Door de eeuwen heen werden mensen verstoten en opgeknoopt omdat ze lak hadden aan de 'consensus'.
In het verlengde van mijn essay van gisteren, wil ik hier de tijd nemen om over dat fenomeen nog het een en ander te zeggen, voordat mij het zwijgen wordt opgelegd door de 'orthodoxie' in onze bizarre, Kafkaiaanse samenleving, waar dat morgen zijn beslag kan krijgen, of nooit. Zoals in eerdere bijdragen benadrukt ben ik niet religieus opgevoed, maar liberaal. Zij het dat liberaal in die tijd een geheel andere lading had dan nu in deze tijd. Waardoor het simpelweg onmogelijk is om er in deze 'Orwelliaanse' samenleving mee te schermen. Ik hoop dat u van mijn bijdrage die ik hier gisteren neerzette hebt 'opgestoken' dat ik meen dat we zijn ingevangen in een 'Death-Cult', die zich, tenenkrommend genoeg, beroept op haar alleenrecht om te bepalen wat 'liberaal' is, en wat niet, om dat vervolgens dwingend uit te venten. Het is de antithese van liberaal zoals ik het heb leren kennen, waardoor ik gaandeweg ook liever 'libertair' ben gaan gebruiken, alhoewel ik kippenvel krijg van de Amerikaanse 'libertairen' die zich inzetten voor het bevorderen van het 'Roof-Kapitalisme'.
Om verwarring te voorkomen gebruik ik tegenwoordig liever geen 'plakplaatjes', geen 'labels' meer voor mijn eigen denkrichting. Er is simpelweg geen enkele 'consensus-groep' die ik omarm als bloedbroeders. Terwijl ik mij terdege realiseer dat de verdediging van humane normen en waarden vergt dat voldoende mensen zich krachtig uitspreken, tegen de steeds verder oprukkende 'Death Cult' van de NAVO en de EU in het bijzonder. Het doet mij pijn om te zien hoe eenvoudig het is om mensen stupide dingen te laten geloven. Dingen die niet alleen grote, blijvende schade aan de samenleving toebrengen, maar ook aan hun eigenbelang, en het belang van hun dierbaren. De ene keer, in hun narratief, doelbewust, als een 'noodzakelijk offer' ten bate van 'Dit' of 'Dat', de andere keer verkocht als iets dat mensen wordt 'aangedaan', alhoewel ze toch echt zelf de stappen hebben gezet die de problemen hebben veroorzaakt.
In de jaren zestig en zeventig werd in religieuze kring gewaarschuwd voor 'popmuziek' en 'jazz' als werktuigen van de Duivel, en waren homoseksualiteit, en vormen van 'ludieke' expressie, taboe. In onze tijd nu hebben zelfs de 'ware gelovigen' zich bekeerd tot de 'Duivel', en nemen ze landen waar daar nog steeds een zekere mate van weerstand tegen is op luidruchtige wijze de maat. Alhoewel ik persoonlijk geen begin van enig probleem heb met 'Sympathy for the Devil', en het een van de beste nummers van de 'Stones' vind, betekent het nog niet dat ik meen dat de daar gepropageerde 'lifestyle', die nogal wat jonge mensen voortijdig het leven heeft gekost, met inbegrip van de 'Samba-Ballen'-zwaaier in dat nummer, kritiekloos wens over te nemen.
Zoals de link in mijn bijdrage van gisteren naar een vlog waar Daniele Ganser te gast was etaleerde, is 'neutraliteit' niet synoniem aan 'instemming'. En is 'ons' geweld niet 'goed', en het geweld van Poetin 'kwaad'. Geweld is in alle gevallen een tragische ontsporing van wat 'normaal' zou moeten zijn, tenzij dat geweld noodzakelijk is geworden door de opdringerigheid van messianistische types die niet open staan voor een weerwoord, en geen boodschap hebben aan dialoog, of gesloten compromissen. Altijd en eeuwig leidt dat tot felle woordenstrijd, omdat wat de één wegzet als geweld, de ander de wenkbrauwen doet fronsen. Dus is een dialoog, is diplomatie onontbeerlijk, en is de partij die zich daarvan afkeert de dader als het vervolgens gierend uit de klauw loopt. In het bijzonder indien daar een heldere, ondubbelzinnige waarschuwing aan vooraf ging van degene die meent het slachtoffer te zijn van die opdringerige 'ander'.
Kunnen 'God' en de 'Duivel' naast elkaar bestaan? Ik meen van wel. Ik heb sympathie voor muzikanten, schrijvers, cabaretiers en beeldend kunstenaars die lak hadden aan de opdringerige kerk, maar ik waardeer zelf ook zekere omgangsvormen, normatieve verhalen en symbolen, alsmede schitterende kerken en tempels, zonder dat het bij mij leidt tot een verlangen de boel te slopen. In mij leven 'God' en de 'Duivel' gebroederlijk zij aan zij, en geef ik hen geen kans zich meester te maken van mijn 'logisch handelende persoon', teneinde schade voor anderen te voorkomen. Dát is het wat 'klassieke liberalen' verstaan onder 'tolerantie'. Wat leidt tot een leven in verwondering, neutraal handelend om hoog oplopende conflicten in jezelf, en in je omgang met anderen, te voorkomen. Levensbeschouwelijk ook wel aangeduid als 'pacifisme' of 'Boeddhisme', zonder absolute garantie dat betrokkenen nooit over zullen gaan tot het gebruik van geweld. Maar als het goed is niet 'impuls-gedreven', en zéker niet uitgelokt, of met leugens omkleed.
