Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Machtsvacuüm

De oorlog van de ‘NAVO-plus’ tegen Syrië is nog lang niet voorbij.

 

In een verwoede poging de oorlog in Syrië aan te wakkeren, heeft de NAVO een tanker met olie voor Syrië gekaapt toen die Gibraltar passeerde. Het sluit naadloos aan bij de niet aflatende aanvallen van Israëlische bommenwerpers op dat land. Dit is wat onze regeringsleiders verstaan onder een ‘schone oorlog’. Zelfde patroon als bij de strijd tegen Venezuela, en Iran. 

 

Het onthouden van voedsel, brandstof en medicijnen om de bevolking te dwingen de kant van de ‘NAVO-plus’ te kiezen, is een middeleeuwse tactiek die bedoeld is verliezen aan eigen kant te minimaliseren, en de burgerbevolking op te zetten tegen de militairen die hen verdedigen. De bevolking heeft de keus tussen overgave, een langzame, gruwelijke dood, of een wanhoopsdaad.

 

Tijdens de drie Albigenzische Kruistochten in Frankrijk, die een einde maakten aan de concurrentie voor de Katholieke kerk in Frankrijk die uitging van de Katharen, pasten de legeraanvoerders die identieke tactiek in ruime mate toe, zij het dat overgave voor beide partijen doorgaans geen optie was. Met de val van Montségur, nog altijd een magistrale ruïne, en het verbranden van 200 Katharen op de brandstapel, was het gedaan. Maar een heel land wurgen tot er geen leven meer in zit, is toch andere koek. 

 

Syrië had wel eigen olievelden, maar die vormden het eerste doelwit voor de ‘NAVO-plus’ nadat ze het extremistische lont in het kruitvat hadden gestoken. Die velden werden aanvankelijk bezet door onze vrienden van ISIS, maar toen die teveel slechte pers kregen, ruilden we ze in voor de Koerden, die we aanvankelijk nog hadden laten verrekken toen ze door ISIS in de pan werden gehakt aan de grens met Turkije. 

 

Geen van de oorlogen die we voeren, of waar we bij betrokken zijn ter ondersteuning van ‘rebellen’, gaan over mensenrechten of andere veelvuldig aangehaalde rechtvaardigingen. Het gaat over de olie, het gas, de pijpleidingen en scheepvaartroutes, en de ‘Petrodollar’. Olie is onverminderd belangrijk voor westerse landen, die er een onverzadigbare behoefte aan hebben. Overigens ook als we de transitie maken naar ‘Groen’, waarbij er naast olie alleen nog maar meer landen met grondstoffen in beeld komen die we moeten zien te veroveren. 

 

In de Verenigde Staten blaast men hoog van de toren, omdat het land dankzij ‘fracking’ nu een exporteur van olie zou zijn geworden, maar dat is onzin. Het betekent ook dat als we zo doorgaan, en de vlam slaat écht in de pan in ‘olieland’, we in Europa meteen klaar zijn. De kans dat de Verenigde Staten ons in dat geval de helpende hand reiken, is ’nul’. En in mijn perceptie van het idee dat de ‘Warparty’ heeft is dat ook de gewenste uitkomst. Je kunt het je moeilijk voorstellen, maar kijk maar naar de landen die we ‘bevrijd’ hebben. Kijk naar Libië. Ooit het rijkste land van het Afrikaanse continent, met een bloeiende middenstand, en relatief veel vrijheid voor vrouwen. Na de ‘bevrijding’ is het meer en meer gaan lijken op Saoedi Arabië. En dan hebben we het nog maar niet over de levendige slavenhandel die we hebben gefaciliteerd.

 

Als je onze eigen Europese leiders daar op aanspreekt, kijken ze het liefst weg. Of ze roepen op tot ‘onderzoek’ en ‘overleg’. Ze willen eenvoudigweg niet geloven dat dit in bepaalde kringen de gedroomde uitkomst is. En dat Europa de volgende is op de lijst. Dat de vluchtelingenstromen daar een voorbode van zijn. Alsmede de dreigingen met sancties, en eisen om ons ‘assertiever’ op te stellen tegen Rusland, China en Iran, en een grotere bijdrage te leveren aan het voeden van het ‘Militair-Financieel’-complex. 

 

In die zin zou je op kunnen merken dat het benoemen van de Duitse minister van oorlog tot voorzitter van de Europese Commissie geen bemoedigende keuze is. Maar voorzover ik mij een beeld heb kunnen vormen van Ursula von der Leyen is mijn indruk dat ze uit ander hout is gesneden dan de Nederlandse vrouwen die leiding geven, of gaven, aan het ministerie van oorlog. Mevrouw Hennis is zo in haar nopjes met uniformen, en dingen die ‘BOEM!’ zeggen, dat ze na haar voortijdige vertrek direct solliciteerde naar een baantje in Irak. En wat mevrouw Bijleveld precies bezielde om minister van oorlog te willen worden is mij een raadsel. Von der Leyen is een ‘politiek dier’ dat eerder rondzwierf op ministeries met een sociaal karakter, en op dat door rechts-extremistische schandalen ministerie van oorlog bezig was orde op zaken te stellen. Op bezoek bij de troepen wilde ze desnoods nog wel een kogelwerend vest aan, maar ze hees zich niet in een uniform, zoals Hennis, die daarmee in feministische kring furore maakte als ‘invloedrijkste vrouw’. Ik vrees dat dat vooral veel zegt over 'onze' feministen.

 

Maar goed, ‘onze’ invloedrijkste vrouw zit in Bagdad, en von der Leyen zit straks in Brussel, en als de voortekenen niet bedriegen is het te hopen dat ‘Brussel’ begrijpt dat er werk aan de winkel is waar het de beteugeling van blinde adoratie van militaire macht betreft. De piraterij door de Britten, waarbij een Iraanse tanker werd geënterd, in weerwil van de verkrampte pogingen van ‘Brussel’ om het akkoord met Iran over haar atoomprogramma, en het opheffen van de sancties, overeind te houden, ondanks Amerikaanse druk, vergt nog wel de nodige behendigheid als ‘Brussel’ wil laten zien over een ‘rechte rug’ te beschikken. Vooralsnog ligt dat dossier nog niet op het bordje van von der Leyen, die eerst nog moet worden bevestigd door het Europees Parlement. Daar wordt druk gelobbyd door de ‘Usual Suspects’ om haar kandidatuur alsnog onderuit te schoffelen. Terwijl dit niet zo’n moment in de wereldgeschiedenis is waarin je je een machtsvacuüm kunt veroorloven, als serieuze ‘speler’.

Go Back

Comment