Terreur is een gewelddadige tactiek van landen, groepen en individuen met ambities.
Ambities die ze niet kunnen realiseren door anderen met feiten en argumenten te overtuigen. Het is niet zo eenvoudig om exact in kaart te brengen waar terreur begint, en hoe het wordt gebruikt om een doel te bereiken, voorzover dat doel al bekend is. Terreur kan openlijk zijn, compleet met triomfantelijke verklaringen van de daders of opdrachtgevers, of het kan de vorm aannemen van een 'False Flag', bedoeld om onschuldigen als daders aan te wijzen, en te profiteren van de reactie van de getroffen partij.
Aansprekende voorbeelden van 'False Flag' terreur zijn wat eufemistisch de 'Lavon Affaire' wordt genoemd, waarbij Israël in Cairo aanslagen pleegde op Amerikanen, en de Israëlische aanval met straaljagers van een onbewapend Amerikaans marinevaartuig in de Middellandse Zee dat functioneerde als luisterpost, beide bedoeld om Egypte in een kwaad daglicht te stellen. Wat uiteindelijk, op bizarre wijze, nog werkte ook, ofschoon de werkelijke dader bekend was. Waarom het militair machtigste land in die tijd zich liet ringeloren door de 'playground-bully' is voer voor psychologen, maar dat was wel de uitkomst.
Andere voorbeelden van terreur die 'open en bloot' was, en uiteindelijk succesvol, was de aanslag op het 'King David Hotel', en de moord op de vertegenwoordiger van de Verenigde Naties Count Folke Bernadotte in 1948, door een Joodse groep die later premiers leverde voor de Staat Israël. Israël is de onbetwiste Koning op dit gebied, waarbij het land gebruik maakt van eigen gespecialiseerde organisaties binnen de geheime diensten, het leger en de luchtmacht, en groepen die ze ronselen om het vuile werk voor hen op te knappen, zoals in Iran, waar ze Soennitische terreurorganisaties aansturen, ofschoon die niet bekend staan als sympathiserend met de Staat Israël.
Die focus op Israël in het voorgaande is niet bedoeld om dat land eruit te lichten als de échte terrorist in de wereld, maar om te onderstrepen dat we te maken hebben met een wijd verbreid fenomeen. En om helder te maken dat het belangrijk is om voorzichtig te zijn met het aanwijzen van de daders, hun motivatie, en hoe dat uitpakt. Verscheidene kranten schreven na '7 oktober' vorig jaar dat Egypte Israël had gewaarschuwd voor de op handen zijnde aanval van Hamas, zoals ook '9/11' uiteindelijk geen verrassing blijkt te zijn geweest voor zekere 'insiders', maar wel voor u en voor mij, en alle burgers die het feitelijke doelwit waren, in die zin dat ze daardoor impulsief kozen voor tegenmaatregelen die anders nooit mogelijk zouden zijn, omdat ze teveel weerstand hadden opgeroepen. Terreur 'laten gebeuren' is onderdeel van het totaalbeeld.
Al Qaida (en daaraan verwante organisaties, met inbegrip van IS), zijn Soennitische terroristische organisaties die op gezette tijden nauw hebben samengewerkt met Westerse landen, onder andere in Afghanistan, Bosnië en Libië. '9/11' was een operatie die onmiskenbaar is uitgevoerd door Moslims gelieerd aan Al Qaida, ook al heeft Bin Laden, als haar leider in die tijd, nooit formeel de verantwoordelijkheid opgeëist. Eén ding is wel zeker, Iran had er niks mee te maken, maar dat weerhield een Amerikaanse rechter er niet van om eerder gestolen (bevroren) Iraanse tegoeden op Amerikaanse banken te laten uitkeren aan de nabestaanden van de mensen die omkwamen bij die gruweldaad. En ook Saddam was onschuldig, maar samen met de 'WMD'-hoax werd het wel gebruikt als argument om dat land militair te onderwerpen. En zo rotzooien we maar wat aan.
