‘Corona’ blijft de gemoederen meer bezighouden dan enig ander onderwerp.
Volgens de ene ‘deskundige’ is het niet veel meer dan een zware griep, en volgens de andere ‘deskundige’ moeten we rekening houden met vijf miljard besmettingen en eenenvijftig miljoen doden. Over dat aspect, de zuiver medische kant van de zaak, kan ik u niet bijlichten. Het is niet mijn expertise, en ik ken geen deskundigen die indruk op mij maken omdat ze zonder belang, en met actuele, betrouwbare cijfers in de hand een betrouwbare schatting lijken te kunnen maken. En de 'modellen' van de epidemie-deskundigen bakken er ook niet veel van.
Andermaal benadruk ik nog maar eens dat ik de bezorgdheid niet wegwuif, of stellig kan zeggen dat de blinde paniek waar her en der sprake van is ongegrond is. Als de somberste berichten werkelijkheid worden, en dit virus de wereldbevolking decimeert, of in elk geval lokaal tot een zeer hoog sterftecijfer leidt, waardoor hele sectoren van de wereldeconomie worden weggevaagd, heeft dat ook voor degenen die het overleven ver gaande consequenties. En niet alleen van economische aard.
Zonder bewijs roepen dat het een door mensenhanden geconstrueerd virus betreft, dat vermoedelijk met opzet is verspreid, is in deze situatie niet slechts onverantwoord, maar levensgevaarlijk. Waar we dat toch zien wil het niet zeggen dat degene die dat scenario verspreidt het ook zelf gelooft. In het verknipte brein van sommige ‘strategen’ moet je het ijzer smeden als het heet is, en is dit een buitenkansje om de Chinese economie om zeep te helpen, en het land klaar te stomen voor een ‘Regime Change’-operatie.
China is zich overduidelijk bewust van dat gevaar, maar dat wil nog niet zeggen dat ze ook het juiste antwoord hebben om dat gevaar af te wenden. In al mijn eerdere beschouwingen over China, en Rusland, stelde ik dat de leiders van die landen het vertrouwen hebben van de bevolking omdat ze welvaart brengen. Als ‘Corona’, ‘sancties’, de ‘handelsoorlog’ en uitsluiting van bedrijven op het gebied van technologie de opgaande lijn ombuigen in een recessie, wordt het lastig. Daarom schreef ik eerder dat áls er al sprake is van een door mensenhanden gemaakt virus dat moedwillig is verspreid, zoals her en der wordt beweerd in ‘complot-kringen’, het zéker geen vrienden van Xi of Poetin zijn geweest. En ook geen mensen die Chinezen of Russen een warm hart toedragen. Al zijn er uiteraard altijd verknipte types die menen dat je de mensheid slechts kunt redden door een groot deel uit te roeien, en dat meer ‘Lebensraum’ het antwoord is op vele problemen waar zij zelf mee worstelen, waaronder het 'probleem' dat er ook anderen leven op een planeet die eigenlijk alleen hen toekomt.
De ‘Republikein’ Tom Cotton tapt uit een iets ander vaatje, en suggereert dat het een incident geweest kan zijn waarbij een virus ‘ontsnapt’ is uit een bio-lab in Wuhan. Een geluid dat her en der in de reguliere media wordt ‘meegenomen’. En een andere ‘deskundige’ stelde dat een asteroïde die vorig jaar in China neerplofte, niet ver van Wuhan, de drager zou zijn geweest. Dat was dan het kleinere broertje van de asteroïde die nog onderweg is om wat er over is van de mensheid op te ruimen. Of is het toch ‘Snake-pneumonia’? Laten we zeggen dat het de hoogste tijd is om deskundig afstand te nemen van de ‘deskundigen’, voor we allemaal stapelgek zijn geworden en er niks meer uit onze handen komt.
Wat ik mis, is iemand, of een organisatie in ons deel van de wereld die tenminste veinst de zaak onder controle te hebben, of zelfs maar de ambitie lijkt te hebben het verval te stoppen. Alsof we kunnen spreken van een overwinning als China en Rusland, samen met de EU en de Verenigde Staten, desintegreren als herkenbaar verband. Ik ben mij er bewust van dat die ontwikkeling naadloos lijkt te passen in het streven van het ‘Quincy Institute for Responsible Statecraft’, de ‘denktank’ van de ‘linkse’ Soros en de ‘rechtse’ Koch miljardairs. Iets waar ik notabene zelf ook voor gewaarschuwd heb in eerdere bijdragen. Maar toch komt het mij als onwerkelijk voor dat we ons zo makkelijk in de kaart laten kijken, los nog van het gegeven dat ik niet zie hoe zij de regie wél in handen hebben. Het is iets uit een meervoudig gelaagde dystopische roman. Meer ‘Netflix’ dan écht. Iets in de sfeer van ‘Blacklist’.
Oorlog en revolutie genereren ook zo’n ‘Einde der Tijden’ gevoel. Je ziet het gebeuren, maar je kunt er niets tegen doen. En het gruwelijke is dat voor de tanks door de straten rollen, voor de koppensnellers het roer overnemen, denk je misschien zelfs dat er iets beters onder handbereik is. Ik moet maar steeds denken aan al die mensen in het destijds rijkste land van Afrika, Libië, met een tribaal-socialistische leider, maar een bloeiende middenstand, en vrouwen die verhoudingsgewijs veel vrijheid hadden. En wat wij ervan gemaakt hebben. Dito met Syrië. Zou het nu onze beurt zijn? Zijn we straks allemaal ‘bevrijd’? En kijken we dan naar die rokende puinhoop vol wroeging? Wat hebben we gedaan? Wat bezielde ons? Waar waren we bang voor? En vooral: Waarom waren we niet bang voor wat ons écht bedreigde?
Laat ik kristalhelder zijn: Zover is het nog niet! Het is niet ons onafwendbare noodlot. Maar als ik de stukken over het bord zie schuiven, en ik zie de pionnen vallen, zie ik een inmiddels bekend patroon, dat me niet bevalt. Zo’n patroon waarvan iedereen naderhand zegt: ‘Niemand zag het aankomen!’ Maar het kan ook iets zijn dat slechts valt terug te voeren op persoonlijke omstandigheden, waar ik gisteren een dierbaar lid van mijn familie heb begraven, zoals dat dan heet. Dus als deze bijdrage melancholisch overkomt, terwijl u juist niets dan positieve ontwikkelingen en lichtpuntjes ziet, nu er weer wordt gesproken over Hillary als ‘sidekick’ van Bloomberg, of hij van haar, in de race naar het ‘Witte Huis’, en u staat daarbij te juichen, dan moet u het mij maar vergeven. Ik zie het, zeker in deze gemoedstoestand, anders.