Als je naar links kijkt, zie je rechts niks.
Religieus of ideologisch bevlogen mensen lijden aan opgelegde blikvernauwing. Door hun gedeelde dogma vormen zij een bedreiging voor andersdenkenden. Ze kunnen plezierig in de omgang zijn, en zelfs jouw principes delen, totdat je hun dogma in twijfel trekt. Dogma gaat aanzienlijk verder dan principes die doorgaans beiden als onwrikbaar worden gepresenteerd, maar principes kunnen worden toegelicht als rationele voorwaarden (wetten) die zorgen voor een structuur die niet altijd aangenaam is (vrijheid van meningsuiting), maar voorkomt dat men 24/7 het ‘wiel’ opnieuw moet uitvinden in het leven van alledag. Dogma is de ‘leer’ die de gelovigen inspireert op weg naar een ‘punt op de horizon’. Of dat nou het leven is in het ‘Hiernamaals’, of in de toekomstige ‘Heilstaat’.
Hier op mijn blog tracht ik een lans te breken voor een leven waarin we de principes van anderen in hun ‘Eigen Huis’ respecteren, maar verzet ik mij tegen dogma, gericht op het ‘bekeren’ van ‘zieltjes’, en waar dat niet lukt die tegenstanders te overheersen, onderdrukken, of uit de weg te ruimen. Als ik een kerk betreed, neem ik mijn hoed af. Ik respecteer dat de kerkelijken dat als regel opleggen aan de mannelijke bezoekers van hun tempel, maar het gros van hun dogmatisch beleden leefregels zal ik nooit overnemen. In de praktijk wemelt het binnen een religie of ideologie van de ‘stromingen’ die elkaar bij gelegenheid de strot afbijten, maar bij een meningsverschil over het dogma sluiten de rijen zich, en keert men zich tegen de ‘ketters’.
Niet alleen zijn de Christenen onderling tot op het bot verdeeld, en zijn ze bereid om hun sektarische interpretatie van het dogma waar nodig te verdedigen door andere Christenen in mootjes te hakken, en hun tempels te vernielen, zoals de geschiedschrijving overtuigend laat zien, maar dat identieke patroon zie je ook terug binnen alle ideologieën. Communisten die elkaar naar de strot vliegen, fascisten die elkaar tegen de muur zetten, en zogeheten liberalen die hun broeders voor de bus duwen. De ironie is, dat mede door al die onderlinge twisten het dogma gaandeweg nagenoeg honderdtachtig graden kan draaien. De ‘Sociaal-Democratie’ in de jaren zeventig in Europa was fel tegen arbeidsmigranten, nu staan ze op de barricaden voor het toelaten van iedereen die de ambitie heeft om zich in Europa te vestigen. Iemand schreef op ‘X’ dat, voor hem, links gelijk stond aan ‘sociaal’, terwijl rechts meer gericht was op het individuele belang. Zoals ik hier heb aangetoond kwam die omslag op links niet tot stand door een overdosis inlevingsvermogen, maar werd het, met de overgang van een geïndustrialiseerde samenleving naar een samenleving die op diensten gericht was, puur eigenbelang voor die linkse medemens. Die was meeverhuisd van de fabriek naar het ‘waterhoofd’ van de ambtenarij, de instituten, en de op subsidie drijvende ‘NGO’s’, stichtingen en wat we niet allemaal verzonnen om onderdak te bieden aan die ‘nieuwe vrijgestelden’.
Opportunisme is religies, noch ideologieën vreemd. Dogma, met andere woorden, heeft weinig of niets van doen met enig principe. Het is een ‘gehoorzaamheidstest’. In Europa annuleren ideologische liberalen verkiezingen, en verdedigen ze in achterkamertjes geselecteerde Commissarissen die de scepter zwaaien over een EU zonder grondwettelijke protectie voor de burger. Die ideologische liberalen hebben de Sociaal-Democratie grotendeels ingekapseld, alsmede de Christen-Democraten. Die blijken ineens ‘pal’ te staan voor een weelde aan ‘talking points’ die hen enkele decennia geleden nog naar het Kruis deed grijpen om dat Duivelse gedachtengoed te bestrijden, zoals ‘homorechten’. Ze bepleiten als collectief tevens openlijke censuur, en ze sluiten groepen buiten die, ironische genoeg, opkomen voor de vrijheid van meningsuiting, het bewaken van de grenzen om de nationale identiteit te beschermen tegen erosie, en die pleiten voor het stoppen van expansionistische oorlogen en het bedenken van regime change operaties om die expansie te ondersteunen. Ze verketteren die groepen als een manifestatie van ‘extreem rechts’. Alsof fascisten warm liepen voor de vrijheid van meningsuiting, en genoegen namen met het land waarover ze de supervisie hadden.
Wie principieel voor de vrijheid van meningsuiting is, voor een kleine overheid die zich niet bemoeit met het privéleven van haar burgers, en tegen expansie van het domein, en niet verder wil gaan dan het bewaken van een Vrije Markt tussen ‘lidstaten’ die daarvoor opteren, bij gelijktijdige bewaking van de soevereiniteit van het land waar men ingezetene van is, is als een rots in de branding die niet van wijken wil weten. Principieel, dus. Betrouwbaar. Met respect voor een andere mores in andere landen. Wars van ‘zendelingen’ die zieltjes proberen te winnen voor hun alles overstijgende ambities om de hele wereld naar het ‘punt op de horizon’ te voeren dat zij koesteren als de ‘Hemel op Aarde’.
