Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Raam

Wat gaat de toekomst ons brengen?

 

Traditioneel presenteren gespecialiseerde agentschappen in dienst van de diverse overheden tegen het eind van het jaar, of voorafgaand aan de presentatie van een begroting, een visie op de nabije en middellange termijn. Alles wat zij aan werk hebben verzet, kon begin dit jaar, met de uitbraak van de ‘Covid-pandemie’, door de versnipperaar. Of u meent dat het een schandalige overreactie is op een ‘griepje’, of dat de paniek terecht is, omdat het een levensgevaarlijke ziekte is, doet er niet toe, in die zin dat het beleid er niet door verandert. De schade is het gevolg van het beleid, en niet van het virus zelf. Verschillende keuzes hebben verschillende uitkomsten. Meer of minder schade over het geheel bezien, en zeker ook meer of minder schade voor bepaalde groepen binnen de samenleving. 

 

Mijn stelling hier is dat ‘Covid’ niet de enige aardverschuiving is. Daarmee zeg ik niet dat het een ‘afleidingsmanoeuvre’ is, maar door mijn professionele achtergrond weet ik hoe gevaarlijk het kan zijn om te blijven hangen in een verrassende ontwikkeling. Anticiperen (plannen voor de toekomst) is belangrijk, maar dient beperkt te blijven tot de grote lijnen. Het is dodelijk om gedetailleerde verwachtingen te scheppen, die door een geringe verstoring direct de prullenbak in kunnen. En die bij een calamiteit zorgen voor onrealistische claims, en vervolgens vergaande teleurstelling en onvrede. 

 

Die geschapen verwachtingen gaan vervolgens fungeren als een richtsnoer. Het beleid wordt een ‘frommelgoal’, of een fatale blunder voor open goal, bij pogingen om de kool en de geit te sparen, en ‘sierlijk’ te scoren (‘Intelligente Lockdown’). En als het vervolgens niet ‘loopt’ binnen het team, en elke speler bezig is met het zoeken naar ‘vorm’, om die beeldspraak van het voetbal maar even aan te houden, is Leiden in last. Maar bij het landsbestuur, of de geopolitieke ontwikkelingen, gaat het niet om een enkele wedstrijd. Je kunt tijd en ruimte inlassen voor een terugblik, evalueren, analyseren, maar de wereld wacht niet op jou. En bij een meervoudige, complexe systeemstoring, met uitval van verscheidene bedrijfsonderdelen tegelijk, of kort na elkaar, al dan niet gerelateerd aan die ene, onverwachte catastrofe, giert het binnen de kortst mogelijke keren finaal uit de klauw als je blijft hangen in het antwoord op die ‘pandemie’, in dit geval.

 

Eenieder die hier al langer leest wat ik te melden heb, zal beseffen dat ik al heel lang wijs op een reeks ‘bedrijfsongevalletjes’ en ‘achterstallig onderhoud’ in onze ‘westerse’ democratieën, voorzover je daar ‘operationeel’ nog van kan spreken, door de verstikkende invloed van mensen met ‘geld’ en ‘toegang’. Ernstige ‘weeffouten’ die met lapmiddelen (tijdelijk) zijn verholpen, en ambities die volkomen onrealistisch zijn, en waardoor geld en aandacht gaat naar zaken die geen meerwaarde hebben, terwijl het broodnodige onderhoud aan de motor van onze samenleving niet die aandacht krijgt die onontbeerlijk is om schokken te kunnen overleven. Die kwetsbaarheid wreekt zich nu. 

 

Het grote gevaar is, dat ontwikkelingen die voor de verder toekomst van ons land, en Europa, van cruciaal belang zullen blijken te zijn, niet worden opgemerkt, omdat we het onszelf extra lastig hebben gemaakt door onze lust om iedereen ‘inspraak’ te geven, en niemand te vergeten bij het optuigen van een overladen kerstboom aan ‘regelingen’. Allemaal met de meest nobele bedoelingen, maar in de uitvoering onwerkbaar, met gierende misstanden tot gevolg. Een nieuwe ‘adviescommissie’ die de Belastingdienst, het UWV en het CBR moet doorlichten gaat alleen maar meer tijd en geld kosten, en de zoveelste onrealistische toekomstvisie, die op een hoop stort bij het volgende briesje. Die fragiele samenleving is geen lang leven meer beschoren. De zich samenpakkend donderwolken, terwijl we gemesmeriseerd in de koplampen van het ‘Covid-virus’ staren, zijn niet weggetrokken, maar komen steeds dichterbij. We dachten dat we tijd hadden, en dat met tijd raad zou komen, maar daar ziet het niet naar uit.

