Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Transitie

Gaan we het redden?

 

'Europa' is kwetsbaar. Het is kwetsbaar voor uitholling van binnenuit. Meer in het bijzonder door degenen die zich manifesteren als haar belangrijkste supporters. De individuen, groepen, bedrijven en politieke organisaties die 'Europa' gebruiken voor het bevorderen van hun eigen onrealistische wensdromen op elk gebied. Maar in het bijzonder de 'energietransitie'. 

 

Zoals de kaarten nu liggen is Frankrijk het enige Europese land dat de eigen broek op kan houden. In DIT artikel, geschreven door een Rus, staat er eigenlijk al een kruisje achter het 'Europese Project'. Zoals hij betoogt is energie onontbeerlijk voor economische productie. Om een tekort het hoofd te bieden, kun je twee kanten op. Méér produceren. Of genoegen nemen met minder productie, en een lagere consumptie. Dat bereik je door de prijzen van essentiële levensbehoeften door het dak te jagen, waardoor er niks over blijft voor iets anders.

 

De rap stijgende energieprijzen zijn de reflectie van het beleid, dat niet is gericht op het produceren van méér energie, maar minder. Véél minder! In de belevingswereld van de architecten van dat beleid kan dat worden bereikt door applicaties, en 'vormen' die minder energie gebruiken, zonder dat het voelt of je er op achteruit gaat. De 'besparingen', door isolatie, en 'zuiniger' maar niet minder. Maar daarnaast, en beduidend lastiger te verkopen, is er een behoefte om ons te dwingen onze consumptie terug te schroeven. Om te stoppen met reizen, bijvoorbeeld. En de consumptie van zekere producten die gezien worden als een 'luxe', ook al gaat het daarbij niet om het privé-vliegtuig, of daaraan verwante extravaganza. 

 

Volgens de voorvechters van de 'energietransitie' is dat niet alleen een opsteker voor milieu en klimaat, maar gaat het ook veel banen opleveren. Dat is helder. De aanpassing van het complete stroomnetwerk alleen al is een project van vele jaren, in het gunstigste geval. Het kan ook dat we nog niet eens halverwege de ontwerpfase komen voordat het geld op is. En dan heb ik het nog maar niet over de vraag hoe we de opwekking van de benodigde energie dan gaan realiseren. Hoewel ik beslist optimist ben, en mij realiseer dat er technische doorbraken zullen zijn die ons nog versteld doen staan, lopen we mijlen voor de muziek uit, met alle gevaren van dien. Niet alleen dat die innovaties uiteindelijk toch teleur zullen stellen, maar vooral ook omdat het héél goed denkbaar is dat tegen de tijd dat die innovaties er liggen, dat dat wat we hebben opgebouwd, anticiperend op wat komen ging, alweer als 'oud schroot' met de vuilnis mee kan. Voor niks zoveel in geïnvesteerd. Maar het geld is weg. 

 

Geld. Dat is in dit verhaal onze achilleshiel. En tevens de reden waarom we gedwongen worden om te doen alsof we zo begaan zijn met het klimaat. Het westen, met de Verenigde Staten voorop, schakelde op enig moment in het verleden over op een economie die wordt aangeduid als 'Rent Seeking'. Gebaseerd op het bezit van grond, grondstoffen, vastgoed en de monopolisering van de handel. In feite 'feodalisme', zoals ik hier al vaak genoeg heb betoogd. Een sterke beschrijving van wat dat inhoudt, en waarom het voor ons de bel voor de laatste ronde betekent, trof ik aan in een discussie tussen Thomas Piketty en Michael Hudson. Een link naar de uitgeschreven tekst en de video van de discussie geef ik u zo, maar niet voor u te hebben gewaarschuwd voor het gegeven dat de introductie van het debat tenenkrommend lang is, terwijl ik u eigenlijk alleen de reactie van Michael Hudson op Piketty zou willen laten zien. In de video begint die op 13:26. In de tekst vindt u dat moment snel genoeg. De link vindt u HIER.

