Wat ik met mijn vorige bijdrage hoopte te bereiken, was dat u nog voorzichtiger wordt.
Het komt uiteraard veel vaker voor dat experts ‘signalen’ missen. De strijd in Oekraïne op dit moment is onderdeel van iets dat véél groter is. In DIT voortreffelijke artikel beschrijft Alasdair Macleod waarom je die strijd moet zien als een krachtmeting tussen de NAVO (‘Warparty’, ‘Davos’) enerzijds, en het koppel China/Rusland anderzijds. En dat die strijd niet pas in februari van dit jaar ontbrandde. En waarom de vooruitzichten voor de NAVO-landen ronduit onheilspellend zijn. Maar het artikel illustreert ook heel goed wat de rol is van de NAVO, en waarom landen die er geen lid van zijn dat bondgenootschap met argusogen bekijken om te zien hoe dit af gaat lopen.
Net als in mijn vorige bijdrage wil ik aandacht vragen voor de consequenties van verschillen in perceptie. Als je naar de ontwikkelingen in de wereld op dit moment kijkt door de bril van westerse commentatoren, die beweren dat Poetin uit is op het herstel van de Sovjet-Unie in territoriale zin, en je ziet de aspecten die Macleod schetst over de rol van de Dollar, en ‘Pump-and-Dump’ als een systematiek om landen onder te dompelen in ‘schulden-slavernij’ niet, dan is het logisch dat je niet begrijpt waar Poetin in Oekraïne mee bezig is. Met als gevolg strategische blunders die ons ‘onder de streep’ een arm en een been gaan kosten.
Net als Macleod ben ik er van overtuigd dat China en Rusland samen optrekken. China is zich er terdege bewust van dat de NAVO-landen hopen een wig te drijven tussen die twee landen, en als dat niet lukt, te escaleren met sancties en wapengeweld gericht tegen China. China waarschuwt dat het land enkele ‘nucleaire’ financiële wapens in handen heeft die ze zeker in zullen zetten als het westen niet inbindt.
Mijn belang is het Europese belang, in de originele betekenis. Datgene waar de EU ooit voor is opgericht. Een ‘Europese markt’, traditionele ‘Europese Waarden’, respect voor culturele verschillen tussen landen, vrede en veiligheid binnen de ‘Unie’, en een munt die waarde heeft in het economische verkeer binnen die landen, bij voorkeur zonder graaiende banken die de ‘wisselkoersen’ benutten om hun eigen inkomsten op te hogen over de rug van de producent, handelaar en reiziger. Dus niet een slaafse ‘Commissie’ die haar instructies bij de buren van de NAVO gaat halen, niet geheel toevallig eveneens gevestigd in Brussel als bruggenhoofd van de Angelsaksische imperialisten. En als de Poolse president Duda, later toegevoegd aan de ‘Unie’, en drijvend op Europese subsidies, zegt: ‘There will be no more border between our countries , Poland and Ukraine. There will be no such border! So that we live together on this earth, building and rebuilding together our common happiness and common strength, which will allow us to repel any danger or any possible threat’, dan is de tijd rijp voor een vriendelijk, en beleefd afscheid. Even goede vrienden, maar dat gaan we niet meemaken.
Van Oekraïne tot aan Finland is er een vaag soort tribale hunkering naar de restauratie van ‘Kievan Rus’, een instabiel rijk uit de elfde eeuw na Christus, met Kiev als bestuurlijk centrum. Waar Poetin in interviews en redevoeringen stelt dat de volkeren van Rusland en Oekraïne broedervolkeren zijn, heeft hij historisch gezien volkomen gelijk. Maar ook in die tijd sloegen de leden van de heersende familie elkaar al de hersens in, en slaagden ze er mede daarom niet in de boel bijeen te houden toen de ‘Mongoolse horden’ uit het oosten een kijkje kwamen nemen. Over de zich herhalende geschiedenis gesproken…….
Poetin kent zijn klassiekers, en het was niet een simpele verplichting in de geest van ‘lintje knippen’ toen hij vorig jaar een groot monument onthulde ter nagedachtenis aan Alexander Nevski, prominente telg uit die familie. In bepaalde westerse kringen, die ons trachten wijs te maken dat Poetin het ‘Sovjet’-rijk weer wil herstellen, denken ze in werkelijkheid eerder dat Poetin zich spiegelt aan Nevski. Maar ’Sovjet-Unie’ en ’Stalin’ spreekt meer tot de verbeelding voor wie een vijandsbeeld wil voeden. Vandaar ook die fantasie dat Poetin zijn oog had laten vallen op Kiev. Mijn eigen idee over Poetin is dat Poetin graag Poetin wil zijn. En dat zijn territoriale ambities een mythe zijn, die hij zich om verschillende redenen laat aanleunen. In bepaalde kringen geeft het hem krediet, en lange tijd investeerde hij in pogingen dat te verzilveren door een oplossing te vinden voor de Donbas, waarbij het gebied deel zou blijven uitmaken van Oekraïne, conform het akkoord van ‘Minsk’. Als u mij nou vraagt waarom ‘Kiev’ daar wel een handtekening onder zette, maar het hele proces vervolgens saboteerde, en zich opmaakte om het gebied, samen met de Krim, met geweld te veroveren, dan is dat primair omdat ‘Kaïn’ in ‘Kiev’ het gebied wel wil, maar zonder ‘Abel’. Wat Poetin aanduidde als ‘genocide’, maar feitelijk ziet hij het als ‘broedermoord’.
Vanaf de coup van Victoria Nuland in 2014 heeft ‘Kiev’ tegenstanders van het regime de volksvertegenwoordiging uitgewerkt, en hen opgejaagd en vervolgd, terwijl men de daders van die slachting in Odessa, en de schutters op ‘Maidan’, de hand boven het hoofd hield. Nu de ene na de andere vertegenwoordiger van de regering in ‘Kiev’ naar buiten treedt met de mededeling dat alleen een verslagen Rusland volstaat als eindresultaat, melden media in het westen dat Zelensky nog wel mogelijkheden ziet voor een akkoord over vrede. Ik zie dat zelf niet, op dit moment. ‘Kiev’ meldt successen in het noorden, waar ze blijkbaar de omsingelde stad Kharkiv willen ontzetten met troepen die de Russen gevolgd zijn vanuit de regio rond Kiev, aangevuld met kanonnenvoer uit Polen en elders, wat tevens een bedreiging zou kunnen zijn voor dat wat de Russen als ‘Fase 2’ hopen te bereiken. Anderzijds melden de Russen dat ze tientallen stukken geschut van westerse makelij in de regio hebben vernietigd, wat dus ook kan betekenen dat de grondtroepen zich op enig moment terugtrokken om ruimte te maken voor de bommenwerpers en raketten. Maar zoals eerder al gesteld, heb ik hier de plannen van de Russen, noch die van Oekraïne (de NAVO) voor mij liggen. Wat mij terugvoert naar dat artikel van Macleod, omdat dat uiteindelijk minder schimmig is, en voor ons in Europa oneindig veel belangrijker dan wie er welke ‘molshoop’ verovert in een strijd die nooit had mogen plaatsvinden. Er lag een akkoord, voer het uit, zaai je akkers in, oogst je gewassen, en leef nog lang in voorspoed en vrede. Hoe moeilijk kan dat zijn?