Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Plicht

Het redden van een mensenleven, van je land, en van de mensheid, is geen offer in de betekenis van mijn bijdrage van gisteren.

 

Het is een plicht, in de ogen van mensen met een ‘klassieke’ kijk op de mens en de samenleving. Een extensie van de Eed van Hippocrates, zou je kunnen zeggen. De gelofte om ‘nooit iemand kwaad te doen’, en nooit een ‘dodelijk middel’ voor te schrijven. En wat je ter ore komt uit hoofde van je professie, geheim te houden. In onze samenleving moet je daar niet mee aankomen. Zoals voor alles, hebben we hier ook de ‘interpretatie’, die er Orwelliaanse ‘Double Speak’ van maakt. 

 

Enerzijds ligt bij ons de nadruk nagenoeg volledig op het individuele recht van ‘lotsbepaling’, en is ‘geheimhouding’ slechts van toepassing als we daarmee de ‘vijand’ op achterstand kunnen zetten. En zoals recent geïllustreerd door de ongefundeerde roddel over Russische spionage om ‘onze’ voortgang op het gebied van een vaccin tegen ‘Covid’ te ‘hacken’, zien we in ons deel van de wereld de gezondheid van burgers als handelswaar bij uitstek. 

 

Ook de plicht om je land vredig en veilig te houden is bij ons naar de achtergrond geschoven, ten bate van supranationale organisaties als de NAVO, en de dictaten van de ‘Warparty’. Het redden van de ganse mensheid is uiteraard voor de meeste stervelingen te hoog gegrepen, maar het verwijst in deze context naar een verbod op ‘massavernietigingswapens’. Maar ook de plicht om na te denken over de consequenties van ons handelen voor het leven op deze unieke ‘blauwe’ planeet. 

 

In eerdere bijdragen, waar het over ‘Groen’ ging, heb ik getracht mijn eigen 'Blauwe' denken daarover toe te lichten. Hoe die plicht om niet te verspillen, geen race moet worden om offers af te dwingen van mensen die die last niet kunnen dragen. Liever subiet stoppen met al die zinloze oorlogen, en de spilzucht van handelsconflicten, en ‘Groene’ alternatieven die per saldo kwalijker zijn dan het bestaande equivalent. Stoppen met gesubsidieerde ‘BullShit’-banen, en het toevoegen van steeds meer ‘administratieve’ lagen, ‘commissies’, ‘organen’, ‘instituten’, ‘ministeries’ en andere warrige constructies die slechts tot doel hebben geld rond te pompen, en af te romen.

 

Steeds als ik in gesprekken een lans breek voor ‘Europa’, krijg ik de wind van voren. Of ik niet weet dat alleen al die scheiding van ‘Brussel’ en ‘Straatsburg’ als zetel van de macht een enorme verspilling is. Jazeker besef ik dat. Maar als je in Nederland vervolgens roept dat we daar snel een einde aan moeten maken door Straatsburg als enige ‘hoofdstad’ voor Europese zaken aan te wijzen, kijkt men je glazig aan. Als men al niet in boosheid ontsteekt. Want zijn het niet eerder de Fransen die moeten inbinden, met dat achterlijke Straatsburg? Brussel is ‘logisch’. Toch? Nee, dat is het niet. En zeker post-Brexit is het een gedrocht. De Europese hoofdstad in een land dat tot op het bot verdeeld is middels zoiets absurds als een ‘taalstrijd’, en waar amper een functionerende regering te vormen is. Als hoofdstad voor de NAVO is het passend, en het monstrueuze hoofdkwartier van die geldverslindende mastodont staat terecht in België. 

 

Dat ‘Europa’ voor mij een functionele autoriteit is, heeft er alles mee te maken dat ik er een unieke mogelijkheid in zie om allerlei processen te ‘stroomlijnen’, zodat we niet overal op nationaal niveau steeds zelf het wiel uit hoeven te vinden. Als een ‘handelsblok’, en niet als een potentaat. En ‘Straatsburg’ heeft voor mij geen speciale betekenis, maar nu het evenwicht in ‘Europa’ verschuift naar de ‘driehoek’ van ‘Berlijn’, ‘Parijs’ en ‘Rome’ als voornaamste producerende landen, en landverbindingen met het ‘Chinees-Russische’-blok in de toekomst belangrijker zullen worden dan de zee- en luchtverbindingen, en niet alleen vanwege het ‘klimaat’, maar ook door toenemende onveiligheid op zee bij oplopende ‘maritieme’ spanningen, en de wens van het Verenigde Koninkrijk om als geïsoleerd eiland verder te gaan, aan de hand van ‘Washington’, is ‘Straatsburg’ logischer dan 'Brussel'.

 

Veruit de belangrijkste horde voor Nederland, is het beantwoorden van de vraag of we Nederland wel willen redden. De keuzes die we nu maken ogen eerder als een pad dat leidt naar het ‘levenseinde’, waar we pionieren bij het binnenhalen van elke kostbare ‘gekkigheid’ die in de Angelsaksische wereld boven komt drijven in de sfeer van ‘Identiteit’ en ‘Safe Space’, en waarin zelfs het hele concept van plicht ons tegenstaat. Een collectie ‘gekkies’ mag in naam nog een land zijn, maar het is geen levensvatbaar recept waar een arts die gehouden is aan de Eed van Hippocrates mee weg zou komen. Dus wat wordt het? Zetten we de schouders eronder? Of gaan we buitenspelen?

Go Back

Comment