 

Eén aspect van die institutionele lethargie, is het idee dat de ‘Warparty’ in de Verenigde Staten zéker het presidentschap terug zal veroveren, en dat de ‘periode Trump’ slechts zal resulteren in ‘vier verloren jaren’ voor het ten uitvoer brengen van de ‘Olie-Agenda’ waar de NAVO met haar bondgenoten aan het begin deze eeuw aan begonnen zijn. Die overwinning van Biden is allerminst zeker, nu steeds nadrukkelijker in beeld komt dat zijn hersenen hem in de steek laten. Wat bij buitenstaanders zoals ondergetekende de indruk geeft dat het allemaal niet écht serieus is, dat verkiezingstheater. Of Trump de volgende vier jaar doorgaat op de ingeslagen weg, of het roer radicaal omgooit, als hij boven komt drijven, tegen alle verwachtingen in Europa en bij de ‘Warparty’ in, durf ik u niet te vertellen. Wel zal het een hele krachttoer worden om het zaakje in de Verenigde Staten bij elkaar te houden, ongeacht wie er wint van de twee. Een grote schoonmaak bij de FBI en de CIA zal slecht vallen bij wat nu de ‘Deep State’ is gaan heten, en na vier jaar zonder succes aan de poten van Trumps stoel te hebben gezaagd, is het maar de vraag of ze nu dan de handdoek in de ring gooien. En dat zal allemaal gevolgen hebben voor de hele wereld.

 

De snelle robotisering van wapentuig is ook iets wat haast ongemerkt zijn beslag krijgt, terwijl het enorme consequenties kan hebben, als de drempel lager wordt om te gaan schieten, als er toch geen mensenlevens op het spel staan. Althans, niet bij de eerste schermutselingen, en aan de ‘eigen’ kant. 

 

Veel landen die we ‘bevrijd’ hebben sinds het begin van deze eeuw hebben geen functionerende regering meer. Het ‘bereik’ van zittende regeringen in ‘westerse’ landen om het hele volk mee te nemen wordt met de dag minder. En als ik dan zie dat mijn krant een campagne is gestart om aandacht te vragen voor ‘hersenletsel in de sport’, bekruipt mij het gevoel dat we aan de vooravond staan van een ruw ontwaken uit een zelf geïnduceerde comateuze toestand, die een klinische variant is op de ‘State of Denial’. Rommelen in je handtas, op zoek naar je lippenstift, in een brandend en onbestuurbaar vliegtuig, met Joe Biden als piloot. 

 

We krijgen vast en zeker nieuwe ‘ramingen’ van het CBS. En het ‘Raam op Rusland’-media-collectief zal ons, samen met het Britse ‘Bellingcat’ van die werkloze sokken-verkoper, voeden met de nieuwste complot-theorieën over Poetin. Het SCP zal adviezen uitbrengen. Er zullen commissies worden geïnstalleerd die moeten uitzoeken waarom vorige commissies faalden. En we krijgen meer ‘experts’ op de televisie dan ooit. Het is niet veel meer dan onbetaalbaar vermaak. Letterlijk, want het geld is op, en ons ‘verdien-model’ wordt afgebroken waar we bij staan. ‘Iedereen een uitkering’ is niet wat mij voor ogen stond toen ik pleitte voor een ‘Basisloon’, omdat het in die vorm geen einde maakt aan het gigantische waterhoofd dat oneindig veel meer kost dan de uitkeringen die ze ‘beheren’. En door de handelsoorlogen, de Brexit, de nog altijd aanzwellende tsunami van ‘sancties’ die de internationale handel frustreren, zag het er al niet best uit.

 

Een Russische geopolitieke analist, vergelijkt Europa met een ‘apenkooi’, niet bij machte om afspraken te maken met de buren. En Sergei Lavrov haalde op de ‘Valdai Conference’, een concurrent voor het ‘World Economic Forum’, en haar plannen voor een ‘Nieuwe Start’, ook vernietigend uit naar Europa. Het onderstreept mijn eigen taxatie dat ze in Rusland, en China, niet zitten te wachten op een ‘Nieuwe Start’ onder regie van het ‘World Economic Forum’, dat er een ‘beetje’ een puinhoop van heeft gemaakt, met hoogdravende ideeën die economisch niet echt hout snijden. Op diezelfde ‘Valdai Conference’ stelde Poetin dat hij geen oren heeft naar de creatie van nóg een ‘apenkooien Rusland, en vasthoudt aan een ‘pragmatisch conservatieve’ koers. Zelfs mensen die het bloed van Poetin wel kunnen drinken, zouden er een lief ding voor over hebben als een ‘westerse’ politicus het hem nou zou zeggen, en de rust zou weerkeren. Maar zelfs als iemand zoals hij zijn hoofd boven het maaiveld uit zou steken, zouden ze niet op hem stemmen, om de aansluiting niet te verliezen met wat gangbaar is in ons deel van de wereld, en geen bergen bagger over jezelf uitgestort te krijgen. En vervolgens zouden ze dat hoofd er direct afhakken om te bewijzen dat ze geen ‘troll’ zijn.

 

Hé, kom op, waar zitten je hersens! Niet in je handtas.

 

Het is een vreemd raam waardoor wij naar de wereld om ons heen kijken.

 

Go Back

Comment