Een verpleegster heeft in ons land meer verantwoordelijkheid dan een ziekenhuisdirecteur.
Dat wil zeggen, als ze een fout maakt, wordt ze er onverbiddelijk op afgerekend. Terwijl de ziekenhuisdirecteur fout op fout kan stapelen, zolang hij of zij de 'politiek correcte klippen' maar omzeilt. Dito voor een minister of de minister-president. Hij of zij kan miljarden over de balk smijten, en het wordt hem of haar zonder vorm van proces vergeven. Maar één 'politiek incorrecte' opmerking, of gebaar, in de richting van een 'functioneel ondergeschikte', en het is over.
Zo'n samenleving is ziek. *Ernstig* ziek. Intellectueel op sterven na dood. Zelfs verhoudingsgewijs kleine fouten kunnen voor een rechter voldoende zijn voor ontslag, als het een 'werknemer' betreft. Het 'ongeoorloofd' meenemen van een spijker kan worden aangemerkt als diefstal. Terwijl het via de staatskas vetmesten van je toekomstige werkgever als minister, zoals Rutte deed, nog niet leidt tot een 'accolade' in de krant.
Professioneel heb ik mij decennialang beziggehouden met het fenomeen 'bedrijfscultuur'. Formeel niet mijn belangrijkste taak binnen het bedrijf waar ik voor werkte, maar als 'leidinggevende' in een operationele omgeving waar fouten en vergissingen honderden mensenlevens konden kosten, en makkelijk voor een miljard of meer schade kon toebrengen, materieel en anderszins, vond ik het mijn verantwoordelijkheid om bij te dragen aan optimalisatie. Wat erkend en gehonoreerd werd door mijn werkgever, ofschoon ik in laatste instantie feitelijk aan het kortste eind trok toen de 'wind' uit een andere richting begon te waaien, en de koers van het aandeel het laatste woord kreeg.
Die koers werd het bedrijf uiteindelijk fataal, waardoor het gered moest worden door een buitenlandse concurrent, hetgeen de directie echter geen windeieren legde. De geflopte directeur kreeg een 'parachutebaan' binnen de multinational, waar een blind paard geen schade kon doen, en miljoenen als bonus, inplaats van een gepeperde rekening, en zo gaan die dingen nu.
Dat we als 'BV Nederland' haast onopgemerkt onze soevereiniteit kwijtraakten, aan een organisatie zonder 'eigen geld', maar met een 'Eigen Bank', gezeteld in Brussel, waar we als Nederlandse burgers verder niks over te zeggen hebben, en die nu druk is met de overname van de NAVO, om verdere expansie in oostelijke richting beter te kunnen coördineren, stuit mij dat net zo tegen de borst als die koerswijziging in een maatschappij die de 'beurskoers' verhief tot de focus van directies en Raden van Commissarissen waar ik hierboven naar verwijs. Maar om onduidelijke redenen zijn we daar in Europa als een blok voor gevallen. Bij het gelijktijdig omarmen van selectie- en beoordelingscriteria die geen enkel raakvlak hebben met wat een bedrijf geacht wordt te doen: Produceren en winst maken. Niet 'boekwinst', of 'beurswaarde', maar 'Creating Wealth' zoals het Adam Smith voor ogen stond.
Een welvarend bedrijf, en een welvarend land, is nog iets héél anders dan een entiteit die zich laat prostitueren ten behoeve van speculanten die schuiven met grote geldbedragen ten bate van hun eigen winst op de kortst denkbare termijn. Wat fascinerend is, dat is hoe die verschuiving naar een *puur* op geld en macht gebaseerd systeem gepaard ging met een groeiende afkeer van wat dan de 'afrekencultuur' werd genoemd. Mensen 'afrekenen' op hun meetbare prestaties, en functioneren binnen de geldende regels, die tot doel hadden de productie te optimaliseren, gold in toenemende mate als 'onmenselijk'. Terwijl mensen 'afrekenen' op volledig ongrijpbare, bijna dagelijks veranderende normen en waarden, aan de hand van klachten van de meest willekeurige lieden, werd verheven tot iets wat de maatschappij beter zou maken, met juristen aan het eind van de lijn die onvoorspelbaar ons handelen konden 'duiden'.
