We moeten goed voor elkaar zorgen.
De mens is kwetsbaar. Fysiek en mentaal. En niet alleen de vanaf de geboorte 'gehandicapte' medemens. De kunst is anderen ontzien en te ondersteunen als we bemerken, of via onze opvoeding of ervaring weten dat sommige taken of belastingen te zwaar zijn voor hen, zonder ons aan hen op te dringen. In de 'gestandaardiseerde', ooit middels de opvoeding aangereikte 'hoffelijkheid' was het uitgangspunt dat mannen 'standaard' over zekere 'kwaliteiten' beschikten die vrouwen 'standaard' niet hadden meegekregen. Dat is 'rolpatroon-bevestigend', en daarmee 'opdringerig'. De man kan zich ongemakkelijk voelen bij de hem opgedrongen taken, en de vrouw kan zich ongemakkelijk voelen bij de uit handen genomen taken die ze 'best zelf' kan.
Als het kwartje valt dat 'gestandaardiseerd' tot wrijving kan leiden, heb je uiteenlopende mogelijkheden om het anders aan te pakken. Om te beginnen kun je natuurlijk niemand ontzien, voor niemand de deur openhouden, nooit de tas van een ander dragen, en zonder onderscheid inhakken op iedereen en alles 'omdat ze daar maar tegen moeten kunnen'. En mocht een 'kerel' je tas willen dragen, of de deur voor je open houden, dan kun je de 'helleveeg' uithangen door hem de mantel uit te vegen: 'Ik ben niet gehandicapt!'
Je kunt ook 'upgraden', en voor iedereen de deur of het portier opendoen, en achter hen sluiten, en alle tassen dragen, maar los van het risico dat men je dan voor de 'butler', de 'slaaf' neemt die men kan gebruiken, is het geen verbetering als je je aan iedereen 'opdringt'. Kortom, 'gestandaardiseerd' is niet de weg.
Deze bijdrage werd mij ingegeven door een 'huil-column' van 'Klimaat/Woke-activiste' Ascha ten Broeke in de Volkskrant die pleit voor meer respect voor haar kwetsbaarheid, gelet op de 'bagger' die ze aan de lopende band over zich heen krijgt. Dat zou bij mij wellicht nog een gevoelige snaar hebben getroffen als ze zelf de 'Zalvende Maria' was in haar communicatie die nooit een onvertogen woord zal gebruiken, maar die vergelijking gaat opzichtig niet op. Dus meen ik dat de Volkskrant daar een taak heeft om haar tegen zichzelf te beschermen, en ergens weg te proppen in een 'onzichtbare' kantoorbaan, voor er ongelukken gebeuren.
Daarmee benadruk ik de noodzaak om goed te kijken naar individuele gevallen. Voelhorens ontwikkelen voor wanneer we er goed aan doen om de helpende hand te bieden, en wanneer we beter onze snavel kunnen houden. Wanneer we mensen hun koffers zelf moeten laten dragen, en wachten tot zij de deur voor ons openen, inplaats van andersom. Een Beer van een kerel, bouwvakker, en een 'harde' die de hele dag door 'ongepaste taal' bezigt, kan sentimenteel worden bij het zien van een 'zielig hondje', en snikkend bekennen dat hij lid is van de Partij voor de Dieren. Als dat 'zielige hondje' hem dan vervolgens vals in zijn kuit bijt, en hij prevelt dat het vast komt door een slecht baasje dat het kreng verwaarloosd heeft, terwijl je zelf toch sterk het idee hebt dat het gewoon in het karakter zit van dat beest, dan mag je niet zwijgen als hij de neiging vertoont het mormel mee naar huis te nemen.
Een wolf is een wolf. Een pathologische leugenaar is een pathologische leugenaar. Je hoeft ze niet uit te roeien, maar je bent 'ziek in je hoofd' als je niet begrijpt hoe gevaarlijk ze zijn. En dat je uit hun buurt moet blijven, of ervoor moet zorgen dat ze niet bij je in de buurt kunnen komen, of met je brein kunnen spelen door jezelf te wapenen.
Ander voorbeeld is een 'hoogleraar' die moeite heeft met de ophef die is ontstaan door een Syrische man die op straat willekeurige mensen neerstak in Duitsland. Opgelucht haalde hij adem toen enkele dagen later een vrouw die geen 'vluchtelingenstatus' had in een tram willekeurige medemensen neerstak. Om te beginnen is niets bekend over de achtergrond van die vrouw, en als zij bekeerd was tot de Islam, in de versie die ons de 'Muslim Brotherhood' bracht, waarvan we de leden fêteren door ze wapens en munitie te geven om seculiere leiders die ons niet bevallen een groot mes in de anus te steken, zoals bij Ghadaffi, dan is er geen verschil tussen die twee. Het wemelt in de wereld van de fatsoenlijke Syriërs, die zich verweren tegen onze vrienden van de 'Muslim Brotherhood', of het land zijn ontvlucht, omdat 'actie en reactie' de sfeer daar behoorlijk heeft verpest. Maar waar zijn wij nou helemaal mee bezig? Wat is er voor bemoeizucht in ons gevaren? Hoezo zijn die 'Moslim-broeders' zielige hondjes die we moeten helpen?
