De Amerikaanse zaakgelastigde voor Iran die door Biden werd benoemd, schreef een boek met de pakkende titel: 'The Art of Sadism'.
Daarin legt dat 'wonderkind' uit hoe je een land middels sancties en andere sadistische ingrepen op de knieën kunt krijgen, zonder formeel ten strijde te trekken. Het westen heeft al die technieken in zeer ruime mate ingezet de afgelopen decennia, op zoek naar 'Regime Change' in geselecteerde landen. Maar wie kaatst, moet de bal verwachten, en nu zijn we zelf aan de beurt.
Ooit werd sadomasochisme in het 'DSM', het handboek voor psychologen en psychiaters, samengesteld door een handjevol 'experts', in nauwe samenwerking met de farmaceutische industrie, en andere belanghebbende uitbaters van de 'zorg', aangemerkt als een 'stoornis'. Latere versies kwamen daar op terug. Indien de partners instemmen met zo'n relatie, is het niet iets waar je je als psycholoog of psychiater mee moet bemoeien. In geopolitieke termen zou je dan moeten denken aan de relatie tussen het sadistische 'Washington', en het masochistische 'Brussel'.
Uit studies blijkt dat de sadist in zo'n relatie denkt de 'dominante' partij te zijn, maar feitelijk is het de 'masochist' die leidend is, zolang er sprake is van consensus. Waarbij het toppunt van sadisme is als de sadist de masochist geen pijn meer wil doen. Wat mensen voor zichzelf prettig vinden, dat moet ieder voor zich weten, wat mij betreft, maar als een basis voor de relatie tussen landen is het tamelijk ziek. En waar 'Washington' zich, gesteund door 'Londen' en 'Tel Aviv', schoorvoetend gevolgd door haar oude liefde 'Brussel', sinds het begin van deze eeuw opzichtig heeft uitgeleefd op andere 'partners', die echter allerminst instemden, is dat verschrikkelijk uit de hand gelopen.
Een aantal geselecteerde 'partners', meer in het bijzonder China en Rusland, maar ook Iran waar die zaakgelastigde voor is aangesteld, en Syrië, spelen het spel niet mee. Het is niet hun 'ding'. Tot nu toe reageerden ze inert op de de klappen die ze kregen, maar nu is het klaar. Met de sadist hadden ze al langer bonje, maar nu laten ze ook die oude afgekloven partner in 'Europa' vallen, die zich recent weer meer inspant om nieuwe 'speeltjes' voor haar 'dominante partner' te vinden, en China, Rusland en Iran probeert over te halen om toch mee te doen aan dat 'spannende spel'. Wat ons bezielt moet u aan een psychiater vragen. Maar het gaat nu écht pijn doen, beloof ik u. Want de sadist en de masochist zijn de regie kwijt. En buiten hun 'ballenbak' blijkt de échte wereld veel zakelijker, en niet langer bereid om die flauwekul te tolereren.
Wat 'Washington', 'Brussel', 'Londen' en 'Tel Aviv/Jerusalem' onderling overeenkomen, dat mogen we van hen zelf uitmaken, maar hou hen erbuiten. Tot en met begin dit jaar hielden China en Rusland er nog rekening mee dat 'Brussel' op enig moment wakker zou schrikken uit die perfide roes. Zeker nadat Trump 'Brussel' een paar rake tikken, vol op het gezicht gaf, maar nu is 'Brussel' weer terug bij haar 'Meester'. In de basis hoeft dat geen probleem te zijn voor de mondiale stabiliteit, zolang wij in het westen gewoon 'ons ding' doen, en we de landen die niet mee willen spelen met rust laten. Maar daar ziet het niet naar uit. De oude, afgekloven Europese partner kan 'Washington' niet meer behagen, anders dan als 'koppelaarster', en is begonnen aan een traject van groene-identiteit 'self-harm' om aan haar genot te komen, en grossiert daarbij in rare, en extreem kostbare excessen. Terwijl 'Washington' de rot die is ingetreden probeert te overschreeuwen, met nog één keer een hoogtepunt voor het licht uitgaat. De 'Grande Finale'.
Mijn uitgangspunt hier is dat het volk in de Verenigde Staten, en in Europa, hier niet op zit te wachten. Sterker nog, waar dat volk staat voor de lichaamsfuncties, hebben ze geen weet hoe volslagen idioot dat hoofd inmiddels is. Er dringen wel signalen door vanuit de 'bestuurlijke' top die wijzen op keuzes waar het volk niet blij van wordt, maar het hoofd is de 'expert'. Toch?
In juridische termen is het vrij helder. Bij consensus is het een privé-kwestie, tenzij het gierend uit de klauw loopt en een sadist zijn masochistische partner doodslaat, opeet, of iets in die geest. Maar wanneer de sadist zich stort op een 'lekker ding', en die zegt 'Njet!', dan blijf je met je gore poten van dat 'lekkere ding' af. Of zeg ik nu iets vreemds?