Net als dat bedrijf waar ik voor werkte, is 'Europa' ook gedoemd door die verschuiving. Evenals de VS en andere landen in het 'Collectieve Westen', als we doorzetten op de ingeslagen weg. Tenzij het ons lukt landen met een meer traditionele benadering van de bedrijfsvoering, en het landsbestuur, blijvend aan ons te onderwerpen. Mij lijkt dat uitgesloten, gelet op de ontwikkelingen. Een theoretisch alternatief voor het onderwerpen van bedrijven en landen die een 'cultuur' bezitten die beter aansluit bij wat nodig is om te produceren wat nuttig en nodig is, is het overdragen van de productie aan 'AI-gestuurde' entiteiten. Machines, robots, 'computers', terwijl de mensen worden vrijgesteld om elkaar op niks af vliegen af te vangen, en 'verbeterpunten' door te drukken die productietechnisch in elk geval dramatisch zijn, als we daar nog invloed op zouden hebben. Voorbeelden van ontsporingen te over in ons deel van de wereld. *Niks* komt nog van de grond. Voordat de laatste rechter een uitspraak heeft gedaan in de laatste procedure zijn we veertig jaar verder. Waarna de oorspronkelijke plannen alweer volkomen achterhaald zijn, en het hele circus van voren af aan opnieuw begint.
Als je niet 'afrekent', en je bedrijf of land zelfs zo inricht dat wie er niks van bakt steeds weer een 'nieuwe kans' moet krijgen, en zelfs gepromoveerd dient te worden omdat het anders 'discriminatie' is, een woord dat uiteraard *letterlijk* inhoudt dat je 'onderscheid maakt' op grond van 'waarneembare/meetbare criteria', afgezet tegen het doel wat men wil zien te bereiken, dan is dat bedrijf, of dat land gedoemd. Althans, 'AI' is nog niet zo ver dat het de touwtjes van ons over kan nemen, voorzover mij bekend. En eerlijk gezegd vrees ik dat als die doorbraak er dan onverwacht *toch* komt, 'AI' ons snel zal 'afrekenen' op onze nutteloosheid, en een manier zal weten te vinden om ons richting het 'Front' te dirigeren, met onze 'Regenboogvlag'.
Laat mij nog een keer met de grootst denkbare klem onderstrepen dat uw 'lifestyle' mij volkomen 'worst' zal zijn. Dat is privé. Het gaat mij hoegenaamd niks aan. Dito met uw ras, de kleur van uw huid, uw geloof of ideologie en uw sekse. U presteert, of u presteert niet. En u *kan* alleen presteren als de gestelde doelen haalbaar zijn. Om het realiseren van doelen niet op voorhand te frustreren, is het zaak het bedrijf, of het land, niet op te zadelen met 'Regels' die niet als 'Wet' voor iedereen in gelijke mate gelden, maar aan interpretatie onderhevig zijn. Een werknemer kan de 'Regels' die wél 'Wet' zijn gemotiveerd overtreden, maar indien hij of zij dat doet, is het *zijn* of *haar* verantwoordelijkheid. Evaluatie kan leiden tot een aanpassing van die 'Regels' om de 'bedrijfscultuur' beter aan te passen op wat nodig is, óf de conclusie moet zijn dat de situatie, of individuele vaardigheid van die ene werknemer dat 'uitstapje' rechtvaardigde, omdat het bedrijf, of het land, er evident baat bij had, maar dat het té riskant is die restrictie te laten vallen. Regeringen in Europa, en 'Brussel' als overkoepelende dictator, hebben het vizier gericht op 'Rusland', en het 'Klimaat' over vijftig jaar, alsmede alles 'Regenboog', maar niet dat wat nodig is om ons land, of 'Europa' toekomstbestendig te maken binnen realistische, meetbare criteria waar de bestuurders op 'afgerekend' kunnen worden.
Als de hele zaak op een hoop stort, is het niet hun schuld. Ze hadden immers 'Goede Bedoelingen'?