 

Het gaat mij er niet om dat Hudson in deze onfeilbaar de vinger op de zere plek legt, en dat de veel populairder Piketty, die één van de helden van het 'World Economic Forum' is, dat druk is met de 'Big Reset' en de 'energietransitie', het mis heeft. Maar zijn idee, dat belasting de sleutel is tot een herschikking van de nu werkelijk exploderende ongelijkheid tussen de '1%' en de '99%', is een fictie. Zoals Hudson uitlegt is het de '1%' niet te doen om geld verdienen door iets te produceren, maar door de '99%' te verzuipen in de schulden. En dat hele 'energietransitieproject' is bij ons, anders dan in in zekere andere landen, de volgende fase, samen met 'vaccinatie', en andere vormen van 'zorg'. Productie interesseert hen niet alleen niks, maar ze zien het eerder als een distractie. En waar al die mensen moeten eten en wonen, is het uiteindelijk ook nog eens problematisch voor de échte waarde van hun bezit, de grond, en de grondstoffen, die zo snel uitgeput raken. 

 

Andermaal lijkt het op een 'Groot Complot', maar het is het systeem. Hudson staat er om bekend dat hij een belangrijke kenner is van het werk van Marx, maar hij verwijst ook steeds naar Adam Smith and John Stuart Mill, allen denkers die meenden dat de wereld een systeem verdiende dat het collectief diende, en niet de enkeling. Het behoeft geen betoog dat Piketty niet gezien wordt, en ook niet gezien wil worden, als iemand die de '1%' een warm hart toedraagt. En ik laat zelfs ruimte voor een enkele multimiljardair die oprecht het beste met ons voor heeft, maar 'verkeerd geïnformeerd' is. In dat verband hoef ik maar te wijzen op Adam Smith die gezien wordt als de grondlegger van het 'Kapitalisme', wat correct is. Maar niet in zijn feodale schutkleuren. De titel van zijn wereldberoemde werk is niet voor niks de 'An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations'. En dat was riant voordat we de rijkdom van een land uit gingen drukken in het tenenkrommende 'GDP', waardoor het niet uitmaakt als alle bezit is geconcentreerd in de handen van enkele schuldeisers. 

 

Een behoedzame, integere transitie naar een schuldensanering is bepaald geen eenvoudige opgave. Het Chinese voorbeeld, waar grote monopolies worden ontbonden, en speculatie met grond en vastgoed de nek om wordt gedraaid, om de middeninkomens niet te laten verzuipen in kosten die ze niet kunnen dragen, is beslist een interessant experiment. Het is niet de enige manier, maar wachten tot het hele zaakje breekt, met revolutionaire toestanden of 'Big Brother' als uitkomst, dat is niet in ons belang. Het komt mij voor dat u dat in meerderheid ook wel begrijpt. Maar hoe dan wel?

 

Immers, als uw schuld wordt gesaneerd, zullen we u niet horen klagen. Maar als uw pensioenfonds daar de dupe van is, als eigenaar van veel vastgoed en 'schuldpapier', dan is dat wel een 'pijnpuntje'. Zoek je naar de mensen die daar over nadenken, dan kom je uit bij onorthodoxe economen. Niet alleen Michael Hudson, maar ook bij Yanis Varoufakis en Steve Keen, Minsky en Godley. Maar Hudson's boek 'Killing the Host' is een toegankelijke, en niet al te technische uiteenzetting van wat er speelt. Daarnaast zit hij in het oog van de storm van alle discussie over de 'Modern Money Theory', en is hij, zoals verschillende grondleggers van het liberalisme, zoals John Locke en Thomas Paine, een 'Geoïst'. Is Hudson daarmee 'links'? Of 'rechts'? Of gewoon 'slim bezig' en 'vernieuwend' in een tijd waarin 'links' en 'rechts' betekenisloos zijn geworden, als gevolg van machinaties in de sfeer van het 'Management' dat amoreel en onethisch is?

Go Back

Comment