Hoewel ik veel reis, veel zie en meemaak, schrijf ik er niet graag over.
Reizen zonder noodzaak was altijd al een 'luxe'. En mensen die zich een bepaalde 'luxe' kunnen veroorloven wekken de afgunst op van anderen, ook al is het volkomen helder dat het goed is voor de bedrijvigheid en werkgelegenheid in belangrijke sectoren van de economie. Het is mijn overtuiging dat velen die te keer gaan tegen vliegen, rijden en varen, omdat het schadelijk is voor het 'Klimaat', gemotiveerd worden door gesublimeerde afgunst. Ze willen die reiziger afpakken wat voor hen niet is weggelegd.
Dat begrijp ik. Maar als ze dát zouden zeggen, hebben we een héél andere discussie. Probleem is echter dat in onze puriteinse leefomgeving afgunst geen sierraad is, waardoor mensen hun toevlucht nemen tot pseudo-wetenschappelijke bezwaren. Zonder zich te realiseren dat ze zich op die manier blootstellen aan manipulatie ten behoeve van mensen met 'belangen' die volkomen lak hebben aan hen, en zelf met hun privé-toestel en privé-jacht oogsten wat hun 'slaven' produceren, terwijl ze lippendiensten bewijzen aan die pseudowetenschappelijke 'inzichten'. In die laatste categorie ook de pseudo wereldverbeteraars, in het bijzonder waar ze er via hun 'NGO', politieke partij, 'kunst' of cabaretprogramma aan verdienen.
Anders dan die 'Klimaat'-hypocrieten gun ik gewoon iederéén de ervaringen die mijn leven verrijken. Alleen zit niet iedereen daar op te wachten. Ik kan lyrisch worden van bruinvissen om mijn kleine, zelfgebouwde motorboot ergens op open water, en een 'blauwe vinvis' in de Golf van Biscaje die tijdens een zeiltocht naast de boot opduikt, maar anderen slaat de paniek al om het hart als ze er alleen al aan denken. Ik denk vaak terug aan eten in een restaurant in een de 'Bronx' in New York, waar je voortreffelijk 'creools' kon eten bij 'Sylvia', maar waar de taxichauffeur die ons oppikte in een volledig verlaten brede straat zonder verlichting, met alleen her en der open vuur vanuit met afval gestookte olievaten, omringd door daklozen, vroeg: 'It is none of my business, but what were you doing out there?' En ga zo maar door. Velen wíllen dat niet. Ze kijken wel naar een documentaire of kookprogramma, en blijven liever thuis.
Zoals ook niet iedereen zo nodig in een groot huis wil wonen, of in een bepaald type auto wil rijden. Uw 'luxe' is de mijne niet, en omgekeerd. En voor de ene 'luxe' is relatief veel geld nodig, terwijl de andere 'luxe' alleen enige wilskracht vereist. Vergelijkbaar beeld als we het hebben over jeugdervaringen, waar de één een boek over kan schrijven, terwijl de jonge jaren van de ander slaapverwekkend saai waren. En dan zijn er mensen die gráág zo'n leven hadden gehad waar je een boek over kunt schrijven, terwijl er ook mensen zijn die gráág een saaie jeugd hadden gehad.
Het is uiteindelijk altijd tragisch als je nooit dat leven kreeg dat paste bij jou. Maar dat is geen goed argument om het leven van anderen dan ook maar te verzieken. En nee, het is evident niet zo dat iemand die alles krijgt wat zijn of haar hartje begeert, zonder er ook maar enige moeite voor te hoeven doen, uiteindelijk tevreden de ogen sluit na een bevredigend leven waarin er uiteindelijk niets meer te wensen over was. Dat is het enigma. Door de grote onderlinge verschillen in onze 'aanleg', en hoe we ervaringen verwerken, kun je geen beleid bedenken dat garandeert dat mensen tevreden zijn, en dankbaar voor de steun, of weerstand die op hun pad kwam. Sterker nog, we zijn op het moment zelf veelal niet in staat om de ervaringen die we opdoen op waarde te schatten.
Onze neiging om onszelf te verheffen tot de norm, en wanneer wij voldoende hebben aan een 'kampeervakantie' op dezelfde camping, met dezelfde bekende koppen, vinden dat anderen daar dan ook maar genoeg aan moeten hebben, is het begin van alle ellende in de wereld. Dat geldt zeker indien dergelijke keuzes ons werden opgedrongen door gezinsleden, financiële beperkingen, of onze angsten waardoor we wel iets anders wilden, maar niet durfden. Om vervolgens wraak te nemen op degenen die wél dufden, en het ook deden, of niet werden tegengehouden door gezinsleden, en hun geld anders uitgaven.
Op mijn 'tijdlijn' op 'X' wordt ik compleet doodgegooid met 'zuurlinks' commentaar van afgunstige types en doorgewinterde hypocrieten die over niks anders kunnen praten dan manieren om anderen hun 'luxe' af te pakken. Hoewel ik open sta voor een discussie over hoe we bepaalde dingen beter kunnen doen, zodat wat we doen zo 'efficiënt' mogelijk is, met een minimum aan schade voor onze leefomgeving, en anderen met wie we deze mooie blauwe planeet delen, ben ik allergisch voor 'afpakken' en herdistribueren. Ook omdat, zoals ik hierboven schets, uw 'luxe' de mijne niet is. Zeker onder 'zuurlinks' wemelt het van de mensen die dat wat ze van mij 'afpakken' doorsluizen naar de wapenindustrie, en de energiesector, voor het sluiten van hypermoderne centrales, om vervolgens nieuwe te bouwen die beroerder zijn voor het klimaat, en dan ook weer gesloten moeten worden, waarvoor ze zelf een ministerssalaris, of inkomen als 'commissaris' toucheren, zoals ik in mijn vorige twee bijdragen liet zien. Zal best dat ze daar erg blij van worden, maar ga er zelf maar voor werken dan.
Privé praat ik graag over mijn reizen, wat ik gezien en meegemaakt heb, en deel ik graag met anderen door hen te laten meegenieten. En ik geniet als zij genieten. Ik neem ook nog vaak lifters mee, een nagenoeg uitgestorven fenomeen in een tijd waarin je als jongere via een weelde aan gesubsidieerd vervoer, via de belastingafdracht door de 'productieven' in de samenleving betaald, en 'studiereizen', niet langer bent aangewezen op de 'duim'. Maar ik neem het niemand kwalijk als hij of zij gebruik maakt van 'regelingen', en ik onderken de gevaren van 'liften' en 'ongeorganiseerd' vervoer. Ik heb liever dat het geld dat ik wegschenk aan de overheid wordt besteed aan gratis openbaar vervoer, Kunst en cultuur, dan aan bommen, tanks, 'Klimaatgekte' en 'Gender-leut'. Ik hoop steeds stiekem dat mijn verhalen anderen niet afgunstig maken op een manier die hen doet zinnen op manieren om mij dat reizen verder onmogelijk te maken, maar dat ze gaan nadenken over manieren om zelf óók te kunnen reizen, en dingen te kunnen beleven die ik beleef. En dat ze zich dan realiseren dat het sluiten van vliegvelden, het verbieden van auto's en cruiseschepen, en het optrekken van een nieuw ijzeren gordijn, bij het gelijktijdig verschieten van miljarden en nog eens miljarden aan welvaart in totaal nutteloze oorlogen, of de financiering van de hobby's van Jetten en Timmermans een enorme 'sta-in-de-weg' zijn.