U kunt dus nooit bepalen aan welke voorwaarden mijn tolerantie dient te voldoen, en ik kan u niet dwingen te tolereren wat ik zelf volkomen normaal vind. Wel kunnen we, in goed en open overleg, zonder liegen en bedriegen, sancties of bedreigen, werkbare compromissen sluiten. Wie ben ik om u te vertellen dat u dat nummer van de 'Stones' waar ik hiervoor naar verwijs mooi moet vinden? Wie bent u om mij te vertellen dat ik begrip moet hebben voor 'levenskunstenaars' die elkaar anaal nemen in de openbare foyer van een Russisch museum, als 'protest tegen Poetin'? We mogen best een beetje rekening met elkaar houden, en ik hoop dat ik niemand kwets met die link naar dat nummer van de 'Stones'. Maar ik heb zo het vermoeden dat de bezoekers van dit blog het wel kunnen hebben, en dat ze anders al wel afzien van het volgen van die link bij het lezen van de titel. Maar ik spaar zelf ook kunstzinnige 'crucifixen', wat sommige van mijn vrienden en vriendinnen een 'morbide' hobby vinden, of anders schokt het hen omdat ik toch niet religieus ben? Maar ik ben niet van de 'Hullie' versus 'Zullie', en als iets mij 'raakt', kom ik ervoor uit, en ga ik bij mijzelf op zoek naar het 'waarom'. Wat maakt nou dat dat nummer van de 'Stones' mij 'raakt'?
Het 'provocerende' karakter van de tekst is het niet, want mijn eigen omgeving werd er niet warm of koud van. Ik lag op mijn buik in mijn kamer naar de opname op cassette te luisteren. Mijn eerste cassettespeler. Een grijs monstrum met een speaker die een 'blikkerig' geluid produceerde, waarop ik 'Beggars Banquet' draaide, opgenomen door een vriendje. En het nummer 'trof' mij. Ik had er geen beeld bij. Mijn muzikale smaak was nog volop in ontwikkeling, en is dat nog steeds. Ik ben geen 'fan' van een specifieke groep. Nooit geweest. Muziek van 'Bad Boys (and Girls)' in de muziekwereld naast esoterische 'trance-muziek' van 'wereldknuffelaars' als 'Karunesh' met het nummer 'Solitude', en nog zo ontzettend veel meer.
Die eclectische smaak op het gebied van muziek, Kunst en cultuur 'verbiedt' mij om het denken in 'Goed' en 'Kwaad' als absolute grootheden toe te laten, en ik hoef ook geen 'uitleg' bij een Kunstwerk. Een Kunstwerk of muziek dat je pas 'mooi' kunt vinden nadat je gehoord hebt dat het een 'protest' is tegen 'Dit' of 'Dat' is geen Kunstwerk, maar 'Public Relations', 'Propaganda', een 'Reclame Jingle'. Heel goed mogelijk dat ik een nummer intens kan waarderen, alhoewel de bedoeling van de zanger of band mij niet aanspreekt. Twee gescheiden dingen. Buffalo Springfield bracht in 1967 het nummer 'For what it's worth' uit. De band met Stephen Stills en Neil Young had het nummer geschreven als een reflectie op een gebeurtenis in LA, omdat de politie een luidruchtige 'club' waar talloze nieuwe bands optraden had gesloten. Met de oorlog in Vietnam had het niets te maken, en Stephen Stills was beslist geen 'peacenik', maar fans, en de 'industrie', gingen ermee vandoor en maakten er een 'Anti-War'-song van. Zal wel. Bevalt dat nummer mij? Of niet?
Het onderkennen dat de 'Duivel' in jezelf huist, zij aan zij met 'God', dat je 'Kwade' kanten hebt, en 'Goede' kanten, en dat ze met een beetje inspanning elkaar niet in de haren hoeven te vliegen, zolang je de dialoog levend houdt, de diplomatie niet vaarwel zegt, en levensvatbare compromissen uitwerkt waardoor je binnen de lijntjes blijft kleuren, mits die lijntjes niet te dicht bij elkaar liggen, en niet worden gevormd door geestverruimende middelen die, eenmaal opgesnoven, het 'Beest' in je losmaken, is het recept voor een vreedzaam en productief leven. Projecteer dat op de samenleving, en je hebt geen vijanden meer die je nodig op moet blazen, dood moet schieten, met sancties moet treffen, of met een mes neer moet steken.