Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Loonkloof

Volgens ‘onderzoekers’ van het CBS is er in Nederland sprake van een hardnekkige ‘loonkloof’. 

 

Voordat u mij verkeerd begrijpt wil ik graag benadrukken dat ik een compromisloos voorstander ben van gelijke beloning voor een identieke prestatie. Man of vrouw, noch andere irrelevante criteria, zijn van belang voor de bedrijfsvoering en ‘Wealth Creation’ in een ‘Vrije Markt’. Het probleem dat hier gesignaleerd wordt verwijst dan ook vermoedelijk naar andere criteria. Subjectieve criteria, of criteria die de prestatie volledig negeren. En dat is bedenkelijk, en dan druk ik mij veel te genuanceerd uit. Want er zijn volop voorbeelden van mensen met een identieke ‘functie’, waarbij de één presteert, en de ander in het geheel niet. 

 

Waar iemand niet presteert door oorzaken waar hij of zij geen controle over heeft, zoals duidelijk gediagnosticeerde ziektes die hem of haar overkomen na het aangaan van een dienstverband, is het niet onredelijk om de zieke collega ‘door te betalen’ tot hij of zij genezen is. Een geringe korting zullen de meeste mensen ook nog wel begrijpen, waar dat een stimulans is om je in te spannen om weer terug te komen in het arbeidsproces, en je plek weer in te nemen naast je collega’s, die door jouw afwezigheid zwaarder belast werden, en dus bovengemiddeld moesten presteren, zonder beloning. 

 

Waar de ‘knelpunten’ zitten, zo vermoed ik, dat is daar waar bepaalde werknemers op voorhand al niet beschikbaar zullen zijn gedurende langere tijd, zoals tijdens zwangerschappen, of pogingen om zwanger te raken, terwijl de werkgever bij wet verplicht is die niet-presterende werknemer door te betalen. Daarnaast kan een werkgever de ervaring hebben dat bepaalde werknemers er de kantjes vanaf lopen, of op papier wel gekwalificeerd zijn, maar in de praktijk ernstig hulpbehoevend zijn, om welke reden dan ook. Of dat ze op gezette tijden afwezig zijn ook al zijn ze zelf kerngezond, maar omdat hun kinderen ziek zijn, de hond ongesteld is. Of omdat de partner op ‘zakenreis’ gaat, en hij of zij dan niet lijfelijk aanwezig zal zijn op het werk. Omdat die werknemer mee gaat op ‘zakenreis’, of omdat die partner dan vaker op de kinderen moet passen, of bedenk het maar. Die ervaring zal druk zetten op de bereidheid van de werkgever om betrokkene gelijk te belonen aan iemand waarover hij of zij die twijfels niet heeft. Vergelijk het met de keuze die u zelf zult maken als klant, wanneer u een bedrijf zoekt voor een bepaalde klus aan uw huis. Als twee bedrijven dezelfde offerte uitbrengen, maar van de ene weet je dat het af komt, en op tijd, terwijl je van het andere bedrijf weet dat de kans groot is dat je er achteraan moet bellen, en de ’targets’ dan nog niet gehaald worden, welk bedrijf kies je dan? 

 

Ongelijkheid in de beloning waar de één meer presteert dan de ander is niet altijd te voorkomen, waar een CAO regelt hoeveel iemand betaald krijgt, en wat daar minimaal tegenover moet staan. Als je het geluk hebt dat je gezond van lijf en leden bent, en geschikt voor je werk, waardoor je niet tegen een ‘burnout’ aanloopt, presteer je per saldo meer dan je collega’s. Maar er zijn natuurlijk ook bovenmatig presterende collega’s die met kop en schouders boven de charlatans en koffieleuten op de ‘werkvloer’ uitsteken, die op enig moment teveel van zichzelf vergen, of die door hun afgunstige collega’s worden getrakteerd op een ‘Functie Elders’-crisis, waardoor er iets knapt. 

 

Menige intrigant op de werkvloer kost de werkgever beduidend meer dan hij of zij oplevert. Ze wringen zich in ‘commissies’ en ‘organen’, schrijven zich in voor 'cursussen', en op de spaarzame momenten dat ze hun gezicht laten zien op de ‘werkvloer’ zijn ze een zware last, een distractie, terwijl hun productie in de ‘commissies’ en ‘organen’ geen prestatie genoemd mag worden, omdat het op zijn best ‘self-serving’ is, en de 'cursussen een kostenpost vormen. Tegelijk staan ze alle dagen te leuren om geld en ruimte voor ‘leuke dingen’ waar jij als werkgever het nut totaal niet van inziet, maar je weet dat die intrigant je naam door het slijk zal halen als je niet over de brug komt als sponsor voor hun ‘Actie voor Oekraïne’, in de tijd van de baas. En geloof mij, ik weet waar ik over spreek! Maar ik was zo’n verknipte gek die als werknemer meende dat de betaling betrekking had op wat de werkgever van mij verwachtte, zoals contractueel vastgelegd, en de rest deed ik ernaast. Wat maakte dat ik in die ‘commissies’ en ‘organen’ geen graag geziene gast was, omdat ik het geleuter al snel zonde vond van mijn tijd, en de druk opvoerde om te presteren. Elke ‘commissie’ of ‘orgaan’ zou zo’n gek, of een paar van dat soort gekken moeten hebben, al was het maar om het leven van de intriganten onaangenaam te maken. ‘Als je niks te doen hebt, doe het dan niet hier!’.

 

Dat brengt mij bij de ‘researcher’ die op uitnodiging, of door de voet tussen de deur te zetten, het werkvolk afleidt, zonder dat hun ‘rapport’ ook maar één bruikbare conclusie bevat. Neem het ‘rapport’ dat er in Nederland sprake is van een hardnekkige ‘loonkloof’. Wat moet je daar nou mee? Noem je dat een ‘onderzoek’? Wie betaalt er voor die bagger? De belastingbetaler? Waarom in Godsnaam? Welke ‘commissie’, of welk ‘orgaan’ heeft bedacht dat de hardwerkende Nederlander daar behoefte aan heeft? Zou die Nederlander niet veel liever minder belasting betalen? De protectie van gelijke beloning voor een gelijke prestatie ligt volgens mij al heel lang verankerd in de wet. Klaar.

Go Back

Comment