachtmerrie is.
Die hulp die wordt verlangd komt in twee ‘smaken’. De ‘Regime-Change’-smaak, inclusief het bewapenen van ‘rebellen’, en de ‘vluchtelingen-smaak’, waarbij geëist wordt dat het gastland van de wereldverbeteraar iedereen met wie hij of zij zich identificeert, voedt, laaft, onderdak en werk verschaft, met voorrang boven het lenigen van de noden van de oorspronkelijke bevolking. Tegen die activisten zeggen: ‘Wellicht beter als je leert je eigen boontjes te doppen, en ga het ze daar maar vertellen, als je zo goed weet hoe het moet’, is geen blijk van onmenselijkheid.
Probleem in het geval van de Verenigde Staten, en Europa, als onderdeel van de op expansie gerichte NAVO-plus, is dat ze die andere landen niet met rust laten. Ze ploegen ze om. Trekken ze leeg. En daarna zeggen ze: ‘Good Luck!’ Het mirakel is dat zoveel mensen uit die omgeploegde landen vervolgens onderdak zoeken in de landen die er een puinhoop van hebben gemaakt, in de veronderstelling dat die landen serieus waren toen ze beweerden dat dat omploegen voor hun eigen bestwil was. Tegen een volk waarvan je het land hebt leeggeroofd zeggen: ‘Neem een voorbeeld aan ons!’, is niet snugger. Schuldbewust alles wat je hebt opgebouwd over de eeuwen afbreken en ‘teruggeven’ ook niet.
Waar ‘m de schoen wringt, is die ‘paternalistische’ en ‘maternalistische’ basishouding die in onze ‘westerse’ landen om de hegemonie strijden, waar gewoon elementaire humaniteit en intelligentie bruggen zouden kunnen slaan die iedereen vooruit helpen. Kijk naar de Chinezen. Je hoeft ze niet te helpen. Ze helpen zichzelf wel. Leer samenwerken, inplaats van elkaar de loef af te steken in een ‘vechthuwelijk’.
U heeft natuurlijk gelijk als u mij voorhoudt dat het rooskleurige beeld dat ik schets van harmonie in de Verenigde Staten een illusie is, omdat ongelijkheid, tot en met uitgesproken racistische en seksistische wet- en regelgeving aan toe, de aanduiding ‘harmonie’ op zijn minst dubieus maakt. Terecht is er in de Verenigde Staten hard gevochten voor de bevrijding van ‘onderliggende’ groepen. En dat geldt ook voor Europa. Maar het is ridicuul om die oorspronkelijke ‘weeffout’ te compenseren door andere ‘vijanden van het volk’ en ‘falende burgers’ te benoemen die gekneveld en opgevoed moeten worden door hen ‘positief’ te discrimineren. Dat is stupide, om niet te zeggen: Zelfmoord.
Op het individuele niveau moet iedereen maar voor zichzelf uitmaken of hij/zij zich thuisvoelt in een ‘paternalistische’ of maternalistische’ relatie, maar voor het geheel telt slechts één criterium: Kwaliteit. En dan mag iedereen meepraten, maar we luisteren alleen naar degene die met de beste oplossing van een probleem komt. En na dat luisteren gaan we wat doen. De grenzen open zetten en je ‘theekransje’ uitbreiden tot iedereen een plekje aan de ‘ruif’ gevonden heeft, roept de vraag op wie er dan nog overblijft om de thee en de koekjes te produceren en te serveren.