Buiten dat wat in beton gegoten is, door principes is vastgelegd, met in elk land de ‘huizen’ waarbinnen men zelf de regels bepaalt, met inbegrip van Gebedshuizen, scholen, verenigingen en seksboerderijen, om het zo maar even plastisch uit te drukken, is eenieder ideaal gesproken vrij. In de praktijk zal er behoefte zijn aan praktische regels voor het verkeer, en afspraken op het gebied van de diensten die er voor alle burgers in gelijke mate horen te zijn, bekostigd vanuit het collectieve vermogen. Zo maak je een land leefbaar. Ik heb zelf niks met zulke instituten als een seksboerderij. Ik vind het mensonterend. Maar voor mijn medemens die er behoefte aan heeft ben ik geen ‘sta-in-de-weg’. Vrijheid, blijheid. Ik ben echter wel principieel tegen pedoseksuele relaties, dus daar valt met mij dan weer niet over te onderhandelen. Ik meen dat ik puike argumenten heb om daar een principieel punt van te maken. Het is geen dogma, geen ‘gehoorzaamheidstest’, maar een standpunt dat ik inneem om minderjarigen te beschermen, al realiseer ik mij terdege dat elke gekozen leeftijdslimiet voor de overgang van minderjarig naar volwassen arbitrair is. Ik beschouw dat principiële punt niet als een voorwaarde om te komen tot een betere samenleving ergens in de toekomst, maar als een bescherming van kwetsbare mensen in het ‘hier en nu’. Anders geformuleerd zeg ik dat het een ‘recht’ is dat kinderen kinderen mogen zijn, wat we collectief dienen te beschermen om schade en blijvend trauma te voorkomen, waarbij de veiligheid van dat jeugdige individu een hogere prioriteit heeft dan het bedienen van de lusten van meerderjarige lieden die ervan dromen om een intieme relatie met kinderen aan te knopen.
Elk principe kent tegenstanders, en in het voorgaande voorbeeld zijn er mensen die de leeftijdsgrens te hoog, of te laag vinden, of die een verbod niet zien als een ‘recht’ voor dat kind, maar als een ‘plicht’, waar dat kind hunkert naar verboden intieme relaties. Ik hoor wat u zegt, als u uit dat hout gesneden bent, maar nee. Het is voor mij een ‘Rode Lijn’. Een land dat die ‘Rode Lijn’ niet respecteert is in mijn optiek onveilig. Zou ik in zo’n land leven waar die ‘Rode Lijn’ niet wordt gerespecteerd, dan zou ik geen kinderen op de wereld zetten, uit angst voor wat die kinderen aangedaan zou kunnen worden, terwijl ik mij er niet tegen zou kunnen verweren. Dito waar kinderen een ‘gender-change’ operatie aangeboden, of opgedrongen krijgen waar ik mij als verantwoordelijke ouder niet tegen kan verzetten. ‘Rode Lijn’. Principe. Mijn kinderen, mijn huis, mijn verantwoordelijkheid. En ik meen dat ik goede argumenten heb voor die ‘Rode Lijn’, voor dat principe.
Omgaan met ‘Rode Lijnen’ van anderen vergt, om te beginnen, goede wil, wederzijds respect, en consequente keuzes. Lokaal, nationaal en mondiaal. Wie stappen zet om een ander ‘Over de Rooie’ te jagen, moet zich realiseren dat daar een heftige reactie op kan volgen. Vandaar dat ik hier het standpunt betrek dat het getuigde van een wens om Rusland tot een oorlog te verleiden, waar Poetin in 2007 op de ‘Security Conference’ in München luid en duidelijk, zonder ‘meel in de mond’, zoals hij zelf stelde, aangaf dat verdere expansie van de NAVO een ‘Rode Lijn’ was voor Rusland, waarop de NAVO niet alleen meteen Georgië en Oekraïne uitnodigde om lid te worden van hun club, maar ook stappen zette om het gekozen staatshoofd in Oekraïne te vervangen door een marionet die daar wel oren naar had. Het doet er absoluut niet toe hoe anderen dat principe van de Russen beoordelen. Als je iemand ‘Over de Rooie’ jaagt, heeft dat consequenties. Als een pedoseksueel zich aan mijn kind vergrijpt, sta ik niet voor mijzelf in. Als de overheid mijn kind op komt halen voor een operatie om van een ‘Hem’ een ‘Haar’ te maken, of andersom, terwijl ik meen dat mijn kind daartoe is verleid, dito. Als potentiële ouder kun je kennis nemen van de mores in een land, en besluiten om in dat klimaat geen kinderen op de wereld te zetten, of om te emigreren naar een ander land met een andere mores. Een land dat zich bedreigd voelt door een op expansie gerichte militaire organisatie kan negens naartoe. En als die op expansie gerichte militaire club al wereldwijd, tot ver buiten haar ‘Verdragsgebied’, oorlogen ontketent, en zelfs weigert om over haar ambities te praten, omdat ze haar expansie beschouwt als een op principes gestoeld voorrecht, dan kun je wachten op de klap.
Alles overziend waar het die kwestie van de confrontatie tussen Rusland en de NAVO op het grondgebied van Oekraïne betreft, beoordeel ik het standpunt van Rusland als een principe, en dat van de NAVO-landen als een dogma.