‘Als ik niet geboren was, had ik die ‘Tweet’ ook niet gepubliceerd’.
Met die gouden woorden pareerde Caroline van der Plas een ‘Telegraaf Jodocus’ die haar frontaal aanviel op de ‘Tweet’ waarin ze vraagtekens zette bij de wijsheid om Zelensky op 4 mei, ‘Dodenherdenking’, uit te nodigen voor een staatsbezoek, compleet met toespraak tot het Nederlandse volk, georchestreerd door de Nederlandse regering, die tevens functioneert als de reisagent van Zelensky, en hem met het regeringsvliegtuig overal heen vliegt. ‘Jodocus’ ging niet in op haar argumenten of beweegredenen, en vroeg daar ook niet naar, maar viel haar aan omdat Poetin er zijn voordeel mee kon doen.
Hoe dan?
Van der Plas zag zich, helaas, genoodzaakt om luid en duidelijk te zeggen dat ze niks tegen Zelensky, en niks tegen Oekraïne had, want dat was een concessie die ze beter niet had kunnen maken, omdat die afgedwongen was. En vervolgens ook werd misbruikt door de redactie door er een ‘lead’ van te maken, terwijl iedereen in Nederland simpelweg kan terugkijken naar het stemgedrag en de discussies in de Tweede Kamer om te weten hoe de BBB de situatie in dat deel van de wereld inschat. Haar eigen mening over Zelensky, of Oekraïne, doen er niet toe. En daar was ‘Jodocus’ dan ook totaal niet in geïnteresseerd. Het deed mij erg denken aan de tijd waarin we als land worstelden met ‘Moslim extremisme’. Er waren verstandige politici die er verstandige dingen over zeiden, en ook weigerden om hun woorden terug te nemen als er kritiek op kwam. En er waren provocateurs, zoals Wilders en Rutte, die opzettelijk ‘cartoons’ naar Nederland haalden om de hele zaak op scherp te zetten. Onnodig, en provocatief. Zoals die uitnodiging voor Zelensky om tijdens ‘Dodenherdenking’ ons land te bezoeken. En dan wil ik het verder over ‘windvaan’ Rutte in deze context maar liever niet hebben.
Hoe je mening ‘overkomt’ op anderen, en hoe die er hun voordeel mee kunnen doen, is niet per definitie onbelangrijk. Het argument voor of tegen wordt bepaald door de vraag of je een ‘zwaarwegend punt’ wilt maken, of dat je zomaar wat voor mallemoerskont weg zit te ’Tweeten’ bij een kop koffie, terwijl je je de slaap uit je ogen wrijft. Ik was zelf dankbaar voor die ’Tweet’, zoals u zult begrijpen, maar ik had graag gezien dat ze zich niet had laten verleiden tot een ’nuancering’ om de aansluiting niet te verliezen met ‘Mainstream’. Het interesseert niemand in Nederland (die nog voor zichzelf denkt) wat Poetin vindt van de ’Tweet’ van Caroline van der Plas. En eerlijk gezegd denk ik niet dat die ’Tweet’ hem van zijn werk heeft gehouden.
Kortom, ‘Jodocus’ was er op uit om Caroline van der Plas terug te schoppen in de kudde. Waarbij je toch wel moet bedenken dat ‘Jodocus’ werkt voor een krant die ernstig ‘fout’ was in de oorlog. In élke oorlog. Maar prominent in de Tweede Wereldoorlog, waarin de krant van harte de Nazi’s steunde. Waardoor de krant na de oorlog tegen een ‘verschijningsverbod’ van dertig jaar opliep, later teruggebracht tot vier jaar. Dat volstaat autonoom niet als een verklaring voor het verlangen naar oorlog met Rusland waar die krant nu mee te koop loopt, zoals de keuzes van je ouders ook niks zeggen over jou. Maar laten we zeggen dat het niet verbazingwekkend is dat op die ‘vruchtbare grond’ de Ruslandhaat weer tot volle wasdom komt. Het land dat zevenentwintig miljoen mensen verloor in de strijd tegen Nazi-Duitsland.
