Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Plan-B

Zelf ben ik van voor de oliecrisis.

 

Volgens Wiki ten onrechte een ‘crisis’ genoemd, omdat het een boycot betrof. De Arabische landen reduceerden de productie, en sloten bepaalde landen die Israël onvoorwaardelijk steunden, waaronder Nederland, uit van levering. De brandstof ging daardoor ‘op de bon’, en de regering Den Uyl kondigde de ‘autoloze zondag’ af. Die boycot viel samen met de ‘Jom Kippoeroorlog’, waarbij Egypte en Syrië probeerden de gebieden die ze zes jaar eerder verloren tijdens de Israëlische ‘Zes Daagse’ agressieoorlog, te heroveren. Het was tijdens die ‘Zes Daagse’ oorlog dat Israël het Amerikaanse marineschip USS Liberty aanviel, en op een haar na tot zinken bracht. Met als pervers gevolg dat president Johnson van de Verenigde Staten in die oorlog de kant van Israël koos, en de Amerikanen daarna niet meer omkeken. Waardoor ook de Verenigde Staten, die al worstelden met de enorme kosten van de Vietnam oorlog, vol in het kruis werden geraakt. 

 

Niemand in Nederland riep toen dat we ons teveel afhankelijk hadden gemaakt van de ‘olielanden’, en dat we bij onze vertrouwde windmolens hadden moeten blijven, en meer velden met koolzaad hadden moeten beplanten, en jammer dan voor die toepassingen die niet op koolzaadolie draaiden. Nederland stond ‘als één man’ achter Israël, ‘vanwege de oorlog’. De Tweede Wereldoorlog, wel te verstaan. Maar feitelijk vooral vanwege een bezwaard geweten, omdat we in meerderheid hadden weggekeken, en vooral uitblonken door het leveren van ‘Burgemeesters in Oorlogstijd’. Als een soort 'boetedoening' dus. Al waren we, ook in meerderheid, als een kind zo blij toen de ‘Bevrijding’ eindelijk daar was. Iets eerder voor het zuiden van het land, waar de rest nog even door de ‘hongerwinter’ heen moest. Het heeft voor mij geen pas om de landgenoten die heulden met de bezetter, of uitblonken in passiviteit de maat te nemen. Ik kan slechts streven naar het ontwikkelen van een realiteitsbesef, en bijbehorend geweten, waardoor ik in het heden het ‘goede’ kan doen. Maar hoe complexer de wereld wordt, hoe lastiger het is om te bepalen wat nou de betere optie is. Het is dus een ‘Work in Progress’. 

 

In 1973 was Nederland al een aardgas-producerend land, en de ironie was derhalve dat de spectaculaire stijgingen van de brandstofprijzen ons via de export ook zo zijn voordelen bracht. Nu de EU ons, aangemoedigd door de Nederlandse regering, heeft afgesneden van het Russische gas, en de Russische olie, ligt de zaak gevoelig anders. Uiteenlopende commentatoren roepen om het hardst dat we gewoon oerstom zijn geweest, als ‘Europa’, om ons zo afhankelijk te maken van het Russische gas. Voor Nederland geldt dan ook dat we gewoon oerstom zijn geweest om gas te exporteren, wat we beter voor onszelf hadden kunnen houden. En waarom moest ‘Den Haag’ het ‘rijden op gas’ zo nodig ontmoedigen door het tot in de stratosfeer te belasten? Terwijl ze ook nog eens wisten dat het beter was voor het milieu en het klimaat? Ook al door de lange aanvoerlijnen van de olie die we daardoor nodig hadden, per schip, helemaal om Afrika heen. Ook de ‘Noordzee’ trokken we binnen de kortste keren leeg, zonder plan, waarbij we naar hartelust exporteerden. 

 

Maar er is een markant verschil tussen die oliecrisis van de zeventiger jaren, en die crisis nu. Want destijds was het de leverancier die er de brui aan gaf, en nu is het onze eigen overheid, in Den Haag en Brussel, die de grenzen dichtgooit voor betaalbare olie en gas, en ons opzadelt met peperdure alternatieven. Of alternatieven die kansloos zijn, of alleen aan de beademing van de overheidssubsidie nog in leven blijven, maar feitelijk hersendood zijn. En dat is niet bedoeld als een morbide, onsmakelijke kwinkslag naar de recent als een ‘soap’ gebrachte wederwaardigheden over een jongen van twaalf waarvan de rechter vond dat de behandeling gestaakt mocht worden. Ik bedoel dat we, pretenderend dat we heel wel in staat zijn om logische keuzes te maken, keer op keer in een reflex handelen, of als een trekpop conform een ondoordachte strategie, en dan doorzetten terwijl de hele economie, en het sociale leven, de vernieling in draait. Als het in de jaren zeventig geen crisis mocht heten, dan nu zeker niet, want het is een zelf toegebrachte wond, in ieder opzicht.

