Een compromisvoorstel van Trump om uit de impasse rond de uitbreiding van de grensmuur te komen, waardoor de Amerikaanse overheid ‘op slot’ zit, strandde binnen een mu-seconde op een ferm ‘Njet!’ van de ‘Democraten’.
Het is glashelder dat de ‘Democraten’ dit conflict zien als een onderdeel van het epische gevecht tegen de vastgoedmiljardair die het ‘Witte Huis’ wist te ’stelen’ van hun gedoodverfde erfopvolger in de ‘Warparty’-lijn, Hillary Rodham Clinton. Het is niet het enige ijzer dat ze in het vuur hebben. En de ‘Republikeinen’ in het Congres staan niet te popelen om ‘hun’ president te verdedigen. Velen van hen steunden uiteindelijk Clinton bij de laatste presidentsverkiezingen. Ook zij zien Trump als een ‘buitenstaander’. Als een ‘indringer’. Iemand van 'buiten de muur' die ze om hun veilige bastion hebben gebouwd. En elders in de wereld geniet Trump ook weinig steun.
De vastgoedmiljardair doet ook geen pogingen om vrienden te maken. Maar onder de kiezers in de Verenigde Staten blijft hij, mede daardoor, opvallend populair. Waar men alvast voorzichtig uitkijkt naar de ’tweede ronde’, bij de verkiezingen in 2020, overheerst de twijfel onder ‘analisten’ die Trump maar wat graag zouden zien sneuvelen. In het ‘Democratische’ kamp circuleren verschillende namen van politici die zich al voorzichtig kandidaat hebben gesteld, of die de potentie zouden hebben om Trump te verslaan. Maar enkelen van hen zijn voor de ‘Warparty’ geen verbetering, en dat kan nog tot een tumultueuze voorverkiezing leiden. Joe Biden is hoog bejaard. Maar nog net iets jonger dan Bernie Sanders, die bij de vorige verkiezingen een mes in zijn rug kreeg van de ‘Democraten’, die Hillary wilden. Senator Elisabeth Warren wil meedoen. Tulsi Gabbard is een oorlogsveteraan die een eind wil maken aan al die uitzichtloze oorlogen waar de ‘Warparty’ zo verzot op is. De uitgesproken socialistische Alexandria Ocasio-Cortez zou volgens peilingen een goede kans maken, maar mag nog niet meedoen, en wordt net als Gabbard uitgekotst door de ‘Warparty’. HIER een overzicht van het hele circus.
Maar gaan die verkiezingen van 2020 wel door?
Denkt u zich eens in wat er zou gebeuren als in Europa ‘Brussel’ tijdelijk ‘op slot’ ging door zo’n rel over de grensbewaking als nu in de Verenigde Staten. De kiezers zouden onmiddellijk van hun nationale regeringen eisen dat die de sleutel weggooien, om vervolgens terug te keren naar hun nationale entiteit. Zou dat ook de uitkomst kunnen zijn van wat er nu in de Verenigde Staten speelt? Dat de afkeer van ‘Washington’ zulke vormen aanneemt, dat Amerikanen van hun lokale vertegenwoordigers maatregelen eisen om ‘continuïteit’ te garanderen, wat zou betekenen dat geld en macht terug zou vloeien naar de Staten, en ‘Washington’ vacuüm trekt.
Instinctief zult u wellicht zeggen dat dat Godsonmogelijk is. Enerzijds omdat de Amerikanen dat in meerderheid niet willen, omdat voor velen ‘Washington’ de kip is die de ‘Gouden Eieren’ legt, met ‘Federal Spending’ waar velen hun inkomen aan ontlenen, en ze hun invloed in de wereld niet kwijt willen. En anderzijds omdat de ‘Warparty’ in zou grijpen, en desnoods lokale autoriteiten zou dwingen terug te keren naar gehoorzaamheid. En die observaties zijn op zich wel correct. Maar toch zou de hele boel zomaar kunnen gaan schuiven, met een complete desintegratie van dat enorme land, met haar onovertroffen militaire macht, op papier, tot gevolg. Hoe u die strijd over de ‘Muur’ ook beoordeelt, en aan welke kant u ook staat, als buitenstaander: Dat land is tot op het bot verdeeld.
Niet alleen over die ‘Muur’. Ik durf zelfs te beweren dat ze het bestuurlijk nergens over eens zijn, behalve de noodzaak om oorlogen te ontketenen, en te onderhouden. In een fascinerend artikel van de hand van Nick Turse over de vraag wanneer een oorlog nog gewonnen wordt, dat u HIER aantreft, schetst de ‘New York Times Bestselling’-auteur een intrigerend beeld van de moderne kijk op oorlogsvoering. Met als conclusie dat een oorlog in deze tijd gewonnen wordt door niet te verliezen. Wat het maxim van Kissinger op zijn kop zet, die na de oorlog in Vietnam verklaarde dat dat juist gold voor ‘guerrilla’s’.
Dat verklaart ook waarom het verzet tegen de plannen van Trump om de lopende oorlogen te beëindigen op een breed gedragen weerstand in ‘Washington’ stuit, en waarom Tulsi Gabbard geen kans maakt. Maar als de ‘Government Shutdown’ nog veel langer duurt, en lokale bestuurders door hun kiezers onder druk zullen worden gezet om zich niet neer te leggen bij wat ‘Washington’ hen dwingt te doen, en te laten, zullen die Staten het geld dat richting ‘Washington’ vloeit hard nodig hebben om die elementaire ‘diensten’ op te tuigen. En als dat balletje eenmaal gaat rollen, is het binnen de kortst mogelijke keren een lawine. De kans dat de ‘Warparty’ die geest dan weer in de fles krijgt, acht ik zelf ‘nul-komma-nul’.
Dat de Verenigde Staten deze episode niet als land zouden overleven, is voor nagenoeg alle ‘analisten’ die ‘deskundig’ zijn een kans van de ‘buitencategorie’. Zoals ze ook zeker wisten dat Hillary met twee vingers in haar neus van Trump zou winnen. En ze rekenen erop dat als het ooit die kant op zou gaan, het ‘Militair-Financieel’-complex dwingend in zou grijpen. Maar: ‘Suppose they gave a war, and nobody came’. Want de afkeer van ‘Washington’ strekt zich uit tot de ‘Generaals’ en de ‘Geheime Diensten’, die in Afghanistan $900 Miljard uitgaven aan de lopende oorlog, die nu achttien jaar duurt, en alleen goed is voor de oncologische afdeling van ziekenhuizen, en pillendraaiers die de kostprijs van hun kankermedicijn door het dak jagen. Bijna $6 miljard voor de uitbouw van Obama’s muur is een hoop geld. Maar het verbleekt vergeleken bij wat al die oorlogen al hebben gekost, en nog zullen kosten. Met inbegrip van de ‘War on Drugs’. En als zelfs de voormalige chef van de grensbewaking onder Obama, die door Trump uit zijn functie werd ontheven, die muur van Trump steunt, dan zal het nog niet zo eenvoudig zijn om zo’n ‘corrigerende staatsgreep’ te organiseren.