Hoe Caroline van der Plas denkt over Zelensky, en Oekraïne, laat mij als Nederlander in zoverre koud, dat ik hoop dat ze begrijpt dat niet veel Nederlanders staan te popelen om naar het ‘Oostfront’ te vertrekken. En dat Nederlanders wel begaan zijn met het lot van de bevolking in dat land, dat we willens en wetens onder de bus hebben geflikkerd, waardoor het nu bar slecht toeven is in dat meest corrupte land van Europa, dat vol staat met standbeelden ter nagedachtenis aan Nazi’s, die hun omvangrijke steen hebben bijgedragen aan de Holocaust, en dat op dit moment de ene na de andere journalist vermoordt en gevangen zet, terwijl ze daar politieke partijen hebben verboden, en zonder schroom laten weten dat ze wereldwijd Russen zullen blijven vermoorden als ze de kans krijgen, tot ze hun zin krijgen. Het staatshoofd van dat land inviteren om op de dag van ‘Dodenherdenking’ het Nederlandse volk te bedanken voor de bijdrage die we daaraan leveren, roept zonder meer prangende vragen op. Niet vragen aan degene die daar vraagtekens bij zet, maar vragen aan die gevoelloze lieden die de uitnodiging verstuurden, en een vliegtuig om de man op te halen, om vervolgens Caroline van der Plas weg te zetten als ‘antisemiet’, God beter het! Hoe haal je het in je zieke hoofd, Sjoerdsma? Hoe verschrikkelijk diep ben je dan gezonken?
De angst die Caroline van der Plas aan de dag legde begrijp ik. Je hebt de wind mee. Er liggen belangrijke punten op tafel, die uiteindelijk belangrijker zijn dan die hele Zelensky, dus waarom het draagvlak dat je nu hebt riskeren door een principieel punt te maken? Maar ook de angst voor haarzelf persoonlijk, zoals ze duidelijk maakt in dat interview. Toch is dat de achilleshiel, want als je eenmaal gaat schuiven, houdt het niet meer op. Daarmee maak ik Caroline van der Plas geen verwijten. Ik hoop dat dat duidelijk is. Haar mening over Zelensky en Oekraïne doen er niet toe, en wat Poetin van haar uitspraken vindt doet er ook niet toe. Poetin heeft van der Plas niet nodig. Het is de ’Telegraaf’, en dat waar die krant voor staat, die van der Plas uit de vergelijking probeert te halen, om de weinig frisse agenda van de blinde ‘Ruslandhaat’ de vrije teugel te kunnen geven. Het zou nog begrijpelijk zijn als de ‘Telegraaf’ fier achter het ‘WEF’-agenda stond, maar ik vrees dat het in het geval van die krant niet geworteld is in enige doorwrochte keuze. ‘Moslimhaat’, ‘Jodenhaat’, ‘Ruslandhaat’, ‘Chinahaat’. Daar is een naam voor. En er zijn therapieën om je er vanaf te helpen.
De volgende keer, ‘Jodocus’, zou je misschien moeten overwegen om net te doen of je een heuse journalist bent, en Caroline van der Plas, of wie je ook maar treft, te vragen naar wat hen motiveert om een heldere mening te delen met de rest van Nederland, inplaats van met ‘Meel in de Mond’ en een ’Slot op het Toetsenbord’ te huichelen om geen Pitbull van de ‘Telegraaf’ op je pad te treffen, die toch niet begrijpt wat je zegt als het niet in ‘Jip en Janneke-taal’ aan hem wordt opgelepeld, als lammetjespap aan een baby. ‘Jodocus’, zelfs de banen van échte journalisten, en collega sprookjesschrijvers in Hollywood staan op te tocht door de opkomst van ‘Chat-GPT’. Hoe lang denk je dat je dit ‘werk’ nog kunt blijven doen? Heb je al gesolliciteerd bij de organisatie die de ’Two Minutes of Hate’ vorm moet gaan geven als ‘Big Brother’ straks aan het roer staat? Dit is toch geen manier om journalistiek te bedrijven? Maak je ouders trots, en gooi het over een andere boeg. Hier leg je geen eer mee in.