Onhebbelijkheid is in deze tijd een verkoopargument.
Neem het ‘Gatestone Institute’, dat zo nu en dan lezenswaardige artikelen voortbrengt over de bedreigingen voor de individuele vrijheid in de wereld. Artikelen waarnaar ik ook meer dan eens heb verwezen. Maar wie de individuele vrijheid op een voetstuk plaatst, en geen oog heeft voor context of het doel van die vrijheid, eindigt als een advocaat voor de ‘macht van de sterkste’. Als de aan ‘stemmingen’ onderhevige botte boer die onmogelijke eisen stelt, en flirt met corruptie en wapengekletter. Zoals in DIT artikel.
Con Coughlin is een auteur met sterke ‘Atlantische’ geloofsbrieven. Hij construeerde zelfs een argument voor de invasie van Irak door een verband te suggereren tussen Mohammed Atta, één van de meest genoemde aanslagplegers van ‘9/11’, en de Iraakse geheime dienst. En hij promoot al geruime tijd anti-Iraanse standpunten via het ‘Gatestone Institute’.
In zijn meest recente bijdrage constateert hij dat Europa eigenlijk geen andere keus meer heeft dan zich te voegen naar het Amerikaanse standpunt, en Iran op zijn bek te rammen. Het beeld dat hij bij mij oproept, is van de onmogelijke klant in een restaurant naar analogie van de sketch in de film ‘The Blues Brothers’, waar die ‘grappige criminelen’ de ober van een ‘upscale’ restaurant willen bewegen om weer deel uit te gaan maken van ’The Band’. Om dat te bereiken vallen ze klanten lastig, zodat hun vroegere makker geen andere keus meer heeft. ‘The women. How much for the women?’ In die film hilarisch, in de Coughlin-versie om te janken.
In hoeverre Coughlin zijn ziel verkocht heeft aan duistere machten die zich tot doel hebben gesteld om van het hele Midden-Oosten één groot massagraf te maken, ten bate van ‘westerse’ oliebelangen en naakte macht, weet ik niet. Die ambitie gaat héél ver terug, en heeft lange armen. Ongetwijfeld is het die duistere macht waar de ambassadeur van Iran van zegt dat het Verenigde Koninkrijk er paal en perk aan moet stellen om verdere escalatie te voorkomen. Een duistere macht die in crisis verkeert, en daarom eerder steeds driester oproept tot oorlog. Of liever: Tot nog méér oorlog.
De loopbaan van Coughlin suggereert dat hij een ‘insider’ is, en dat het ‘Gatestone Institute’ een van de vele platforms is, vergelijkbaar met het ‘Atlantic Council’ waar Rutte vorige week zijn opwachting maakte.
Laat mij nogmaals onderstrepen dat ik niet denk aan een wereldomspannend complot, maar aan een amorele groep ‘power brokers’ die aan de lopende band complotten smeden om het zicht op harmonie en vrede, met respect voor diversiteit en de medemens, te vermorzelen. Terwijl ze zich inspannen om hun tegenstanders de schuld in de schoenen te schuiven. Er zijn contacten onderling, en op gezette tijden lijkt het erop dat ze hun activiteiten coördineren, maar alleen steken laten vallen. En het volgende moment zijn ze druk met elkaar, en probeert de één de ander onder de bus te duwen om het eigen vege lijf te redden. Geen gebrek aan spektakel, maar een groeiend aantal mensen heeft het gehad met dat ‘House of Cards’.
Zeker buiten de Verenigde Staten en het Verenigde Koninkrijk groeit het besef dat die ‘geregisseerde chaos’, die decennia lang de ‘Kip’ was die de ‘Gouden Eieren’ legde, niets meer te bieden heeft. DIT geluid uit Rusland dringt nog niet door het mediapantser in onze contreien. En als het dat wel doet, geloven we het niet, omdat we ‘weten’ dat politici liegen. Dat gevoel bij ons is zo sterk, dat als een politicus niet liegt, we hem of haar niet geloven. We vertrouwen alleen politici die aantoonbaar liegen, en de zaken verdraaien en mooier voorspiegelen dan ze zijn. Ons hele systeem is erop gebaseerd. Met achter elke politicus een ‘lobby’, of ‘geheime dienst’, die hem of haar in de tang heeft, en die macht gedoseerd gebruikt om het beleid de ‘goede’ kant op te sturen. Geholpen door de media.
In zo’n constellatie is individuele vrijheid als paarlen voor de zwijnen. Mooi, maar we weten niet wat we er mee aan moeten.