 

Als ik overzie hoe die boycot van betaalbare olie en gas wordt verdedigd, dan bekruipt mij het gevoel dat Rusland ‘Manchurian Candidates’ heeft laten infiltreren die hen de eindzege moeten bezorgen. Dat is niet zo, maar zo handelen onze leiders wel. ‘Stupide’. Ze berokkenen iedereen schade, en ‘Europa’ en Oekraïne meer dan Rusland. Of ze ‘weten’ iets wat ik niet kan weten. Een of ander waanzinnig ingenieus plan waardoor actuele ontwikkelingen in hun uitwerking op zijn kop worden gezet. Als dat het geval is, dan zie ik dat niet terug in de uiteenlopende beleidsinitiatieven, die voor de korte- en middellange termijn uitgaan van meer kolen, de import van peperduur gas, dat ook nog eens op een bijzonder milieu- en klimaatonvriendelijk wijze wordt gewonnen middels ‘fracking’, en klimaatonvriendelijk wordt vervoerd met schepen. Naast nieuwbouw van centrales die het moeten hebben van atoomsplitsing, en uranium verbruiken, waarvan Kazachstan verreweg de belangrijkste producent is in de wereld, en bondgenoot van Rusland. Wat dan wel weer realistischer is dan vertrouwen op zon en wind. Waarmee ik beslist niet zeg dat zon en wind met de vuilnisman meekunnen. En in intelligente toepassingen is de potentie zeker aanwezig. Ik ben ook bijzonder tevreden met mijn Koreaans/Europese ‘Hybrid’ auto, maar blij dat ik niet ben gevallen voor een zwaar gesubsidieerd ‘stekkerexemplaar’, want dan had ik niet minder benzine verbruikt dan voorheen, met mijn benzineauto, maar juist meer. En daar bovenop dan nog de elektra, die er ook niet goedkoper op wordt. Wie nog een ‘eindafrekening’ na een jaarcontract moet krijgen, en een ’stekkerauto’ heeft die thuis aan het infuus hangt, staat nog een ijskoude douche te wachten. 

 

Inmiddels is de prijs van benzine ‘aan de pomp’ weer enigszins normaal, maar dat komt door belasting/accijnsverlaging. Ik zou het geen subsidie willen noemen, want de auto is al enige decennia de melkkoe van de Nederlandse regering. En als ze in Den Haag besluiten tijdelijk minder melk uit die koe te trekken, om het beest in leven te houden, terwijl ze het mes zetten in de ‘veestapel’, en ze er niet ook nog eens andere boze burgers bij kunnen hebben, betekent dat nog niet dat dit een gunstige ontwikkeling is, en dat u weer verder kunt met ‘Nick en Simon’, of de sprookjes van Caroline de Gruyter.

 

De herinnering aan de oliecrisis van de jaren zeventig is voor de meeste mensen die het hebben meegemaakt niet iets wat hen op gezette tijden wakker doet schrikken uit hun slaap, omdat ze het in een nachtmerrie herbeleven. Sterker nog, veel mensen zullen er eerder ‘mooie verhalen’ aan overgehouden hebben. Mijn vrees is dat menigeen denkt dat wat ons deze winter te wachten staat, en alle winters daarop, uiteindelijk ook erg mee zal vallen. Ik kan dat niet uitsluiten. Maar ik zie nog niet wat er voor openingen zijn om de zaak te herstellen. De meeste mensen zijn zich er niet bewust van wat uiteindelijk maakte dat die oliecrisis van de jaren zeventig geen catastrofe werd. En uiteindelijk zelfs het voorstadium van een nieuw begin in veel opzichten. Om te beginnen was daar het einde van de oorlog in Vietnam, waar de Verenigde Staten simpelweg het geld niet meer voor hadden. Terwijl ook de bevolking er meer dan genoeg van had. In 1971 hadden Nixon en Kissinger al moeten besluiten de koppeling van de Dollar aan het goud te staken. Wat echter een einde maakte aan de misère voor dat land, en de Dollar weer vleugels gaf, terwijl het tevens het einde van de olieboycot inluidde, was dat Kissinger met de pet in de hand op audiëntie ging bij de Saoedi’s, en een ‘werelddeal’ sloot. In ruil voor de belofte dat OPEC uitsluitend olie zou leveren in ruil voor Dollars, garandeerden de Verenigde Staten de olielanden militaire protectie. Zo koppelde het duo Nixon/Kissinger de Dollar los van het goud, en hing het die Amerikaanse munt op aan het ‘Zwarte Goud’, terwijl het tevens het financieel-militair complex op de wenken bediende.

 

Zo’n soort doorbraak hangt nu niet in de lucht. Sterker nog, Rusland en China praten niet meer met de Verenigde Staten, en Europa is helaas niet in staat gebleken om uit te groeien boven de status van ’schoothondje’, en het staat inmiddels venijnig keffend in de hoek waar de klappen vallen. De vage hoop die levend wordt gehouden door de sprookjesverkopers, door mijn bril bezien, is dat Rusland ‘omvalt’. Waarna de Chinezen ’toast’ zijn. Ik lees de opgewonden verhalen over een op handen zijnd tegenoffensief van Oekraïne, maar de schaarse feiten die mij bereiken uit dat land, verifieerbaar juist, duiden eerder op een Russisch offensief waardoor ook Nikolaev en Odessa verloren zullen gaan voor Oekraïne. En ik zie Blinken niet met de pet in de hand naar Moskou afreizen om de zaak te redden. Dan nog eerder von der Leijen, maar die beweegt vooralsnog eerder in tegenovergestelde richting. Dus wat is ons ‘Plan B’? 

 

Go Back



Comment