Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Omstandigheden

Een ongelukkige samenloop van omstandigheden.

 

Zo nu en dan bereiken mij reacties in de sfeer van: 'Waar maak je je druk over, je kunt er toch niks aan veranderen.' Naast reacties van mensen die blij zijn dat er tenminste 'iemand' niet op zijn handen blijft zitten. Dat laatste dan tot het moment dat ze het niet langer eens zijn met mijn kijk op de ontwikkelingen. Maar dat is dan niet het moment waarop de mensen in de eerste categorie weer interesse krijgen. In praktische zin zijn de mensen die menen dat je je tijd zit te verdoen door te schrijven over ontwikkelingen in de wereld waar je geen directe invloed op uit kunt oefenen de 'schapen'. De volgzamen. De slaven. De handlangers. De 'burgemeesters-in-oorlogstijd'. Maar zo zien ze het zelf allerminst. 

 

Zoals in de kantlijn van dit blog staat, is dit geen collectie van commentaren die geschreven zijn vanuit verbittering, of de neerslag van beklag. Ik maak mijn medemens geen verwijten, maar houd hen wel verantwoordelijk voor de keuzes die zij zelf maken. Overigens in het volle besef dat je nooit genoeg informatie hebt om loepzuivere beslissingen te nemen op ieder niveau, zonder ooit fouten te maken en spijt te hebben. En hoe meer 'Micro', zoals in mijn vorige bijdragen toegelicht, hoe groter de kans op fouten die je lelijk op kunnen breken. In het bijzonder als je meent dat je voor anderen mag, of moet beslissen.

 

De 'Éminence Grise' van de Amerikaanse buitenlandse politiek maakt zich, net als ik, zorgen over de nabije toekomst. Hij is zelf de architect van het 'Unilateralisme' dat ervan uitgaat dat 'wij' in het westen de betere opvattingen hebben, en alleen al daarom zijn voorbestemd om leiding te geven aan volkeren elders. Dat Messianisme zit diep. Het is onze 'Roeping', onze 'Opdracht', en als het onverhoopt eindigt in tranen, dan is dat het 'Einde Der Tijden'. Dat laatste vrees ik ook, maar dan omdat we collectief zelfmoord plegen door ten strijde te trekken in een oorlog die we niet kúnnen winnen, en daar is Kissinger dus ook bang voor. 

 

In mijn bijdrage van gisteren stond ik stil bij de dynamiek binnen een groep die leidt tot een onafwendbare tragedie, zonder dat de individuele leden van die groep het beseffen, of zelfs maar kwaad in de zin hebben. Het ontrolt zich. Het is, voor hen, een samenloop van omstandigheden. Het is ook zéker niet hun schuld. Talloze mensen hadden echter andere keuzes kunnen maken, en dan was het niet zo gruwelijk uit de hand gelopen. Wie dat ziet, is geneigd degene die leiding gaf op het moment dat het finaal uit de klauw liep, de tanks niet meer te stoppen waren, en de kampen werden ingericht, te zien als mensen die zichzelf ook niet konden helpen. Het is het aloude filosofische vraagstuk of het omleggen van Hitler de Tweede Wereldoorlog had kunnen voorkomen, of dat er dan wel een andere leider was opgestaan. Of, actueel, dat we blij mogen zijn met de toenemende bestuurlijke chaos in de wereld, omdat de kans op een 'Führer' die ons in het verderf stort dan kleiner zou zijn. 

