Er zitten slechts 24 uren in een dag.
Iemand die zijn brood verdient door zijn fysieke arbeid te verhuren aan een werk- of opdrachtgever is beperkt in zijn of haar productiviteit. Eten, drinken, slapen, en reizen van en naar de werkplek absorberen een groot gedeelte van die 24 uur. Mensen die ‘met hun hoofd’ hun geld verdienen zijn potentieel productiever, omdat ze zelfs in hun slaap nog inspiratie kunnen opdoen. In de praktijk is de scheiding tussen fysieke arbeid en ‘denkwerk’ niet zo rigide als bepaalde ‘denkers’ het ons trachten voor te schotelen. Als ‘denker’ zien zij zichzelf als de top van de voedselketen. Hun productiviteit dient beter beloond te worden dan die van de ‘arbeider’, want zonder hen geen vooruitgang.
Dat is ook de kern van de boodschap van Ayn Rand zoals neergelegd in ‘Atlas Shrugged’, zoals die door velen ‘begrepen’ is. Met als praktische culminatie de export van de industrie naar ‘Lage Lonen Landen’, zodat wij ons in de ‘Ontwikkelde Landen’ toe kunnen leggen op het beter betaalde ‘denkwerk’. Veel dommer kan het niet. En de recente pandemie, gekoppeld aan de door Trump ontketende handelsoorlog met China, brengt pijnlijk aan het licht wat daar de gevolgen van zijn. In de ‘Ontwikkelde Landen’ ontbreekt het aan alles. Aan wattenstaafjes, mondkapjes, testapparatuur, ‘IC-capaciteit’ en een heldere strategie, omdat het wemelt van de ‘denkers’, en niemand iets doet. Behalve verwarring stichten met ‘inzichten’ vanuit de eigen ‘specialisatie’, en ruzie maken met andere ‘specialisten’.
Mijn productiviteit als ‘blogger’ ligt vrij hoog, waar ik dagelijks een bijdrage publiceer, waar nuttig met verwijzingen naar artikelen elders die ik voor u heb opgezocht, of die mijn pad kruisten. Het aanbod van artikelen en boeken met een interessante inhoud is vele malen groter dan ik zelf kan behappen, en als je boeken gaat herlezen vallen andere boeken die je nog niet gelezen hebt af. Omdat er slechts vierentwintig uur in een dag zitten. Daarnaast kan ik het mij wel veroorloven om mij exclusief bezig te houden met ‘bloggen’ en lezen, en inspirerende filmpjes bekijken op het internet, omdat ik als pensionado niet langer hoef te werken voor mijn geld, maar zijn er nog zoveel andere activiteiten die om aandacht vragen. Ik ‘bouw’ graag dingen, reis graag, en daarnaast voer ik bepaalde ’taken’ uit die ik op mij heb genomen, of omdat anderen ze laten liggen. Tijdens het ‘bouwen’ en reizen, en veel van die ’taken’, heb ik volop tijd om na te denken.
De belangrijkste mensen in een samenleving zijn niet de mensen met een goed stel hersens, maar zij die manuele vaardigheden koppelen aan een gezond stel hersens. ‘Goed’ wordt bepaald door academische criteria, waar ‘gezond’ verwijst naar intellectuele vaardigheden, gekoppeld aan een scherp inzicht van wat belangrijk is, en wat ‘theoretisch geleuter’ is, zonder praktisch nut. De capaciteit om te zien wat belangrijk is, of zal worden, vergt geen academische graad. Sterker nog, de academische wereld is eerder een handicap in dat opzicht. De wereld van de ‘modellen’ is een andere dan de echt bestaande wereld. En waar ik u op dit blog heb getracht bij te lichten over de ellende die teweeg is gebracht door ‘geostrategische denkers’, en andere ‘denkers’ die vol zijn van zichzelf, en menen ons de wet voor te kunnen schrijven om de wereld beter te maken, hoop ik dat die boodschap ook is overgekomen.
Hoewel Rand met verve pleit voor het belonen van de ‘geestelijke capaciteit’, wat gemakkelijk kan worden begrepen als ‘intellect’ in academische zin, identificeert ze daarnaast ook academici die hun ‘hersenarbeid’ verkwanselen door het ten dienste te stellen aan de ‘macht’ die slaven maakt van de vrije burger. Haar helden zijn mensen die ze aanduidt als ‘Industriëlen’. De ‘alles-kunners’ die geen rust kennen, en 24/7 ‘productief’ zijn, zelfs in hun slaap. De taxichauffeur, de dakdekker, de huisvrouw/man, en de putjesschepper kunnen waardevoller zijn dan hun opdrachtgevers, omdat ze tijdens hun ‘manuele arbeid’ volop hun hersens gebruiken, op een ‘gezonde’ manier. En hun hersens ook ‘gezond’ functioneren tijdens hun slaap. Maar ze kunnen het zich niet veroorloven om die ‘manuele’ taak te laten vallen, of ze vinden dat ‘manuele’ werk gewoon erg bevredigend. Wat hun hersens daarnaast produceren krijgt hun opdrachtgever er ‘gratis’ bij.
Kortom, de vooruitgang in de wereld drijft op ‘vakmensen’. Gepassioneerde ‘doeners’, ongeacht of ze verwachten daarvoor in klinkende munt te worden uitbetaald, of niet. Mensen die problemen zien vóór anderen ze zien, en bedenken wat de oplossing is. En die dat wat ze moeten doen met plezier doen, zodat ze hun hersens niet hoeven te belasten met negatieve, contraproductieve ergernissen. Dat is een ander verhaal dan de lofzang op de ‘Dollar’ in Rand’s ‘Atlas Shrugged’. Dat is mijn verhaal, hier op dit blog. En waar ik een lans breek voor een stevig fundament onder het menselijke bestaan, is het mijn hoop en verwachting, als product van mijn hersenarbeid, dat het de burger zal bevrijden van contraproductieve ergernissen en zorgen. In het bijzonder als er niet méér te halen valt dan die elementaire voorzieningen, zodat je niet hoeft te janken om te krijgen waar je denkt recht op te hebben. Met als bijkomend voordeel dat al die ‘hoog opgeleide’ mensen die nu hun hersens pijnigen om regels en wetten te bedenken om ‘maatwerk’ te leveren ook iets nuttig kunnen gaan doen met hun leven.