Niet elke messentrekker is een gedreven Jihadi, en ik zeg ook niet dat die vrouw van 32 langs die weg tot haar daad kwam. Drugs, geestesziek en verwaarloosd door lieden die haar 'nog een kans wilden geven', en niet goed voor haar hebben gezorgd, omdat ze van mening zijn dat er ook plek moet zijn voor 'kwetsbare' mensen die niet helemaal sporen. Acute kortsluiting in het brein, gevoed door een overdosis blinde haat, of verkeerde medicijnen. Je kunt er geen 'programma' voor schrijven.
Een broodmagere beroepslolbroek en 'programmamaker' met 'vliegschaamte' sprak zich uit voor censuur op 'X'. Hij stelde dat dat helemaal geen censuur was, maar een soort 'fatsoensoffensief' tegen 'lelijkheid', 'bedreiging' en 'misinformatie'. Nou vind ik zelf dat hij er uitziet als de 'Dood van Pierlala', maar ik accepteer dat het zijn schoonheidsideaal is om er zo bij te lopen, terwijl ook hij zichzelf niet heeft gemaakt. Er zijn klachten over hem waar mensen in zijn teksten 'dreigende taal' zagen. En hij grossiert in 'misinformatie' waar hij zekere complexe problemen uniek door zijn eigen gekleurde bril beziet. Op zijn best eenzijdig, maar een 'leugentje om bestwil' stikt hij ook niet in. Ik ben er zeker van dat hij zichzelf beschouwd als het boegbeeld in de strijd tegen 'Big Brother', tegen het 'fascisme', zonder zich te realiseren dat wat hij als ideaal voor zich ziet, om ons allemaal te 'helpen', en de wereld beter te maken, het draaiboek is van een 'Orwelliaanse' toekomst. Van mij heeft hij niks te vrezen, maar ik wel van hem, want hij wil 'kwetsbare' mensen beschermen, en hij eigent zichzelf daarbij het recht toe om te mogen bepalen wie dat zijn, uitgaande van zijn eigen 'correcte' bias. En dat leidt onherroepelijk tot 'First They Came'.
Bepaalde weerzinwekkende ervaringen moeten we tegen strijden, ook al zijn er mensen die er wel pap van lusten. Zoals oorlogen. Op mijn 'Tijdlijn' kwam een foto voorbij van een lieftallige jonge vrouw van achttien, die in Kharkiv gesneuveld was. Ik kende haar niet, maar dat hoeft ook niet. Op dit blog heb ik mij vele jaren achtereen ingespannen om te laten zien hoe een oorlog voorkomen kon worden, die dreigde door de blinde expansie van de NAVO in oostelijke richting, en de 'regime change' operatie van Victoria Nuland en haar team in 2014. Het interesseert mij geen zier of die jonge vrouw ingezien zou hebben dat mijn suggesties haar voortijdige dood hadden kunnen voorkomen, en dat ze het met mij eens was, of dat ze mij verketterd zou hebben, omdat ze vanuit de grond van haar hart de oorlog van de NAVO tegen Rusland op het grondgebied van Oekraïne steunde. Elk mensenleven is er één, ongeacht of diegene er lieftallig uitziet, of meer wegheeft van die komiek. En ongeacht of ze 'knuffelbaar' zijn, of dat ze in de omgang niet te pruimen zijn. Daar wil ik mij wel 'opdringen' aan mijn medemens om hen te dwingen te stoppen met moorden en zinloze destructie, en als volwassen mensen rond de tafel te gaan zitten om tot een oplossing te komen zonder bloedvergieten.
Maar wat ik eet, drink, en hoeveel risico ik loop door zonder helm op een 'fatbike' rond te toeren, daar moet u zich niet mee willen bemoeien. Althans, het eten en drinken mag niet afgevuld zijn met gif en carcinogene stoffen, of via 'hyperprocessing' knap ongezond voor mij zijn, zonder dat men mij daarover informeert, of zelfs onderzoek ernaar dwarsboomt omdat de verdenkingen 'misinformatie' zouden zijn. Adviseren mag altijd, liefst met zorgvuldige, eenvoudig verifieerbare feiten, zodat ik zelf mijn afweging kan maken. En als ik bepaalde producten zelf niet vertrouw, mag u mij vragen op grond waarvan ik tot die scepsis kom. Dan is het mooi als de communicatie zo vrij en open is, dat als mijn argwaan achteraf evident meer om het lijf had dan paranoia, en mijn bronnen beter geïnformeerd, of minder corrupt waren dan de opgevoerde 'experts', dat we daar dan in alle vrijheid verder over kunnen spreken. Dat is de manier waarop we goed voor elkaar kunnen blijven zorgen.