Bij de aftrap van de handelsoorlog met China was Trump er volkomen zeker van dat hij die ging winnen.
De afgelopen maanden waren er voortdurend berichten in de Amerikaanse pers over een akkoord dat onder handbereik was. Toch stelde Trump al eens de eerder aangekondigde 'deadline' uit, en nu ziet hij zich gedwongen met 'scherp' te gaan schieten, omdat de Chinezen nog altijd met hun voet op de rem onderhandelen. In DIT artikel staat uitgelegd waarom de 'deskundigen' menen dat China klem zit, en de Verenigde Staten alle troeven in handen heeft. Maar is dat zo?
Dat economie niet eenvoudig is, dat zagen we in 2008, toen bijna geen enkele econoom van naam de 'Kredietcrisis' aan zag komen, en ineens waren triljarden vers geperste Dollars en Euro's nodig om het complete 'systeem' te redden. Ik geef direct toe dat ik niet over zulke prachtige staafdiagrammen beschik om de strekking van dat artikel te pareren. Maar ik zag die 'Kredietcrisis', en de 'Dot-Com-crisis' wél aankomen, en nam maatregelen waar ik niet slechter van ben geworden. Toch zegt dat nog niet dat ik het dus beter weet, uiteraard. Het enige wat ik hiermee probeer te zeggen is dat als die economen al moeite hebben om de Amerikaanse huizenmarkt goed in kaart te brengen, we bij dit soort verhalen over de complete wereldeconomie best enige flinke vraagtekens mogen zetten.
Daar komt nog bij dat vergelijkingen van het 'GDP' zo'n beetje het minst overtuigende bewijs is dat je kunt bedenken. Die 'cijfers' zijn notoir onbetrouwbaar. Al helemaal sinds uiteenlopende westerse landen taxaties van de drugshandel, de prostitutie en andere criminele activiteiten hebben opgenomen in de 'berekening'. Je ziet hetzelfde gesjoemel bij 'koopkrachtplaatjes' en 'werkloosheidscijfers'.
Onder de streep is de vraag wat 'Jan-met-de-Pet' merkt van 'stress' in de economie. Toen het westen met sancties begon te smijten, 'liberaliseerden' Europese landen hun economie, waardoor geld dat normaal werd gereserveerd voor de oude dag naar voren gehaald werd, en de sociale zekerheid van weleer finaal werd uitgekleed, mede door de introductie van 'nul-uren'-banen en 'ZZP' als basis voor (nog) jonge en relatief gezonde werknemers, terwijl de pensioenleeftijd arbitrair werd opgerekt, zodat iedereen harder ging werken voor minder geld. Tegelijk werd met 'studieleningen' gesmeten die ooit zullen moeten worden terugbetaald, maar die nu de economie 'stimuleren'. En Nederland schakelde over op de 'Private-Lease' voor het wagenpark. Maar die trucs zijn nu uitgewerkt, en gaan in de toekomst voor hoofdpijn zorgen.
Daarnaast knalden de 'Centrale Banken' triljarden vers geperst 'geld' de economie in, dat niet terecht kwam bij de 'werkers', maar bij de allerrijksten, die zich kleurenblind kochten aan 'vastgoed', 'crypto' (gebakken lucht), en aandelen. De prijzen van beide 'assets' stegen tot ongekende hoogte, waardoor de sappelende ZZP-ers en 'nul-uren'-slaven dat 'eigen huis' steeds verder over de horizon zien verdwijnen. Thema's die hier al enige jaren op gezette tijden aan bod komen, maar nu zowaar zelfs door de 'Nederlandse Bank' worden gezien als een probleem. De prijzen van aandelen hebben ook niks meer te maken met de prestaties van de bedrijven die ze uitgeven, maar zijn nu een 'functie' van het beleid van de 'Centrale Bank'.
Dus hoeveel zijn die huizen waard? En zijn ze van de bewoner? Of van de bank? Hoeveel is dat 'crypto-geld' waard? Hoeveel zijn die aandelen waard? Wat de gek er voor geeft. Maar wat zegt dat over de economie? Wat zegt het over het vermogen van individuele burgers om hun hoofd boven water te houden? Wat zegt het over hun pensioen? Over de toekomst van de sociale verzekeringen? Over de zorg? De kwaliteit van het dak boven hun hoofd? De inhoud van hun winkelwagentje? De prijs van een liter benzine?
