Terwijl de mussen dood van het dak vielen van de hitte, presenteerde het kabinet haar ‘klimaatplannen’.
Ondertussen sneeuwt het in Finland, valt er in Guadalajara, Mexico, in korte tijd een dik pak hagel en ‘slush’, waarschuwt ‘Sky’ voor een nieuwe ijstijd als gevolg van veranderingen in de activiteit van de zon, hebben Rusland en de Verenigde Staten te kampen met overstromingen, en geniet ik van het gekrakeel. Zij het dat ik liever zou zien dat we het efficiënt op zouden lossen, wat we denken op te moeten lossen, zonder dat iedereen zich in de plannen moet kunnen ‘herkennen’, en zonder dat een ondeskundige rechter gevraagd wordt knopen door te hakken.
Het kabinet heeft er veel tijd ingestoken om het allemaal zo bij elkaar te liegen, dat we fors gaan investeren, maar dat niemand betaalt. Ja, u gaat meer betalen voor gas, maar u krijgt korting op de elektriciteit, en subsidie voor uw nieuwe elektrische auto, uw bruinkool gestookte (‘elektrische’) fornuis en verwarmingsketel, en Sinterklaas draait op voor de spectaculaire ‘investeringen’ in de aanpassing van het ‘net’, en de bouw van kerncentrales, terwijl Rob Jetten heeft toegezegd dat het kernafval bij hem in de achtertuin mag liggen zolang er geen oplossing voor is.
Nogmaals, de grootste bijdrage die het kabinet zou kunnen leveren, is het opdoeken van al die praatgroepen, en ophouden met die oorlogen ver van huis. Beide thema’s zijn onbespreekbaar voor ‘Den Haag’. Sterker nog, dit hele project drijft op de bereidheid van allerlei mensen om elkaar bezig te houden met ‘zinloos werk’. Iets kan nagelnieuw zijn, en nog tientallen jaren meekunnen, maar als ‘Urgenda’ het eist dient het te worden gesloopt, op uw en mijn kosten, omdat hun ‘partners’ er wel bij varen. In 2014 vermeldde het jaarverslag personele kosten van een miljoen, voor vijftien medewerkers, waarvan enkelen stagiair. (Zie commentaren onder DIT artikel van ‘Follow the Money’).
Mijn punt van kritiek is de doortrapte leugenachtigheid van zoveel direct betrokkenen, en pleitbezorgers, die als geen ander moeten beseffen dat hun bijdrage ‘de achterdeur uit’ is voor wie écht in paniek is over ‘opwarming’. Dat hele circus is een beschamende vertoning. Hoogste tijd dat ze allemaal gaan ‘spijbelen’ van hun ‘werk’, en de mensen die nodig zijn voor de productie van goederen en diensten waar we niet buiten kunnen met rust laten. En niet tijdens dat spijbelen met een boot van ‘conferentie’ naar ‘conferentie’, maar stilletjes thuis zitten, met een extra dikke trui aan in de winter, en een goed boek, bij een ‘houtsnipper-kacheltje’.
Nee, dat is niet realistisch. Maar wat wel realistisch is, dat is dat we ophouden met ‘lobbyen’ te identificeren als ‘werk’, dat direct of indirect wordt bekostigd via de ‘belastingruif’, eventueel via pseudo-geprivatiseerde ‘bedrijven’, of dat terugkeert op de jaarrekening van ‘partners’ als een ‘aftrekpost’. NRC lichtte vorige week het deksel van de beerput van het ‘Limburgse circuit’, vol met mensen die elkaar de bal toespelen, en die met een vork schrijven, maar ik vrees dat het verbleekt bij het ‘klimaat-circuit’. En u realiseert het u wellicht niet, maar als ‘actievoeren’ je beroep is, ben je brodeloos als je de gestelde doelen binnenhaalt. Dat is een perverse prikkel om onmogelijke eisen te stellen.
Hoewel de bezorgdheid over de kwetsbare Nederlandse kust van ver voor 1953 stamde, zorgde de ‘Watersnoodramp’ in dat jaar voor een daadkrachtig besluit. Twintig dagen na de ramp installeerde de minister van verkeer en waterstaat een bescheiden commissie van vaklieden. Twee jaar later waren ze klaar. En begin 1958 was alle wetgeving bekrachtigd door de volksvertegenwoordiging. Niemand beweerde dat het geen geld ging kosten, maar het gevaar was realistisch, en er moest iets gedáán worden. Een bescheiden groep specialisten zette er de schouders onder, en het resultaat mocht er wezen. Maar dit ‘gedoe’ is een ander beest. Iedereen beseft dat een commissie van wijze landgenoten binnen vierentwintig uur hun opdracht om het klimaat te redden terug zou geven, omdat het een onhaalbare doelstelling is. Een gigantische ‘ruif’ om grote groepen bezig te houden die zich anders maar thuis zouden zitten vervelen, en meer niet. En dat is verschrikkelijk zonde, want het is wél een serieuze kwestie.