Al vele decennia wordt er gesproken over het ‘zorginfarct’.
De ‘zorg’ wordt onbetaalbaar. Dat is altijd relatief, zoals bij elk bestedingsdoel. Individueel, of collectief. Je kunt daarover onmogelijk in absolute termen spreken. Zorg maakt onderdeel uit van de primaire levensbehoeften, maar je kunt ook overdrijven. Net als met eten en drinken, een dak boven je hoofd, verwarming, veiligheid en transport. Wat is genoeg? En wat is overdreven?
In een uitgesproken welvarend land is er méér geld voor al die zaken, ook al is dat in de praktijk niet gelijk verdeeld. De één ontbijt elke dag met champagne, en de ander met koffie of thee, of een glas water bij een karig belegd crackertje. Mijn dag begint met koffie, een karig belegd crackertje, een flesje ‘actieve yoghurtdrank’, en een vitaminepil voor mensen ‘op leeftijd’, hoewel ik het mij zou kunnen veroorloven om de dag te beginnen met champagne, en ik champagne ook kan waarderen, maar dan kom ik elders geld tekort. En het is niet gezond, wat dan meteen een erg zwaarwegende reden is, want je kunt ook nog redeneren dat er wel alternatieve ‘bubbels’ zijn, bij wijze van compromis, en dat ik mijn ‘actieve yoghurtdrank’ kan laten staan ter compensatie, waardoor ik er financieel zelfs positief uitspring. Uiteindelijk is het mijn lijf, en mijn keuze.
Net als met mijn standpunt over een ‘basisloon’, bij gelijktijdig afschaffen van alle uitkeringen, toelagen en subsidies, en mijn pleidooi voor ‘gratis’ (door het collectief betaald) openbaar vervoer, ben ik een groot voorstander van een vast, voor iedereen identiek, door het collectief betaald ‘zorgpakket’, en voor de ‘luxe’ draai je zelf op, zo je daar het geld voor hebt, en het voor jou een prioriteit is. Grootste besparing is dan dat je af bent van het miljarden vretende ‘gelul’ eromheen. Maar je moet niet wachten met het invoeren van zo’n benadering tot het moment waarop het collectieve geld op is. Keuzes maken onder het toeziend oog van de ‘deurwaarder’ betekent in de realiteit dat je geen keuzes meer hebt. Iemand bepaalt waar je genoegen mee moet nemen, en dat ben jij niet. Terwijl diegene die voor jou 'zorgt', beslist ook, en éérst, goed voor zichzelf zal zorgen.
Er zijn ‘zorgverslaafden’ die het kennelijk een verademing vinden als iemand alle keuzes voor hen maakt, want steeds als ze een klein beetje ruimte hebben, pissen ze het weg, en vallen ze terug op de ‘schuldhulpverlening’. Die zou, in het systeem dat ik propageer, dus niet bestaan. Je hebt je ‘basisloon’, je ‘basiszorg’, je kosteloze openbaar vervoer, en veel succes verder met je leven. Wat niet zal kunnen voorkomen dat er ‘kinderen van rijke ouders’ zullen zijn die elke ochtend champagne bij het ontbijt hebben, betaald door hun ouders, en die niet met het openbaar vervoer naar school hoeven, omdat er naast hun wieg al een ‘Fatbike’ stond, of een ‘auto met chauffeur’. Die gepamperde medemens is maatschappelijk zelden een aanwinst, maar het hangt wel enigszins af van het karakter van betrokkene. Laat die zich het goed smaken, en meent hij of zij dat het simpelweg een ‘geboorterecht’ is, of wil hij of zij bewijzen het ook allemaal best zelf te kunnen? Daar kun je geen wet voor schrijven. Dat is individueel bepaald, en mede afhankelijk van het totaal van de opvoeding, waarvoor je verder ook geen script kunt schrijven. Ook al omdat zekere elementen van de ‘zorg’ weliswaar bovengemiddeld kunnen zijn geweest, maar andere elementen (liefde, aandacht bijvoorbeeld) misschien wel hopeloos tekortschoten.
