In stilte verandert onze wereld ingrijpend.
Waarmee ik wil zeggen dat we hopeloos in verwarring zijn over onze prioriteiten, en niet dat het weldadig rustig is, of dat de veranderingen ons volledig ontgaan. De meeste veranderingen voltrekken zich in het volle zicht, maar we zien de betekenis niet. Of het levert ons in het ‘hier en nu’ tijdelijk voordeel op, en straks zien we wel weer. Of het betreft anderen, en die moeten maar voor zichzelf zorgen.
Bijzaken worden hoofdzaken. En over hoofdzaken kunnen we niks zeggen, want er wordt nog op gestudeerd, en het wachten is op het ‘rapport’ en de ‘aanbevelingen’. In de tijd dat we wachten op het ‘rapport’ en de ‘aanbevelingen’ kunnen we al wel leiders elders in de wereld adviseren om het anders te doen. En als ze niet willen luisteren, dan helpen we de ‘oppositie’, en organiseren we een 'Regime Change'.
Als er uiteindelijk een ‘rapport’ ligt, en de regering kan zich buigen over de ‘aanbevelingen’, dan staan ze vol met jargon waar je alle kanten mee op kunt. Nostradamus schreef in klare taal vergeleken bij hetgeen ‘onderzoekers’ aan ‘consensus’ en frequente ‘reviews’ en ‘brainstorm-sessies’ uit hun toetsenbord weten te persen. In elk geval staat één ding op voorhand als een paal boven water: Mocht er ergens een slagvaardiger regering zijn, dan heeft die het ‘protocol’ veronachtzaamt, en kan die oplossing helaas niet worden overgenomen.
Vooraf schreef ik al dat als Rusland als eerste een vaccin tegen ‘Covid’ op de markt zou brengen, het onmiddellijk zou worden afgewezen. Ja, ook omdat het Rusland is, en Poetin hoe dan ook niks goed kan doen. Maar ook omdat er altijd wel ergens een ‘protocol’ is waar onvoldoende rekening mee is gehouden. Of een ‘instantie’ heeft er nog niet naar kunnen kijken. De Britten keurden onlangs een enorme partij mondkapjes af, omdat de elastiekjes achter de oren zaten, en ze om het hoofd moesten. Met elastiekjes achter de oren was er een risico dat iemand met flaporen onvoldoende werd beschermd. Dan liever alle ‘zorgmedewerkers’ géén mondkapje.
Een stemming in de Nederlandse volksvertegenwoordiging over een betere beloning van ‘zorgmedewerkers’ kon helaas geen doorgang vinden, omdat het ‘quorum’ er niet was, nadat een horde ‘vertegenwoordigers’ ijlings de Tweede Kamer had verlaten. Een D66 ‘vertegenwoordiger’ had weinig tekst nodig om het te ‘verklaren’: Het ‘protocol’ was niet gevolgd, want voor een stemming die een ‘quorum’ vereist stond een langere ‘aanmeldingstermijn’. Maar diezelfde ‘vertegenwoordigers’ staan straks wel weer goede sier te maken met ‘acties’ om te onderstrepen hoe ‘trots’ ze zijn op die ‘zorgmedewerkers’, omdat dat electoraal wel zo verstandig is. Goede kans zelfs dat ze vooraan staan om de organisatoren van dergelijke ‘hartverwarmende’ blijken van ‘solidariteit’ te subsidiëren.
Toen de scholen werden gesloten vanwege de risico’s voor de bevolking, wemelde het van de ‘experts’ die stelden dat het een overtrokken reactie was, zoals uit hun ‘rapport’ bleek, waarin ook de ‘aanbevelingen’ stonden die de regering kennelijk over het hoofd had gezien. Iedereen ‘solidair’ met de leerlingen, die het broodnodige onderwijs moesten missen, en overal achter de ramen van de scholen: ‘We missen jullie!’ Inmiddels is de regering gezwicht, gaan de scholen weer gewoon open, en steekt de twijfel de kop op. Is het wel veilig, nu juist lokatie waar volop jongeren vakantie vieren worden aangemerkt als brandhaarden die de verspreiding van ‘Covid’ vleugels geeft, en dat terwijl er nog niet voldoende ‘IC-capaciteit’ is, zoals in een ‘rapport’ stond dat eerder is gepresenteerd, compleet met ‘aanbevelingen’.