De ultieme vraag is: Heeft de Verenigde Staten China nodig om de burgers tevreden te houden? Of is het andersom? En dan vrees ik toch dat we zullen merken dat het andersom is. Meer in het bijzonder als China en haar bondgenoten kunnen blijven genieten van betaalbare grondstoffen, waaronder olie en gas, terwijl het westen zich ophangt aan peperdure Amerikaanse olie, of overschakelt op eveneens veel duurdere 'alternatieven'.
U moet begrijpen dat de 'waarde' van elk product, en elke dienst, wordt uitgedrukt in een 'eenheid' die geen intrinsieke waarde heeft. Velletjes papier, munten van 'huis-tuin-en-keuken'-metaal, en in toenemende mate 'enen' en 'nullen' in een 'database'. Internationaal wordt eerst geschat wat de totale waarde is van alle op elkaar gestapelde stenen, opgepompte aandelen, en 'gebakken lucht' in de vorm van 'crypto'. Daar wordt nog eens een 'natte vinger' schatting aan toegevoegd voor de waarde van de drugshandel, de prostitutie, en andere semi-criminele activiteiten die 'positief' bijdragen, zoals wapenvoorraden. Dan worden die 'geconverteerd' naar de 'wereldhandelsmunt', de Amerikaanse Dollar, om bruikbare getallen te krijgen voor een vergelijking van de sterkte van de economie.
Het 'GDP' kan met twintig procent groeien, terwijl de bevolking het gevoel heeft er fors op achteruit te zijn gegaan. In de Verenigde Staten is bijna geen werkloosheid meer. Tal van mensen hebben drie of vier banen. Stewardessen van in de tachtig zijn daar een realiteit. En niet omdat ze verslaafd zijn aan die leuke baan, maar omdat ze anders onder de brug dood liggen te gaan van de honger. Een Amerikaan op bezoek in Vietnam verbaasde zich erover dat ze daar overal 'WiFi' hebben, terwijl dat in de Verenigde Staten nog steeds een utopie is. Openbaar vervoer zoals bij ons? Ondenkbaar! In San Francisco is een inkomen van meer dan honderdduizend Dollar 'Low Income'. En ondertussen drukt de 'handelsoorlog' van Trump boeren het faillissement in, terwijl de winkels in grote steden ook achter elkaar hun deuren sluiten, met inbegrip van de 'Grote Jongens'. En dan kun je wel 'shoppen' bij 'On-Line'-winkels, waar mensen met luiers aan werken omdat ze niet naar het toilet mogen tijdens het werk, maar hoe rijk voel je je dan?
De spectaculaire tarieven die Trump oplegt treffen de importeurs van goederen die gefabriceerd worden in China, en doorberekend aan de Amerikaanse consument betekent het dat die goederen, of de goederen waarvoor in China gefabriceerde onderdelen nodig zijn, spectaculair duurder zullen worden. In Amerika. Niet in Europa, of Rusland, of Azië, of Afrika. Of in China zelf. In een opiniestuk in de Washington Post houdt Steve Bannon zijn Amerikaanse gehoor voor dat deze oorlog niet stopt met een 'akkoord'. Knoop dan ook in je oren dat Bannon, en zijn vriend George Soros, vanuit dat strategische perspectief actief zijn in Europa, dat als 'kanonnenvoer' moet dienen in die oorlog.
Overschakelen op productie in de Verenigde Staten, of Europa, puur voor de Amerikaanse markt, vergt om te beginnen grote investeringen, en is dan alleen economisch rendabel als de koopkracht van de Amerikanen spectaculair stijgt, zodat ze die veel duurdere spullen kunnen kopen. Maar de trend is omgekeerd. En dat belooft dan niet veel goeds voor de 'welvaart-beleving' van de Amerikanen zelf, waar de toekomstige consument al begraven ligt onder de schulden voordat zijn of haar loopbaan een vlucht kan nemen. De afnemende vraag naar leningen op een moment dat er volop kansen zouden moeten zijn voor 'starters' is ook een veeg teken. Komt dat door een gebrek aan ondernemingslust? Of zijn Amerikanen niet langer kredietwaardig? Het alternatief, omkijken naar andere landen die goedkoop kunnen produceren, zoals India, biedt op termijn geen soelaas, en opent 'achterdeurtjes' voor Chinese fabrikanten, die nu al volop productie in andere landen onder brengen.
Het komt mij voor dat we misschien nog eens goed moeten kijken naar de 'taxateurs', die zich 'econoom' noemen, en die leuk verdienen aan het verspreiden van nep-nieuws over de economie. En zet ook even een streep door dat sprookje dat het westen de kampioen is van de 'Vrije Markt'. Deze handelsoorlog, én die hele waaier aan 'Regime-Change' operaties elders, gaan over protectionisme 'avant-la-lettre'.