De toon is gezet.
Reeds voor de vorige 'Kamerverkiezingen' werd het duidelijk dat een 'complexe coalitie' nodig zou zijn om een meerderheid te vormen die voldoende steun had in de Tweede- en Eerste Kamer voor een stabiele regering. Op zoek naar een gezamenlijke noemer bleef men steken bij 'sfeer'. Alle onderhandelingen verliepen steeds in een 'goede sfeer'. En de betrokken politici hielden niet op te benadrukken dat ze er 'samen' uit moesten zien te komen. En dat zij niet in die besprekingen waren aangeschoven om hun eigen agenda erdoor te drukken, maar dat zij er zaten voor het 'landsbelang'.
GroenLinks haalde de laatste schifting niet, omdat die club het 'eigenbelang' niet voldoende los kon laten. Maar vermoedelijk maakte men in die kring al de berekening dat de steun voor de regering af zou kalven naarmate de 'Statenverkiezingen' dichterbij zouden komen, waardoor de coalitie zich gedwongen zou zien te capituleren voor hun eisen om in de Eerste Kamer voldoende steun te houden. En zo geschiedde.
Nog voor de 'Statenverkiezingen' bracht de coalitie van VVD, CDA, D66 en CU een zoenoffer om te voorkomen dat men elkaar tijdens debatten de maat zou nemen op inhoudelijke thema's. Daardoor was nog voor 'Utrecht' het enige overgebleven thema 'Sfeer'. Aan de ene kant waren daar de 'Sfeer-partijen', met inbegrip van 'GroenLinks', en die stonden tegenover de 'relschoppers'. Wilders, Baudet en Denk. De rest was, in toenemende mate, 'ballast'. Ook de media droegen daar hun steen aan bij.
En toen besloot een inwoner van Utrecht dat het tijd was voor zijn 'fifteen minutes of fame', twee dagen voor de 'Statenverkiezingen'. Omdat de man als jongetje vanuit Turkije naar Nederland was gekomen, en 'Allah is Groot' had geroepen terwijl hij in de tram willekeurige mensen doodschoot, kreeg 'Sfeer' vleugels. Er hing tot dan een beetje een muffe geur omheen. Rutte met zijn 'vaasje'. Maar de voorspelbare reflex bij Wilders en Baudet, terwijl Denk eventjes niet in beeld wilde, maakte dat vriend en vijand van het kabinet alleen nog maar kon praten over de 'Toon van de Campagne'.
In DIT artikel, over de wijze waarop Tulsi Gabbard, kandidate voor het presidentschap in de Verenigde Staten bij de volgende verkiezingen, door haar eigen partij wordt aangevallen omdat ze teveel gefocust is op de inhoud, en haar partijgenoten oproept om door de 'Toon' heen te prikken, wordt duidelijk geschetst wat het gevaar is. Politieke besluitvorming hoort te gaan over de kwaliteit van die besluiten, en niet over het decor. Geheel terecht concludeert de schrijfster van dat artikel dat Trump en zijn tegenstanders elkaar complementeren op weg naar de totale destructie.
Dat is mijn kritiek op de situatie in Nederland ook. Wilders, Baudet en Denk hebben de 'Sfeermakers' nodig, en andersom, om er één grote puinhoop van te maken. Exact het beeld dat ik hier ook steeds schets van de situatie in de Verenigde Staten. Of in het Verenigd Koninkrijk. Het is een perversie van het politieke proces met gruwelijke consequenties. Het pad naar het 'nieuwe feodalisme'. Ik begrijp hoe mensen die hun toevlucht zoeken tot de 'Sfeermakers' die beschuldiging verre van zich zullen werpen. Zij zijn juist erg redelijk! Geen gelegenheid laten ze voorbijgaan om te pleiten voor een open dialoog, ook met tegenstanders! 'Peace in Our Time!'.