Ondertussen stroomt het geld met bakken de deur uit, weten we niet of de ondernemingen die we zo aan de beademing houden wel kansen hebben om te overleven, en is het onzeker of de jongeren die terugkeren naar het onderwijs ooit nog wel werk kunnen vinden, als de behoefte aan ‘rapporten’ en ‘aanbevelingen’ opdroogt, omdat het geld op is. En omdat de radeloze ‘bestuurders’, die omhoog zijn gevallen op golven van ‘positieve discriminatie’, de kwaliteiten missen om knopen door te hakken en besluiten te nemen zonder souffleurs. Het is geen ‘Groot Complot’, maar onmacht en onkunde die ons parten spelen. Status verleend aan mensen met ‘goede bedoelingen’, de correcte kleur van hun huid, de juiste leeftijd, de passende sekse, en seksuele voorkeur, die hen eerder al aan hun ‘diploma’s’ hielpen.
Elders in de wereld raakt het geduld met ons op. We doen maar wat we niet laten kunnen. Het oogt wellicht als capitulatie, maar ik vrees dat we onszelf in ijltempo uit de markt prijzen, en dat men elders eigen keuzes maakt, ten bate van het eigen volk. Bij het opzetten van dit blog stond mij voor ogen dat het mogelijk moest zijn die ontwikkeling te stoppen, door de hoogmoed en verwaandheid uit de vergelijking te halen die sprak uit de ambitie van al die postmoderne, op deconstructie gerichte lieden in de wereld die hun hallucinaties voor ‘wáár’ houden te confronteren met simpele feiten. Ik ben daar op teruggekomen.
In de basis zijn we niet verplicht om rationele oplossingen en op feiten gebaseerde keuzes voorrang te verlenen, als samenleving. Het heeft alleen consequenties als we dat niet doen. Mijn stelling hier is, dat het lastig genoeg is om rationele oplossingen na te streven, en feiten te identificeren, omdat er nog zoveel is dat we niet kúnnen weten. Maar als er bewijs opduikt dat zegt dat een bepaalde lezing onjuist is, dan moeten al onze haren récht overeind gaan staan. Is dat bewijs gemanipuleerd? Of bewijst het dat we op de verkeerde weg zitten? Maar je kunt het niet negeren. Het is ronduit crimineel om stilte te betrachten als de feiten niet meer passen in je ‘narrative’. Daar komen brokken van.
Waarmee niet gezegd is dat we al te goedgelovig weg moeten lopen met contraire feiten, maar je wilt toch wel zeker stellen dat je je huis niet op drijfzand bouwt. Het verweer van mensen die ik confronteer met feiten waar ze niet bekend mee zijn, dat je nou eenmaal niet ‘alles’ kunt weten, snijdt hout. Ook ik zal zeker feiten missen die op een later moment van doorslaggevend belang zullen blijken te zijn. Het ‘geheim’ is niet dat je een ‘veelvraat’ moet zijn, en uit alle hoeken en gaten informatie vandaan moet zien te peuteren om zo de kwaliteit van de besluitvorming te verbeteren, maar dat je je ‘filters’ goed hebt afgestemd. De ‘accountant’ ziet een weelde aan documenten voorbij komen, maar aan dat getal waar een luchtje aan zit, zit een ‘haakje’. Voor hem of haar. Het hoeft niet onmiddellijk duidelijk te zijn wat er niet klopt, maar alle toeters en bellen in zijn of haar hoofd gaan af.
Een ‘generalist’ is als een goede ‘zoekmachine’. Alle pulp komt binnen, en gaat er weer uit zonder dat het iets teweeg brengt. Ah! Weer een ‘rapport’! Ah! ‘Aanbevelingen’! Ah! Vele duizenden pagina’s met ‘processtukken’. En dan komt dat ene obscure berichtje voorbij, aan het eind van de dag, en dan gaan alle toeters en bellen af. En als ik dan lees in NRC dat de redactie daar warmloopt voor Europese censuur om 'nepnieuws' uit de roulatie te houden, dan stemt mij dat bitter. Waar is de tijd dat 'kwaliteitskranten' zich de benen uit hun lijf renden voor 'scoops', inplaats van het recht om voorgekauwd, 'goedgekeurd nieuws' te mogen brengen?