‘Acht of negen’, dat is het aantal extra ‘JSF’s’ dat Nederland aan wil schaffen.
Het aantal is niet gebaseerd op een concrete defensiebehoefte, maar afhankelijk van de ‘koers van de Dollar’. Een betere illustratie van de belevingswereld van ‘Den Haag’ is er niet. De aanschaf van dat toestel ging nooit over nut en noodzaak. Het is ‘koehandel’, waarbij onze nationale defensie sluitpost is. Niemand in ‘Den Haag’ denkt na over de vraag wat voor expertise, en welk materiaal nodig is om Nederland te verdedigen in geval van een militair conflict.
Sterker nog, het gros van de militaire conflicten waar ons land bij betrokken is heeft helemaal niets te maken met ‘verdedigen’, want de landen die we met onze bommen omploegen, en bedreigen, hebben Nederland niet aangevallen. Noch Europa, waar we politiek en economisch onlosmakelijk mee verbonden zijn, tenzij we ooit zouden opteren voor een ‘Nexit’.
Formeel zijn alle partijen in ons land tegen een ‘Nexit’, maar juist de aanschaf van Amerikaans materiaal kan dat dichterbij brengen. Kijk naar Turkije. Het land was een ‘partner’ bij de ontwikkeling van de ‘JSF’, en produceerde onderdelen voor het toestel, maar wordt nu buitengesloten omdat de Turken in Rusland een luchtafweersysteem bestelden. Zoals de hazen nu lopen, is het niet denkbeeldig dat als Europa niet gehoorzaamt aan ‘Washington’, en ‘Nordstream II’ operationeel wordt, de Verenigde Staten ook de stekker uit Europa trekken. Zit je ineens met een dilemma, als Nederland. Kies je voor Europa, dan kan je die nagelnieuwe ‘JSF’s’ als ‘schroot’ verkopen, om alsnog Franse Mirages of de Eurofighter aan te schaffen. Of kiezen voor een ‘Nexit’.
Hoe bizar dat ook klinkt, maar ik ben er zeker niet gerust op dat Nederland dan kiest voor Europa. In eerdere bijdragen schreef ik al dat Rutte volgens mij voorsorteert om Secretaris Generaal van de NAVO te worden, en zijn tweede bezoek aan Trump, met de strategisch geplande aankondiging van de aanschaf van extra 'JSF'-toestellen, versterkt dat idee. Het gros van de Nederlandse partijen die zich profileren als ‘Pro-Europa’, zijn niet voor Europa, maar voor de 'Warparty'. Zelf zullen ze zeggen dat het een semantische discussie is als je daar een punt van maakt, omdat die twee entiteiten simpelweg onafscheidelijk zijn. Maar als er de afgelopen drie jaar iets duidelijk is geworden, dan is het dat ‘Washington’ er héél anders naar kijkt.
Met Trump aan het roer in ‘Washington’ is dat expliciet geworden, maar binnen de ‘Warparty’, het verbond van ‘Republikeinen’ en ‘Democraten’ die aan het infuus van de wapen- en olie industrie hangen, dacht men er altijd al zo over. ‘Vriendschapsbanden’ zijn daar zo sterk als de bereidheid om een deel van je GDP te ‘investeren’ in Amerikaanse wapens, het stutten van de 'PetroDollar', en een bijdrage te leveren aan het confiskeren van de vindplaatsen van olie, en landen waar pijpleidingen door moeten worden aangelegd. Waar het Nederlandse buitenlandbeleid ‘geschreven’ wordt door Shell, kan ‘Den Haag’ zich prima vinden in die ambitie.
Een assertiever Europa, dat zich niet om een boodschap laat sturen door de ‘Warparty’, is in de maak. Ook al omdat een groeiend aantal Europeanen wel brood ziet in die Chinees-Russische plannen voor economische samenwerking, met behoud van eigen identiteit en tempo. Een samenwerking waarin niks moet, maar veel méér mogelijk is dan in de stalen greep van de ‘PetroDollar’. En je ziet dat terug in het streven naar een Europese defensie. Niet noodzakelijk tégen een voortgezet ‘Atlantisch’ verband, maar minder slaafs. Zelfbewuster.
In Frankrijk, Duitsland en Italië is de stemming aan het omslaan. Eerder deed men Europa er een beetje bij. Het was een geschikt vehikel om beleid te harmoniseren, maar men zag het niet als een levensvatbare entiteit in het geopolitieke machtsspel. Buitenlandse politiek bleef een aangelegenheid van de landen, en voor veel van die landen was defensie vooral een ‘last op de begroting’, als een abonnement op een tijdschrift dat je nooit leest.
De catastrofes in Libië en Syrië, de puinhopen in Irak en Afghanistan, het drama van Oekraïne, en nu de ontsporing van het ‘dossier’ Iran, zorgden niet voor een openlijke revolte tegen de NAVO, maar wel leidde het tot vragen. De antwoorden op die vragen zijn onbevredigend, waar ook steeds meer Europese politici beseffen dat de toenemende chaos in de wereld niet de schuld is van de landen die in een reflex steeds de ‘Zwarte Piet’ toegespeeld krijgen. En, nog problematischer, dat men er in Europa niet langer vanuit mag gaan dat het ‘luxeleventje’ in de schaduw van de 'PetroDollar' voor de eeuwigheid is.
Wat misschien wel begon als irritatie, na het bekend worden van de afluisterpraktijken waar Merkel het slachtoffer van was, is niet weggeëbd, maar blijven smeulen. Het grootmoedige ‘Wir schaffen das!’ als antwoord op de vluchtelingenstroom was menselijk, maar ergens moet toen toch ook het kwartje gevallen zijn dat het geen spontane volksverhuizing was waar Europa mee te maken kreeg, en dat het ‘bevrijden’ van Libië een zelf toegebrachte wond is. Uitgerekend Gaddafi waarschuwde voor de consequenties als de NAVO hem uit de weg zou ruimen. En in ‘Continentaal Europa’, behoudens Nederland en haar ‘Hanseatische’ vrienden, groeit het idee dat het geen vergissing was, maar boze opzet.
Laten we in dit verband vooral niet vergeten dat ook Erdogan op enig moment gezien werd als een serieuze bondgenoot, en dat ook Nederland in allerijl mobiliseerde om haar eigen ‘Patriot’-luchtafweer richting Turkije te dirigeren. Dat Erdogan, na een coup-poging, nu kiest voor Russische luchtafweer, is niet onlogisch. Na ‘9/11’ waren Syrië en Libië ook bondgenoten in de ‘Oorlog tegen Terreur’. Maar daar ging die ‘Oorlog tegen Terreur’ niet om. Die was eerder bedoeld om landen op het verkeerde been te zetten, om ze vervolgens een mes in de rug te planten. En in Europa groeit nu ook het besef dat ‘zoete broodjes’ een bijzonder bittere nasmaak kunnen hebben, en dat er andere opties zijn.
‘Strategisch denken’ hoeft niet ontbloot te zijn van humane overwegingen om de keuze in goede banen te leiden, maar ‘Operation Unthinkable’, en de daaraan verwante berekening van het aantal atoombommen dat nodig zou zijn om de voornaamste Russische steden in de as te leggen aan de Amerikaanse kant, direct volgend op het eind van de Tweede Wereldoorlog, waarin diezelfde Sovjet-Unie nog een bondgenoot was, onderstrepen nog eens dat vriendschap in de wereld niet meer is dan een ‘commodity’. Een verhandelbare dienst.
Zullen we zeven of acht landen omwoelen in vijf jaar? Ach, hangt af van de koers van de 'PetroDollar'…….