De PVV, en daaraan verwante groepen, zitten op het verkeerde spoor.
Daar verheerlijkt men de na-oorlogse jaren als een monocultureel paradijs. Terwijl Nederland na de oorlog uitgesproken multicultureel was. Er waren grote verschillen tussen het Katholieke 'Zuiden', versus het Hervormde/Protestantse/Gereformeerde 'Noorden' en rond het IJsselmeer, en het Joods/Seculiere 'Westen'. Waarbij dat Joods/Seculier nog weer onderverdeeld kon worden in Liberalen, de 'gegoede burger', de 'elite', en de Socialisten, de 'arbeiders'.
Generaliserend gesproken zag je de verschillen goed terug in de opvoeding. De Katholieken mepten hun kinderen, en kochten daarna een 'aflaat' bij meneer Pastoor. Waarbij meneer Pastoor de thuis mishandelde koorknaapjes streelde, of zich vergreep aan de hem toegewezen 'huishoudster'. De Hervormden en Gereformeerden baden voorafgaand aan het meppen samen met de te meppen kinderen tot God, of goten het in de vorm van een 'goed gesprek', waarna ze hen een welgemeend pak slaag gaven, 'voor hun eigen bestwil'. De Joods/Liberale 'elite' zocht het in de psychiaters, nannies en exclusieve, peperdure kostscholen. En de Joods/Socialistische medelanders deden aan 'clan-vorming'. De te observeren normen en waarden waren afhankelijk van de stad, wijk, of straat waar je woonde. 'Ajax-Feijenoord', zeg maar.
Het was een 'verzuilde', evident multiculturele samenleving, met op afstand een overheid die zich niet met de 'zuilen' bemoeide. Het gezegde: 'Twee geloven op één kussen, daar slaapt de Duivel tussen', had te maken met die toch niet direct onaanzienlijke culturele verschillen, wat ook gold voor de 'rangen en standen'.
Nostalgisch terugverlangen naar 'die mooie, harmonieuze tijd' gaat voorbij aan het gegeven dat er geen sprake was van harmonie, afgezien van het gedeelde idee dat de overheid zich niet met het privé-leven van haar burgers diende te bemoeien. Wat uiteraard weer terugverwijst naar mijn eigen pleidooien voor een 'Law Based' samenleving, een 'Constitutionele Republiek', en dat we alles in het werk moeten stellen om de neiging er een 'Consensus-Kerk' van te maken, met 'Big Brother' op de stoel van de 'Almacht', en daarmee 'Rules Based', te onderdrukken. Laat de 'Vrije Markt' beslissen.
Dat 'Nederland' ontspoorde, vanaf de jaren zeventig, synchroon met andere 'Westerse' landen, maar met grote onderlinge, en zelfs regionale verschillen, had te maken met politici die een te grote broek aantrokken, en niet door de instroom van bevolkingsgroepen met een 'andere cultuur'. Niks mis met een stevige discussie over normen en waarden, en de methoden om die te handhaven. Maar er moeten wel normen en waarden zijn die ondubbelzinnig zijn, en gehandhaafd worden, anders wordt het een gekkenhuis. En dat is het nu.
De 'Uniparty/Warparty/Monoculturele/Consensus'-kerk is niet gebaseerd op wetenschap, maar op een vage 'consensus' die aan modegrillen onderhevig is, en waar geen 'chocola' van te maken valt. De giftige, manipulatieve methoden die men uitwerkt in al die 'instituten' die stijf staan van een verbeten strijd om de macht, geoptimaliseerd voor 'Artificial Intelligence' om ons middels 'verdeel-en-heers', 'nudgen', overbelasting en destabilisering tegen elkaar uit te spelen, mag dan in eerste aanleg voortgekomen zijn uit de 'Beste Bedoelingen', en compassie met mensen die klaagden en huilden over hun ouders, en de autoriteiten in hun jonge leven, maar het is 'de achterdeur uit'.
Nu is er weer een uitslaande brand omdat minister Klaver nostalgisch terugblikte op die 'mooie tijd direct na de oorlog', de tijd waarin Nederlanders de handen uit de mouwen staken en het land herbouwd werd. Rond de 500.000 medelanders verlieten het vaderland om zich in de Verenigde Staten, Canada, Australië of Zuid-Afrika te vestigen. Na twee verwoestende oorlogen op het 'oude continent', en een watersnood, hadden ze er geen fiducie meer in. Tegelijk zorgde het 'vreugdevolle' deel van de samenleving voor een flinke aanwas door te trouwen en kinderen te krijgen, waardoor de 'woningnood' er niet minder om werd. Voornamelijk door onze strategische ligging, en het 'gas', ging het ons voor de wind. We verdienden leuk aan de 'doorvoer', 'branding' en de 'carbon-brandstoffen', en verbrasten het geld door als bezetenen te investeren in de 'Consensus-Kerk'.
Ons land stroomt over van de sociologen, psychologen, pedagogen, klimaatdeskundigen, economen, juristen, communicatie-adviseurs, politicologen, filosofen, journalisten, commentatoren, 'influencers', historici en bestuurskundigen, met nog een hele waslijst aan verwante 'studies' die uit de grond werden gestampt nadat we besloten de industrie te exporteren naar de 'Lage Lonen Landen', en er lekker van te gaan genieten zonder een slag te hoeven werken, gesubsidieerd door de productieve landen, en de landen met de grondstoffen. Absoluut, die hele schets is met opzet 'cru', welbewust overdreven (maar niet zoveel), of karikaturaal als u wilt, want ik realiseer mij dat velen met een functie in de 'Consensus Kerk' lange uren maken, en zichzelf bijzonder serieus nemen. Overdreven serieus, veelal. Evenmin wil ik beweren dat elk van die 'hoger opgeleide' medelanders volkomen nutteloos het geld opmaakt dat door de schaarse resterende 'productieven' wordt verdiend. Maar als een land volkomen afhankelijk is van 'import', van goederen, voedsel en werknemers, dan is er iets grondig mis.
De vraag die we onszelf dan moeten stellen, is wat wij de wereld dan nog te bieden hebben? En als we dan kijken naar de 'Consensus-Kerk' als export-artikel, dan vrees ik dat we ons internationaal meer en meer ontpoppen als de spin in het web van de 'Uniparty/Warparty/WEF-adepten', en dat is géén goede zaak! Zeker niet in een wereld die alweer 'terugveert' naar 'Multiculti', 'Multipolair' met landen die elkaar met rust laten, en accepteren dat er onderling grote verschillen zijn, zoals in onze 'verzuilde' samenleving van kort na de Tweede Wereldoorlog. Doordrammen tot de kruik barst is écht geen goed idee. Tijd om terug te keren op onze schreden, nederig om vergiffenis vragen van de generaties die we een worst hebben voorgehouden, en de bakens verzetten. Terug naar een volwassen houding. Stoppen met klagen, janken en experimenten met censuur en 'social shaming'. 'Grow a Spine!' 'Pick up a Shovel!' Wordt volwassen.