Wie heeft nog het overzicht?
In zijn wekelijkse column in NRC over de 'Rechtsstaat' staat Folkert Jensma stil bij het gegeven dat een oneerlijk proces in Nederland mogelijk is. Voor mij komt dat niet als een verrassing, maar Jensma vindt het een schokkende ervaring. Hij verwijst naar een 'laaggeschoolde' man die een advocaat trof die een eenmens-zaak heeft waar de klant terecht kan met de meest uiteenlopende juridische problemen. Jensma, maar ook de 'Nederlandse Orde van Advocaten', stellen dat dat niet kan. Een advocaat hoort zich te specialiseren, want het is Godsonmogelijk dat hij of zij het hele gebied van het recht nog kan overzien. En dat geldt ook voor de rechters en Officieren van Justitie.
In de wereld van het recht heeft al geruime tijd niemand nog het overzicht. We rotzooien maar wat aan, en het resultaat is een wirwar van Kafkaiaanse processen die gestuurd worden door de waan van de dag. We gedogen, interpreteren, combineren, communiceren, discrimineren er lustig op los. U en ik worden geacht de wet te kennen, maar als de vakmensen al volledig verdwalen in dat oerbos, hoe moeten wij, die nog een échte baan, en een privéleven hebben, en onze wetskennis terloops moeten zien bij te spijkeren, dan weten wat er van ons wordt verwacht? De 'moderne' interpretatie is derhalve dat de overheid zijn administratie zo in moet richten dat de burger het had kunnen weten, alvorens hem of haar aan te houden en op te bergen, of een poot uit te draaien. 'Kafka, eat your heart out!'
Tegen die achtergrond is het volkomen logisch dat het zo'n Godsgruwelijke puinhoop is in onze wereld, waar iedereen naar hartelust 'specialiseert' door bepaalde feiten toe te laten, en andere feiten simpelweg buiten te sluiten. In de woorden van James Howard Kunstler:
'It’s in Mr. Trump’s nature to act the part of a reality TV star, and, of course, it is the nature of reality TV shows to be unreal. That is perhaps the ruling paradox of life in the USA these days. Saturated in unreality, the spectators (also called “voters”) flounder through a relentless barrage of narratives aimed at confounding them, with the unreal expectation that they can make sense of unreal things.'
Mensen die innig hebben samengewerkt met Jeffrey Epstein, ook na zijn eerdere veroordeling, nemen het op zich de wereld de les te lezen over respect voor vrouwen op de werkvloer. Een partij die bij de vorige verkiezingen om het presidentschap liep te zwaaien met een dossier vol 'Dirt' over Trump, dat bovendien van A tot Z gelogen bleek te zijn, heeft nu de schouders gezet onder een 'Impeachment'-onderzoek, na eerst de regels die daarvoor gelden arbitrair te hebben veranderd. De beschuldiging? De president zou in Oekraïne op zoek zijn geweest naar 'Dirt' over 'Kandidaat Biden', die volgens minder partijdige journalisten zo corrupt is als de neten, geheel los nog van de obscure praktijken van de voormalige vice-president in Oekraïne. Potentieel veel schadelijker voor Trump is echter de poging om boven water te krijgen hoe schofterig weinig belasting de vastgoed-miljardair afdroeg. Maar dat geldt voor het hele politieke circus, én de top van het bedrijfsleven in de Verenigde Staten.
De ziekmakende implosie van het 'wetgevende proces' in de Verenigde Staten wijkt slechts in detail af van wat we elders in de westerse wereld zien. Doorgeschoten eigenbelang is daarbij niet de oorzaak, maar een symptoom. De linker hersenhelft heeft amper nog besef van het bestaan van een rechter hersenhelft, die voorheen samenwerkten voor het beste resultaat. In een artikel over de recent door het 'Europarlement' afgewezen Franse kandidate voor een Commissariaat, stelde NRC dat het de 'zoete wraak' was van het 'Parlement', nadat Macron hen von der Leyen in de maag had gesplitst. Het parlement had twee 'Machtige Mannen' uit de 'Machtige Blokkendozen' naar voren geschoven als 'Spitzenkandidat', en hoe durfde Macron met een andere kandidaat op de proppen te komen! Een vrouw nog wel, tegenover hun Weber en Timmermans! Kwaliteiten? Geschiktheid? Integriteit? 'Out of the Box' kunnen denken? 'Teamspeler'? Vergeet het.
Als het 'wetgevende proces' doortrokken is van morele, materiële, en bestuurlijke corruptie, met links en rechts doofpotten en valkuilen, is het niet verwonderlijk dat de rechtsprekende macht daar direct onder ook maar wat aan rotzooit. Dat is overigens niet iets van recente datum. De formele afkeer van 'populisme' onder de 'establishment-partijen' kan niet verhullen dat 'Leiderschap' een enorme transformatie heeft ondergaan de afgelopen decennia. In navolging van Alexandre Auguste Ledru-Rollin eerbiedigt men tegenwoordig het idee dat 'Het Verhaal' eigendom is van 'Het Volk', en de leider hen moet volgen:
'Eh! je suis leur chef, il fallait bien les suivre!'
Hoe kan het dan anders dat alles in het honderd loopt? Natuurlijk is het dan 'logisch' dat je 'Regime Change'-inspanningen eindigen in één grote poel van dood en verderf. Dat je de Koerden een mes in hun rug zet in Syrië, en dat de 'rebellen' die je hebt gekoesterd en bewapend niet alleen die Koerden het vuur na aan de schenen leggen, maar ook jou onder vuur nemen. En dat het volk in Oekraïne liever een 'Komiek' als president hebben, dan iemand uit de 'Freakshow' die door de 'Warparty' naar voren wordt geschoven.
En nee, 'autoritair leiderschap' is niet het alternatief. Het alternatief is een terugkeer naar bestuurlijke eenvoud, en nederigheid, met simpele wet- en regelgeving die door iedereen begrepen wordt, en wordt nageleefd, waarbij de wet voor elke burger gelijk is. Deze collectieve LSD-trip kent alleen maar verliezers.