Niets is zo goed voor het klimaat, en het milieu in ons land, als ‘thuiswerken’.
Dat is zeker het geval als dat ‘thuis’ niet in Nederland staat, maar in een ander Europees land, waardoor de ‘uitstoot’ en andere belastende vervuiling in Nederland tot het absolute minimum wordt teruggedrongen, en slechts betrekking heeft op noodzakelijke bezoeken aan het ‘Hoofdkwartier’, of de ‘Faculteit’, of het ‘Onderzoekscentrum’, of het ‘Ministerie’, or de 'Redactie', wanneer fysieke aanwezigheid onontbeerlijk is. Maar ook als dat ‘thuis’ wél in Nederland staat, is het een verademing als iedereen gewoon thuis blijft werken waar men geen fysieke productie levert, maar slechts gesproken of geschreven ‘tekst’ hoeft aan te leveren. Ook zonder een door de belastingbetaler gesubsidieerde Tesla nadert de ‘uitstoot’ dan de nul. En dat is dan dus los van het gegeven dat zo’n op ‘bruinkool’ of ‘biomassa’ rijdende elektrische auto in de praktijk juist slechter is voor het klimaat, en het milieu ter hoogte van de centrale waar die elektriciteit wordt opgewekt.
Probleem is echter dat alles rondom milieu en klimaat berust op gevoelens, en niet op argumenten en feiten. Je kunt het voorrekenen, en dankzij ‘Corona’ kunnen we het met eigen ogen gezien hebben, die lege wegen, lege bussen en lege treinen, maar we geloven het niet, tenzij de ‘Kerkelijke leiders’ ons vertellen dat het wel echt waar is. En zelfs dan is de reactie van het ‘establishment’ eerder dat we zo’n onwelkome mening buitensluiten.
In het begin van het internet waren de verwachtingen nog hoog gespannen. Visionairen zagen hoe allerlei mensen die ‘met hun hoofd’ werkten niet langer een ‘kantoor’ nodig hadden, en productief konden zijn buiten ‘kantooruren’, gewoon thuis, of op het terras, op hun vakantiebestemming, of vanuit hun ‘tweede woning’, tijdens de vliegreis, of tijdens slapeloze uren ’s nachts. Maar ook waar het werk wel op afgesproken tijdstippen, samen met anderen, diende te worden gecoördineerd, was er ‘straks’ de ‘videoconference’. De techniek is er al veel langer, maar de implementatie liet op zich wachten. Nu, dankzij ‘Corona’, is dat in een stroomversnelling gekomen. Maar ineens gaan er overal lieden waarvan je het wellicht niet zou verwachten vol op de rem staan.
Eén van de sectoren waar eerder veel werd verwacht van de mogelijkheden die het internet bood, was het onderwijs. Zelfs met een inderhaast in elkaar gefrutselde methodiek, en zonder coördinatie en goed materiaal, uitgerold als alternatief voor het klassikaal onderwijs, blijkt het een groot succes. Er zijn wel kinderen die ‘achterstand’ opliepen, maar dat kwam eigenlijk vooral omdat die kinderen geen toegang hadden tot het internet, het geld niet hadden voor een computer of een ‘abonnement’, of omdat de tijdelijk werkloze ouders met hun kinderen de benen namen naar het land waar ze vandaan kwamen voor ze zich in Nederland vestigden. Andere kinderen bleken eerder voor te lopen. Je zou dus zeggen dat dit een doorbraak is van formaat. De scholen kunnen (grotendeels) dicht. Maar dan blijkt dat men in de ‘onderwijswereld’ het feitelijke onderwijs eigenlijk ziet als sluitpost.
