Het begint met een betrekkelijk onschuldige keuze.
Er zijn voorstanders van die keuze. Anderen waarschuwen voor negatieve gevolgen op termijn. En daar tussenin vinden we de massa die geen tijd heeft gehad om er een onderbouwde mening over te vormen, en degenen die leven van dag tot dag, en het leven nemen zoals het komt. Als de voorstanders niet al teveel schade veroorzaken, en hun doel realiseren, druipen de 'doemdenkers' af. Het is niet gezegd dat die 'doemdenkers' simpelweg ongelijk hadden, maar de schade die werd veroorzaakt werd 'geabsorbeerd' zonder dat het tot een opstand leidde. Wellicht ook omdat de voorstanders de (collectieve) portemonnee trokken om degenen die schade ondervonden te compenseren, zonder dat die burgers zich realiseren dat het een sigaar uit eigen doos is.
Weinig belangrijke keuzes kennen louter voorstanders, en er is bijna altijd wel schade in enigerlei vorm. Mijn hele leven lang zag ik de 'Deltawerken' als een schoolvoorbeeld van een keuze die simpelweg onafwendbaar was, na de watersnoodramp in Zeeland. Het kostte véél geld, maar er was geen optie. Zo'n ramp wilde niemand nog eens beleven. En de expertise die Nederlandse ingenieurs en constructeurs al doende opdeden leverde 'down the road' ook weer veel op. Opdrachten uit het buitenland, die in ons land weer geld in het laatje brachten, en studenten 'Weg- en Waterbouw' die zich vanuit het buitenland inschreven op Nederlandse Universiteiten. Tevens kregen we er grote veilige gebieden voor terug die werden 'onttrokken' aan het water, waar landbouw tot volle wasdom kwam.
Als er al werd gemopperd in de jaren vijftig, of daarna, dan ging het over het beslag dat die 'Deltawerken' legden op het collectieve geld. Als je in Oost-Groningen woonde, waar het geld verdiend werd door de aardgas-extractie……..
Pas nadat de beschermende waterwerken voltooid waren, kwam er meer 'gemopper', omdat de overheid en de 'DeepState', de 'ambtenarij', zoals ik in mijn bijdrage van gisteren uitlegde, en de bedrijven die daar nauw mee verweven waren, geld vretende projecten begonnen te bedenken waar burgers het nut niet van inzagen. Vogeleilanden. Een grotere sluis bij IJmuiden die vervolgens niet benut kan worden door zorgen over de verzilting van het 'achterland', en de wens van het Amsterdamse stadsbestuur om grote schepen, meer in het bijzonder passagiersschepen, te weren, bij het gelijktijdig afbreken van de grote elektriciteitscentrale waar veel van die grote schepen eerder hun lading kolen brachten. En autoriteiten die activisten ongestoord hun gang laten gaan als ze zich vastketenen aan de bewegende delen, zodat die sluis niet gebruikt kan worden. Nog absurder werd het toen ons land ging 'pionieren' met projecten om bestaande duinen af te graven, en polders onder te laten lopen, waarmee ons land vooropliep in het inmiddels over heel Europa uitgerolde 'Dam-Removal'-project, dat volgens critici zoals ondergetekende leidt tot overstromingen als het een keer flink regent, en droogte met lege reservoirs als er enige tijd geen regen valt, waardoor de kans op branden toeneemt, zonder dat je bluswater hebt, terwijl ook de irrigatie van landbouwgebieden gevaar loopt.
Voorstanders van die afbraak vinden we in de 'Klimaat/Natuur-hoek', en er gaan stemmen op om de 'Deltawerken' weer af te breken, omdat het 'beter' zou zijn voor de 'Natuur', en het daardoor uiteindelijk minder kostbaar zal zijn dan die 'Deltawerken' onderhouden, en aanpassen aan veranderende omstandigheden, meer in het bijzonder gelet op de verwachte stijging van de zeewaterspiegel als gevolg van de 'Opwarming van de Aarde'. Ofschoon er ook 'experts' zijn die waarschuwen voor een nieuwe IJstijd.
In Spanje en Portugal, en een deel van Frankrijk, zaten ze deze week ineens zonder stroom, praktisch daags nadat de Spaanse regering trots had gepubliceerd dat het land voor het eerst een dag had gehad waarop alle stroom werd opgewekt door zon en wind. Poef. Alles uit. Gelukkig spraken de autoriteiten onmiddellijk tegen dat Poetin erachter zat, maar vervolgens kwam er een uitleg die er 'kort gezegd' op neerkwam dat het kwam door 'unieke' klimatologische omstandigheden, terwijl de EU vanuit Brussel liet weten dat het nooit gebeurd zou zijn als Spanje en Portugal al aangesloten zouden zijn op het Europese netwerk. Of, alternatief, zou dan heel Europa zonder stroom hebben gezeten?