Ouders, leerkrachten, en de samenleving als geheel, zouden ideaal gesproken zo ingericht moeten zijn dat een kind, eenmaal volwassen, het zonder ‘zorg’ kan stellen. Zonder ‘gratis telefoonnummers’ die men kan bellen. Omdat men ‘eenzaam’ is. Omdat de relatie met het vriendje of vriendinnetje is uitgegaan. Omdat men niet met geld om kan gaan. Omdat men het gevoel heeft in het ‘verkeerde lijf’ geboren te zijn. Omdat men verslaafd is. Omdat men ‘het’ niet meer ziet zitten. Omdat men een klacht heeft over ‘dit’ of over ‘dat’. Met aan de andere kant van het door de gemeenschap bekostigde ‘telefoonnummer’ iemand die betrokkene kan ‘verwijzen’ naar ‘specialistische’ hulp, zonder dat iemand in zo’n ‘hulpverlenersrol’ ooit zal zeggen: ‘Los het zelf lekker op!’
Inplaats daarvan tuigt men liever peperdure ‘adviesorganen’ op die moeten gaan bepalen wanneer klassieke hulp te duur is, en de stekker uit de beademing moet worden getrokken om een bed vrij te maken in het ziekenhuis. Wanneer men moet beginnen met een bejaarde te ‘coachen’ op weg naar het ‘waardige einde’. En welke ziekenhuizen er gesloten kunnen worden, hoeveel bedden er weg kunnen, of hoe hoog de ‘numerus fixus’ moet zijn om te voorkomen dat er teveel artsen en zorgverleners worden opgeleid. En met welke administratieve ballast we het werken in de ‘zorg’ nog kunnen belasten, zodat die artsen en zorgverleners niet meer toekomen aan hun eigenlijke taak, en er de brui aan geven, omdat het gewoon niet leuk meer is.
Niet alleen dat, maar daarnaast vloeit het geld dat is gereserveerd voor de ‘zorg’ weg naar ‘gain of function’ onderzoek, bijvoorbeeld, wat niks met zorg van doen heeft, omdat het onderdeel is van de ontwikkeling van biowapens. En zoals bleek tijdens de laatste grote pandemie is het niet best voor de volksgezondheid als zo’n ‘opgeleukt’ virus ontsnapt uit het laboratorium, of moedwillig wordt uitgezet om het verdienmodel van ‘Big Pharma’ een schop in de ‘goede’ richting te geven, als je beschuldigingen die tal van wetenschappers en politici op dit punt in de groep hebben gegooid serieus neemt. Zeker daar werd het geld dat was gereserveerd voor (het verbeteren van de) ‘zorg’ niet goed besteed, dan, en bracht het ons van de wal in de sloot. Van de wal in de Mariana Trog, omgeven door haaien, zonder bootje.
En nu trekken we vacuüm op al die oorlogen en sancties, en onze vrijgevigheid die van ons allemaal hulpeloze stakkers maakt, omdat we iedereen, en hun zielige hondje, willen helpen, met tanks, straaljagers, bommen, raketten, en vaccins die niet vaccineren, allemaal op onze kosten. Terwijl we de leuterfabriek die de ‘adviesorganen’ voorziet van ‘talking points’ en ‘vers bloed’, behangen met ‘nieuwe inzichten’, en ‘aandachtsgebieden’, waarin mensen verblijven die nodig geholpen moeten worden, of ze nou willen, of niet, afvullen met publiek geld. Die champagne bij het ontbijt gaat ons opbreken. Ook al omdat de champagne door de gierende inflatie steeds duurder wordt. Waarbij we die gierende inflatie te danken hebben aan de keuzes die we eerder maakten. Keuzes die er op neerkwamen dat we het lenen van geld niet te duur moesten maken, om de productie van champagne niet te frustreren. Lenend van toekomstige generaties om onze verslaving te bekostigen, en onze kinderen de wennen aan champagne bij het ontbijt, de lunch en voorafgaand aan het diner, waren we goed bezig, toch?
Nee.