Men ziet zich eerder als een ‘opvoedpolitie’ en de spil in het ‘maatschappelijke activisme’ dat vergt dat ‘groepsgedrag’ wordt gecultiveerd. Alle neuzen dezelfde kant op. En ook ouders die eigenlijk geen kinderen willen, anders dan om ermee te pronken, of om er de ‘ex’ mee te treiteren of te chanteren, willen die kinderen zeker niet de hele dag over de vloer. Al helemaal niet als het betekent dat ‘thuiswerken’ ook inhoudt dat ze aan huis gebonden zitten, en niet met een ‘latte’ op het terras kunnen werken. De weerstand is het grootst in ‘activistische’ kring, want die hebben de scholen nodig om hun agenda van de grond te tillen. Kinderen worden al veel langer gebruikt om de ouders te ‘bereiken’ door hen op school te indoctrineren, en in te zetten als ‘Goede Soldaten’ om ‘gewenste’ maatschappelijke veranderingen er door te rammen. De opbouw van die slagkracht lijdt eronder als de ouders ’24/7’ toezicht houden op het aangeboden lesmateriaal. En als kinderen die alleen maar willen leren op school, en daarnaast hun vrije tijd en expressie zelf in willen vullen, hooguit met hun familie en vriendjes, maar niet omdat het moet van de ‘regering’, bedanken voor de ballast die ze niet nodig hebben om hun dromen te realiseren.
Laat mij nogmaals benadrukken dat het niet gaat om een ‘Groot Complot’. Het gaat hier om een institutionele reflex van gevestigde ‘belangen’ die niet zien dat zij de ergste vervuilers zijn, en/of dat hetgeen ze bijdragen volslagen contraproductief is. Het is de mens eigen om zichzelf geweldig serieus te nemen, zelfs als men ‘komiek’ is van beroep, en de hele dag niet anders doet dan anderen op de hak nemen om hen te laten zien hoe irrelevant ze zijn.
Zelf ben ik nogal van de zakelijke beschouwing, maar zonder uit het oog te verliezen dat maatschappelijke processen ‘gesmeerd’ moeten worden. Het zakelijke levert aanzienlijk minder ‘hoofdpijn’ op in een discussie dan het ‘smeren’. Steeds weer blijkt dat mensen met eisen of wensen die ze luidkeels scanderen niet tevreden zijn als je het voor hen oplost. Dan blijkt dat achter de eisen en wensen een hele wereld aan eisen en wensen schuilgaat die niet zakelijk op te lossen zijn, omdat betrokkene zijn ‘cake’ wil hebben, én ‘op wil eten’. U kunt er vergif op innemen dat menige ‘Groene Geest’ die hier leest dat we het probleem van de ‘stikstofuitstoot’ op kunnen lossen door ‘thuiswerken’ te stimuleren, en de ‘thuiswerkers’ te stimuleren om zich in Spanje of Frankrijk te vestigen, met slechts sporadisch een korte vliegreis naar het ‘hoofdkantoor’, staan te tippen van nijd bij de gedachte. Er valt geen speld tussen te krijgen dat daardoor de ‘stikstofuitstoot’ in ons land dramatisch af zou nemen, zoals opgedragen door de rechter. Geen wegverkeer meer. Voor hem of haar hoeft in Nederland niet gebouwd te worden. Ook geen ‘kantoorruimte’. Geen uitstoot als gevolg van koken of verwarmen. Probleem opgelost.
Maar dan komt de aap uit de mouw, en strooit de ‘Groene Geest’ kwistig met kraaienpoten op de startbaan van dat idee, omdat hij of zij het jou zéker niet gunt dat je lekker in de zon op je terras zit in Spanje, of in Frankrijk, les te geven, of problemen op zit te lossen voor het bedrijf dat jou in dienst heeft genomen om problemen op te lossen. Ineens ontstaat in het brein van die religieuze zeloot een massieve kortsluiting als hij of zij ontdekt dat wat hij of zij eigenlijk wil, is dat hij of zij een heerlijk leventje heeft, waar anderen voor betalen, en ruimte voor maken. Dus ‘cake’ hebben, én ‘opeten’.