 

Om kort te gaan meen ik dat iedere burger zich verantwoordelijk moet voelen, ook al heeft men niks in de melk te brokkelen, afgezien van een gang naar de stembus om de 'X' jaar. Vanuit dat idee dat men mede verantwoordelijk is voor het landsbestuur groeit dan vanzelf het besef dat je weg moet blijven van de details, en op moet passen dat er geen 'Wappie' regeringsleider wordt. Dat laatste ligt uiteraard gevoelig. Hier op mijn blog wijs ik er steeds weer op dat nagenoeg iedereen 'Goede Bedoelingen' heeft. Waarmee ik niet meer, of minder zeg dan dat diegene, gelet op zijn of haar eigen karakter, en ervaringen, op enig moment toegeeft aan bepaalde gevoelens en impulsen die passen bij diegene, op dat moment. Ongeacht of men handelt op golven van compassie, of uit diepe verbittering, met de intentie wraak te nemen en het pad te effenen voor iets wat mooier is. 

 

Mensen met de ambitie om leiding te geven zijn niet zelden slecht in het onderkennen van de eigen feilbaarheid. Ze accepteren 'politieke verantwoordelijkheid', maar voelen het niet als een persoonlijk falen. Ze zijn bedreven in 'Sorry'-zeggen, maar dat is 'PR'. Zelfs als ze een spoor van vernielingen trekken, is het niet hun verantwoordelijkheid, maar waren het de 'omstandigheden'. In die situatie hadden ze gewoon geen andere keuze, zeg nou zelf! 

 

U en ik denken anders dan iemand zoals Joe Biden. Nu de hele vuilnisberg toch de straat op rolt, via de 'laptop' van zijn zoon Hunter, zien we een man uit de 'PR-mist' opdoemen die oud is, veel tegenslagen heeft gekend, en verbitterd is, ondanks het succes van zijn gooi naar het presidentschap. Niet alles wat op zijn pad kwam valt hem aan te rekenen, maar de optelsom maakt van hem geen 'Happy Camper'. Wat een bizar contrast is met zijn 'Smiling Joe' presentatie. Die schizoïde situatie is ronduit levensgevaarlijk voor iemand met zijn vinger op de nucleaire knop. En het interesseert mij niks of u mij dan toeroept dat het alternatief niet veel beter was. Het hele systeem dat dit mogelijk maakt is corrupt, en een bedreiging voor de mensheid. Dit had nooit mogen gebeuren! 

 

De 'Waar maak je je druk om!'-meute denkt dat het niet uitmaakt, omdat er nog 'volwassenen' zijn die op hem letten. Maar dan riposteer ik dat het diezelfde 'volwassenen' zijn die dit hebben laten gebeuren, en grijp ik terug op het voorbeeld van Hitler die ook geholpen werd door 'volwassenen', die op enig moment de controle verloren. Ook omdat de enthousiaste meute die geïnspireerd werd door die lust om wraak te nemen, af te rekenen, en te 'bevrijden', niet meer wilde horen van een weg terug. Waarmee ik niet zeg dat degene die als leider boven komt drijven in zo'n proces een 'Hitler' is met vergelijkbare ideologische opvattingen, zoals de 'Biden-aanhang' zei van Trump, of dat het een tragische figuur is die ontslagen dient te worden van eigen verantwoordelijkheid, omdat de 'omstandigheden' hem of haar geen andere keuze lieten. Maar het volk, als collectief, dient te waken voor dergelijke ontsporingen. 

 

Waar ik hier op mijn blog steeds weer schrijf: 'Kijk eens om!', en zie wat een spoor van vernielingen we nu al hebben getrokken, met onze verslaving aan macht, 'Intelligente' oplossingen, en 'Maak je niet druk!'-houding, neem ik mijn verantwoordelijkheid. Niet tegen beter weten in. Maar ook niet naïef. De 'omstandigheden' zijn wij, als we willen. Maar waar Kissinger zegt dat 'nog eentje dan!' zal leiden tot een wereldbrand, is dat ook mijn vrees. We zijn economisch op sterven na dood, en worstelen met een pandemie op een wijze die weinig goeds beloofd voor de toekomst, en die ons 'probleem-oplossend-vermogen' opzichtig vér te boven gaat. Hoe denkt u dat zo'n militaire confrontatie afloopt?

Go Back

Comment