Waarom stelde Trump de eerder aangekondigde nieuwe tarieven op Chinese producten uit?
De enige die daar een ondubbelzinnig antwoord op zou kunnen geven, is Trump zelf. De kans dat hij een volkomen eerlijk antwoord geeft als je hem die vraag stelt, is niet zo groot. Zeker niet als dat geïnterpreteerd zou kunnen worden als het bewijs dat hij in de door hem ontketende ‘handelsoorlog’ met China op verlies staat. Maar ook als hij nog altijd denkt aan de winnende hand te zijn, zweert hij bij het stichten van verwarring, totdat de ‘Deal’ op tafel ligt die hij af wil dwingen.
Volgens zijn eigen ‘twitter-boodschappen’ kan er van een ‘Deal’ geen sprake zijn zolang China de onrust in Hong Kong laat voortbestaan. Anderen trekken de conclusie dat China inmiddels niet meer geïnteresseerd is in een ‘Deal’, en dat het geen geduld meer heeft met de ‘inmenging’ van de Verenigde Staten, en andere westerse landen, in de binnenlandse aangelegenheden van China.
Iedereen met een krant en een televisie kan constateren dat er recent een ‘opbloei’ is van aandacht voor ‘dissidente’ groepen in China. En nee, dat komt niet uit de lucht vallen. Deels is het een ‘journalistiek virus’, waarbij ‘trendvolgers’ bang zijn om de boot te missen, en ‘instappen’ om geen abonnees, kijkers en reclame-inkomsten mis te lopen. Maar daarnaast is er ontegenzeggelijk sprake van kwade opzet.
Niet dat er niks aan de hand is in Hong Kong, en dat het heerlijk rustig is in het Kaukasische deel van China waar de Oeigoeren wonen, of dat iedereen tevreden is in Tibet. Maar van een evenwichtige berichtgeving is geen sprake. Neem de fotoserie in NRC van Chinezen met een afgedekt oog ter illustratie van een artikel onder de kop ‘Elke week gaat het geweld iets verder’. Het blijkt om een ’solidariteitsactie’ te gaan, en niet om demonstranten die gewond raakten. Het geweld neemt inderdaad toe, maar het initiatief lijkt eerder te komen van de ‘demonstranten’, die blijken te beschikken over depots vol ‘Maidan-materiaal’, en die hun acties coördineren met vertegenwoordigers van de Amerikaanse overheid en in ‘Regime Change’ gespecialiseerde ’NGO’s’. Westerse media laten geen dag voorbij gaan zonder aankondiging van ingrijpen door ‘Beijing’, omdat ze daar op uit zijn, maar vooralsnog is daar geen sprake van. Ongetwijfeld tot bittere teleurstelling van de ‘Warparty’ in ‘Washington’ en ‘Londen’. MoA trekt de conclusie dat ook ‘Hong Kong’ met een sisser afloopt, en dat het blinde geweld de zaak geen goed heeft gedaan.
Dat brengt mij bij het artikel van James Rickards, de man die de eerste niet-militaire ‘Wargame’ opzette voor de CIA en aanverwante overheidsorganisaties, en ons nu voorhoudt dat China een ‘Papieren Tijger’ is. Militair is China een dwerg, vergeleken bij de Verenigde Staten, en het land is een ‘fabriek’, zonder potentie om uit te groeien boven het voeden van een ‘middenklasse’. Het is illustratief voor het denken van Amerikanen. Wat nou als China helemaal niet uit wil groeien tot militair machtigste land, en tevreden is onder de nucleaire paraplu van Rusland? Zoals ook Europa eerder weinig of geen ambitie had om zelf een atoommacht te worden, en liever investeerde in het ontwikkelen van haar industrie en de bijbehorende infrastructuur, teneinde de handel te stimuleren? En wat nou als ze in China helemaal geen puissant rijke ‘bovenlaag’ willen creëren, maar liever meer mensen aan een middeninkomen en bijbehorende levensstandaard helpen, en de reeds puissant rijke Chinese oligarchen willen overtuigen van het nut van investeringen in de eigen economie, zoals Poetin in Rusland heeft gedaan?
Hoezeer ik Rickards ook waardeer vanwege zijn inzichten in economische ontwikkelingen in onze eigen kapitalistische leefomgeving, vrees ik toch dat zijn voorspelling van een nieuwe ‘Koude Oorlog’ wel eens op een enorme deceptie uit kan lopen voor de Amerikanen, en de westerse landen die aan de lippen hangen van de ‘Warparty’. De eerste twintig jaar van deze eeuw vormen het bewijs van de stelling dat je een oorlog niet militair kunt winnen. Je hebt aan het eind van de dag ‘Papieren Tijgers’ nodig die mensen iets om handen geven, anders dan de uitnodiging om elkaar te doden in opdracht van een ‘Warparty’, en die zorgen voor voedsel en onderdak, en zicht op groeiende welvaart.
MoA had ook een alleraardigst artikel over Poetin, die aan de lopende band verliest, volgens de westerse media. Maar iedereen die de drek uit zijn of haar ogen wrijft, kan zien dat het ‘wishful thinking’ is. En nogmaals: Het is geen doorwrocht complot. De journalisten en redacties die u al dat ’nieuws’ brengen zijn geen samenzweerders, maar onbeholpen stakkers die de plank misslaan als gevolg van hun angst om de boot te missen als iets ‘trending’ is. Het is een generatie die groot werd met 'Likes'.
De reden dat Trump nieuwe tarieven uitstelde, was geen handreiking. Het was bittere noodzaak. Huawei is Apple voorbij op de markt voor mobiele telefoons. En met de feestdagen aan het eind van het jaar in het vooruitzicht kan Trump het zich niet veroorloven dat de schappen leeg zijn, of de cadeaus onbetaalbaar. Maar een nóg groter probleem is de imploderende financiële markt, ondanks nieuwe ’stimulus’. Het uitstellen van reeds ingecalculeerde opbrengsten van nieuwe tarieven betekent dat het tekort op de Amerikaanse begroting nóg sneller op zal lopen. Temeer daar China nu niet ineens terugkomt op haar eigen tegenmaatregelen, en alsnog agrarische producten uit de Verenigde Staten gaat kopen. Hierdoor zal Trump diep in de buidel moeten tasten om de reeds met enorme schulden behangen boeren te redden in een sector die al aan elkaar hangt van de subsidie. En ook elders vangen Trump en zijn ’team’ bot.
Voor Europa is het zaak haar knopen te tellen, en niet als een ‘trendvolger’ achter de vlag van de ‘Warparty’ aan te sjokken. Méér wapens, méér oorlog, méér ‘Regime Change’, en méér puissant rijke Epsteins, méér 'BEAST', is niet in ons belang.