Verscheidene Palestijnse terreurgroepen pleegden eind vorige eeuw aanslagen, veelal in nauwe samenwerking met extreem linkse terreurgroepen zoals de 'Rote Armee Fraktion'. En ook daar zien we dat terreur werkt, waar de sympathie van de bevolking richting de daders is opgeschoven, wat een problematische, en niet bijster gezonde zwakte in de mens blootlegt. Waarom we daders van terreur 'zielig' vinden, en hen in bescherming nemen, ligt besloten in de gedachte dat iemand die daar zijn of haar toevlucht toe neemt wel wanhopig moet zijn, of anders 'verward'. De dader zelf kan beter niet etaleren dat hij of zij uit pure berekening terreur gebruikt, er opdracht toe heeft gegeven, of het 'laat gebeuren'. Als verklaring opgeven dat men bang is, gevaar loopt, 'onhandig' te werk ging, en dat historische precedenten laten zien dat men het volste recht heeft benauwd te zijn voor herhaling werkt beter.
Indien men wordt betrapt op het gebruik van terreur, of er niet aan ontkomt terreur toe te passen in het volle licht van de schijnwerpers, is het zaak om te betogen dat het een 'onorthodoxe', maar effectieve manier is om kwaadwillenden uit te schakelen voor ze gevaarlijk konden worden.
Historisch is het zo dat landen en groepen die 'de andere wang toekeren', en zich af laten voeren naar het 'Circus' of de gaskamer zonder weerstand te bieden, om daar als martelaars te sterven, er beter uitkomen en furore maken. Om daarna zelf de daders voort te brengen voor het vervolg. Hier op mijn blog keer ik mij tegen mensen die cynisch gebruik maken van terreur, als daders, als de macht die terroristen als 'proxy's' prostitueert, of het laat gebeuren, maar waarschuw ik ook tegen het 'de andere wang toekeren' en je laten vertrappelen vanuit een geloof dat het beter is om als martelaar te sterven.
Na de schokkende aanslagen in de Verenigde Staten die we kennen als '9/11' volgden er nog velen. Waaronder nog niet zo lang geleden een aanslag op een theater in Moskou. Na '9/11' riep president George Bush de wereld op om de strijd aan te binden tegen terreur. Samen met anderen die het fenomeen hadden bestudeerd, en het classificeren als een (militaire) tactiek, onderdeel van een ambitieuze strategie, stelde ik dat een 'War on Terror' onzin was, omdat je niet kunt strijden tegen een tactiek. Het is wel mogelijk om te proberen mensen die sterk de neiging hebben om er hun toevlucht toe te nemen te ontmoedigen. Door consequent op te treden tegen terreur, ongeacht of men sympathiseert met de dader, of niet. Maar dat was evident niet wat George Bush en de zijnen op het netvlies hadden staan. Ze wilden terreur monopoliseren.
Een succesvolle strijd tegen terreur vergt om te beginnen dat mensen die daar hun leven aan wijden beginnen met de vraag te beantwoorden 'Cui Bono'. Exact omdat dat lang niet altijd de dader is. Het is belangrijk om je te realiseren dat de kiemen al in ons denken zitten waar we de schouders ophalen over 'collateral damage', onschuldige slachtoffers die vallen in enige oorlog. Op zich een correcte constatering dat waar er gehakt wordt, er ook spaanders vallen, en een goed argument tegen oorlog in het algemeen, en vóór 'Law Enforcement' en diplomatie om oorlog te voorkomen. Maar op het moment dat mensen juichen bij burgerslachtoffers, en vermoorde politici, is het hek van de dam.
Verhoudingsgewijs grote terughoudendheid bij slachtoffers van terreur staat niet gelijk aan het 'toekeren van de andere wang'. Het kan ook de prélude zijn van weloverwogen, doelgerichte repercussies van een land, of organisatie die zich opwerpt als 'Law Enforcement', waar de terrorist (of haar regisseur) het meest van te duchten heeft. Maakt niet uit of de terreur wordt uitgeoefend door de 'Playground Bully', de 'Mocro-Maffia', 'Al Qaida', of een land. Maar, wiens 'wet'? En welke interventie is proportioneel? Wanneer is het onvoldoende? Wanneer is het teveel? Dit artikel sluit aan bij mijn bijdrage op het 'In English' gedeelte van dit blog dat ik gisteren plaatste, over hoe om te gaan met geweld.