In ons eigen land roept de overheid de burgers nu op om eind van de middag, als iedereen wil gaan koken, en de mensen hun elektrische auto aan de 'laadpaal' hangen, géén stroom te gebruiken, omdat het netwerk anders overbelast raakt. En zoiets als wat in Spanje en Portugal is gebeurd kan dan ook gebeuren in ons eigen land. Daarom roept een vertegenwoordiger van de 'gezamenlijke hulpdiensten' op om zulke cruciale diensten als de brandweer te voorzien van noodaggregaten, kosten 100 miljoen. Dan hebben we het alleen nog maar over de brandweer. U kunt zelf wel bedenken welke instellingen die nu nog niet over zo'n voorziening beschikken nog aan de bel gaan trekken om hen ook zo'n aggregaat te leveren. En tal van bedrijven zullen zich achter de oren krabben, en bedenken dat een stroomstoring nou echt iets is wat ze er niet bij kunnen hebben. Mocht u in de 'handel' zitten, dan is dat evident een groeimarkt. Zelf kocht ik er jaren geleden al één toen een bouwmarkt ze in de aanbieding had. 'Dirt-Cheap' uit China. Vooruitziende blik. Maar nog niet nodig gehad. Dus wellicht moet ik als 'doemdenker' uiteindelijk erkennen dat ik ten onrechte geen vertrouwen had, omdat we hier niet in Spanje wonen. We zullen zien.
Een proces is onomkeerbaar wanneer er domweg geen weg terug is. Alle schepen achter ons verbrand. Oorlog met iedereen. Maar een proces kan in de praktijk ook onomkeerbaar zijn als gevolg van de 'Sunk Costs', het geld dat er reeds aan is uitgegeven, waardoor terugkeren op je schreden technisch nog wel mogelijk is, maar de schade dan zó groot is, dat het onverkoopbaar is. Terugkeren naar de burger en erkennen dat je je als politicus/bestuurder/expert hebt vergist wordt dan té pijnlijk, waardoor men domweg doordendert in de hoop op een wonder, waardoor het allemaal nog goed komt. Zoals bij onze uitgelokte oorlog tegen Rusland op het grondgebied van Oekraïne. Afgelopen week keek ik naar een uitzending van 'Buitenhof' die ging over die oorlog, en de kansen op vrede. Gasten in dat programma waren de in Nederland wonende, gebrekkig Nederlands sprekende Oekraïense activiste Vita Kovalenko, en de voormalige Nederlandse 'Topdiplomaat' Robert Serry, die in 2014 vanuit New York werd ingevlogen om Victoria 'Fuck the EU' Nuland te helpen bij die coup. Serry is getrouwd met een Oekraïense, en zijn schoonfamilie woont nog in dat land.
Als de wil ontbreekt om de realiteit onder ogen te zien, en de miljarden vliegen je om de oren in pogingen om de gaten die vallen in je plan te dichten, is het proces 'technisch' niet onomkeerbaar, maar in de praktijk moet die gifbeker leeg tot de laatste druppel. In Hitler-Duitsland bleef men vertrouwen houden in de goede afloop, tot de Sovjet soldaten in Berlijn de rode vlag met de hamer en de sikkel hesen op de 'Reichstag'. In de aanloop naar die deconfiture waren ongetrainde tieners van de 'Hitler-Jugend' al gemobiliseerd om de Sovjets te stoppen, vergelijkbaar met wat nu in Oekraïne gebeurt, waar mannen tegen hun wil, zich hevig verzettend, van straat worden geplukt, in busjes worden gefrommeld, en zonder training worden afgevoerd naar het front om te redden wat er te redden valt van het plan om Rusland te overbelasten en destabiliseren door Oekraïne als aas te gebruiken. Die 'Drang nach Osten' uit je systeem halen, en voorrang geven aan het sparen van mensenlevens, en wat er nog over is van Oekraïne, is voor mensen die zich met heel hun hart en ziel aan hebben overgeleverd aan dat plan om Rusland op de knieën te dwingen een brug te ver. Voordat ze die Russische 'bank' overvielen hadden ze hun gezicht ingesmeerd met citroensap. Ze kunnen niet begrijpen hoe het mogelijk is dat de Russen hen vanaf 2008 zagen komen, en wisten hoe ze met hen af moesten rekenen.