De kosten gaan voor de baten uit.
Stel, je hebt een briljant idee voor een product of dienst, maar geen geld. In een klassiek kapitalistische omgeving heb je twee opties. Je werkt je het schompes, leeft super zuinig, tot je voldoende ‘startkapitaal’ hebt, rekening houdend met aanloopverliezen, en als je gelijk hebt, en de klant hapt, kun je groeien tot de markt voor je product of dienst verzadigd is, of concurrenten hetzelfde product, of diezelfde dienst, goedkoper aan kunnen bieden met dezelfde service. Of als een beter product, of betere dienst jouw origineel verdringt. Om die aftakeling te onderscheppen moet je geld opzij hebben gezet om te innoveren, of concurrenten op te kopen voor ze een bedreiging vormen.
De andere optie is dat je je idee verkoopt. Aan een bestaand bedrijf, tegen door jou bepaalde voorwaarden, waardoor je verder alle controle kwijt bent, maar als je het schrander aanpakt, wel inkomsten houdt als het idee winstgevend in de markt kan worden gezet. De mate van controle is afhankelijk van de afspraken, met investeerders op de achtergrond, en jij zelf ‘aan de knoppen’. Of jij op de achtergrond, maar met je ‘naam’ verbonden aan het bedrijf, en een ‘aanzienlijke’ functie, met een 'aanzienlijk' salaris, waardoor je kunt claimen dat het ‘jouw onderneming' is. Elon Musk is een opzichtig voorbeeld van iemand die ondernemingen verzamelt die, in meerderheid, verlieslatend zijn, maar waarvoor het kapitaal ruim voorhanden is door de gretigheid van investeerders en aandeelhouders die ‘potentie’ zien.
Zeker ook waar het Musk betreft, maar hij niet alleen, loopt het ‘verdienmodel’ doorgaans via uiteenlopende overheden, die met geld van de belastingbetaler de producten of diensten van zijn bedrijven kopen, of de klanten subsidiëren om de producten, die zonder die subsidie in de etalage zouden blijven staan, in de ‘markt’ te zetten. Dat is geen klassieke vrije markt is, maar een dwangbuis. Dergelijke helden van het 'Financieel Kapitalisme' gaan mee tot ze hun politieke bazen tegen de haren instrijken. 'Twitter' kopen om het 'Vrije Woord' lucht te geven betekent dat Musk nu rondloopt met een 'laserstip' op zijn rug.
Veel ‘succesvolle’ ondernemers zijn vooral succesvol in het verdoezelen van schulden, en het leggen van ‘winstgevende’ contacten met politici en bankiers, en criminele witwassers. Een praktijk die de échte, goudeerlijke, sappelende ondernemer, die gelooft in eigen kunnen, gewetenloos begraaft. De wereld van ‘Easy Money’, het ‘Financieel Kapitalisme’, draait niet om briljante ideeën en zwoegende ondernemers, maar om ‘Toegang’. Hoe krijg je ‘Toegang’ tot geld? En hoe maak je van één Euro tien Euro? Antwoord: Door een ‘bank licentie’, politieke connecties, en contacten met machtige mannen en vrouwen in de ‘Schaduw van de Macht’, militairen, geheime diensten, criminelen en de media. Nadat de 'Naam' een 'Bekende Naam' is geworden, rijgen dat soort ondernemers vooral schulden aaneen. Het ene gat wordt met het andere afgedekt. Ze zijn 'directeur' of hoog geplaatste, en hoog betaalde functionaris, bij een vuilnisvat vol 'Brievenbus-Ondernemingen' en lege 'Vennootschappen' die geen andere functie hebben dan 'Toegang' tot geld genereren. Ze laten ze failliet gaan, gebruiken ze om andere projecten van geld te voorzien, waarna ze de stekker eruit trekken, of ze verkopen de lege huls aan een 'Sukkel', of een 'Witwas-Praktijk' voor de drugshandel, wapenhandel, mensenhandel.
Vriendschapsbanden, opmerkelijke kwaliteiten, of een ‘goede babbel’ leggen de basis onder je netwerk, maar om te overleven moet je bereid zijn elke moraliteit uit te bannen, je vrienden te verraden, en ‘dirt’ verzamelen over iedereen. In het boek ‘One Nation Under Blackmail’ van Whitney Webb staan duizenden namen van ‘ondernemers’ en ‘insiders’, wereldwijd, maar vooral in de Verenigde Staten, die groot werden op die manier, in een systeem dat tot in de kern corrupt en verrot is. En in het boek ‘Chaos’ van Tom O’Neill komen we deels diezelfde namen en instituten tegen, waar de auteur probeert in kaart te brengen hoe het mogelijk was dat een ‘geboren en getogen’ crimineel met een hang naar geweld, Charles Manson, in beeld bij de reclassering, de politie en de veiligheidsdiensten, zijn gang kon gaan. Hoe die verloederde instellingen op zoek waren naar manieren om van gewone mensen gewetenloze moordenaars te maken met behulp van LSD en ‘wetenschappelijke’ technieken.
Beide boeken zijn onbevredigend voor wie een afgerond verhaal verwacht. Zeker Tom O’Neill werd overvallen door het besef dat het ‘definitieve verhaal’ over de gruwelijke moorden die ‘The Family’ pleegde eind jaren zestig niet gevangen werd door het boek ‘Helter Skelter’, geschreven door de officier van justitie die de moordenaars vervolgde, en dat het zoveel uitlopers heeft die tot op de dag van vandaag doorwerken, en dat zullen blijven doen omdat we het kwaad niet bij de wortel hebben aangepakt. Maar ook het boek van Webb kun je niet lezen als een routekaart naar de uitgang uit dit macabere doolhof. Het is geen ‘Groot Complot’. Het is een systeemfout die ons parten speelt.