Als je jong bent, heb je idealen.
De één is daarbij meer uitgesproken, de ander minder. Idealen voor jezelf. Idealen voor de samenleving. Voor de hele wereld. Je wilt in de voetsporen treden van je ouders, of juist totaal niet. Je vindt 'idolen'. Volwassenen met een 'voorbeeldfunctie' (voor jou), historisch of levend. Idealen die veel van jou zelf (zullen) vergen, omdat je de 'lat' hoog legt. Een sportprestatie, een academisch niveau, een concreet beroep waarvoor je 'diploma's' moet halen, het vinden van de perfecte partner. Of het ideaal dat je koestert behelst dat je lekker op je luie rug moet kunnen liggen en dromen, terwijl *anderen* voor jou werken.
Met het klimmen van de jaren bedenk je hoe je jouw ideale wereld *concreet* zou kunnen laten werken, waarbij je wordt geconfronteerd met het gegeven dat je onvermijdelijk slachtoffers zult maken. Of misschien niet jijzelf, maar dan wel het systeem dat nodig is om jou je doelen te laten bereiken. Je kunt niet *allemaal* wereldkampioen worden, of een 'geslaagde ouder' conform jouw eigen normen en waarden. En ga het hele lijstje met idealen maar af. Concreet, of vaag, maar er zullen altijd 'afvallers' zijn. Kinderen met dezelfde dromen als jij, maar om welke reden dan ook, niet de mogelijkheden om dat doel te verwezenlijken. En dan zijn er uiteraard de kinderen die dromen van het bereiken van zekere doelen die volkomen haaks staan op wat jij hoopt te realiseren, waardoor ze effectief jouw *tegenstanders* worden. Jij wilt 'miljonair' worden, een comfortabel leven leiden, veel reizen en 'proeven' door hard te werken en je dingen te ontzeggen, en *zij* willen ook comfortabel leven, veel reizen en 'proeven', maar het moet hen 'gegund' worden. Dat wil zeggen, jij moet ervoor betalen.
Zelf had ik al jong een ideaal, en wel meer dan één, maar het belangrijkste ideaal betrof wat ik later wilde 'worden'. Ik was niet de enige. Sommigen haakten al vroeg af, omdat ze het 'werk' niet wilden doen dat nodig was om dat doel te bereiken. Of omdat ze zich realiseerden dat ze niet geschikt waren. Of omdat er verleidingen langskwamen die hen een andere kant op trokken. Of door domme pech. Het belangrijkste ideaal vraagt doorgaans om concessies op andere vlakken. Uiteindelijk schep je voor jezelf een potpourri van hele en halve concessies, en dan is het maar te hopen dat je je belangrijkste ideaal wel weet te verwezenlijken. Maar zelfs als dat is dat je wereldkampioen wilt worden, dan nóg ben je afhankelijk van mazzel, en anderen in de competitie, en je 'team', ongeacht of het een teamsport is, of een, in naam, individuele sport.
Kortom, de kans dat je ál je idealen zal weten te verwezenlijken is uiteindelijk nul. Wel kun je, door een slimme planning, en rationele afwegingen, in elke fase van je leven afzonderlijk doelen (tenminste gedeeltelijk) realiseren, indien je na het behalen van een doel dat je jezelf stelde de tegenwoordigheid van geest hebt om je te realiseren dat er méér is in het leven, en dat het ook voldoening schept om *anderen* te helpen *hun* doelen te bereiken. Dan zit ik op 'X' te kijken naar een bijdrage van de demissionaire minister van oorlog, de heer Ruben Brekelmans, die op bezoek is bij een 'Start-Up' die op kosten van de belastingbetaler batterijen maakt voor drones die bedoeld zijn voor onze wanhoopspoging om Rusland tot capitulatie te dwingen, waarbij hij een ontmoeting heeft met kersverse rekruten die, volgens hem, veel 'potentieel' hebben. Waar is het bij die Brekelmans verkeerd gegaan?
Die vraag kan ik niet beantwoorden. Ik kom dagelijks vele mensen tegen die geen sierraad zijn voor de menselijke soort. Een 'daklozen-centrum' in de buurt waar gestoorde verslaafden vrij zijn om zich te injecteren met alles wat de dealers bij ons voor de deur aan hen verkopen, waar hun hele uitkering aan op gaat, garandeert dat. Maar ook waar ik vanochtend in het 'Nieuws' iemand zag die van beroep 'Daklozen-expert' is, doet mij met stomme verbazing naar het scherm staren.
Dit blog kreeg van mij de naam 'Jammerjoh' mee, omdat ik zelfs tijdens mijn idealistische periode, waarin ik dacht 'alle antwoorden' te hebben, al tot de slotsom kwam dat je op zeker moment moest kunnen zeggen: 'Laat maar'. Voorbestemd om te eindigen als verslaafde dakloze. Of als soldaat in andermans oorlog. Of als voetveeg in een media-conglomeraat. Of als 'lui varken' terend op belastinggeld. Geen idealen, geen gezonde ambitie. Ik heb vrienden en vriendinnen gehad die bleven hangen aan de 'naald', of die verleid door deze of gene charlatan elk ideaal dat ze ooit hadden verloren. Ze zouden 'Kampbeul' geworden zijn als degene die hen had gemesmeriseerd hen daartoe had aangezet. Hoe dan?
Toen ik die naam voor dit blog bedacht was ik zelf evident al zo ver dat ik mij realiseerde dat je niet iedereen kunt redden. Omdat sommige mensen zich niet *laten* redden. Waarbij u zich moet realiseren dat mijn eigen idealen allerminst een 'gevangenis' waren vol dogmatisch beleden leefregels. 'Redden' mag u dan ook niet lezen als: 'Leven zoals ik'. Maar wat moet je nou met die groep mensen? Voorzover ze alleen een gevaar vormen voor zichzelf, kun je bedenken dat je ze het best kunt laten begaan. Maar het wordt evident gevaarlijk als ze zich verspreiden als een virus, en hun passie voor oorlog en destructie vleugels krijgt. In mijn onschuld bedacht ik dat zo'n 'harteloze' naam voor een blog, waaruit spreekt dat je *niet* bereid bent te helpen als iemand consequent situaties opzoekt die hem of haar schade berokkenen, tot nadenken zou stemmen. Nou heeft dit blog hoe dan ook niet voldoende bereik om dat idee nationaal ingang te doen vinden, maar als ik kijk naar de ontwikkeling in ons land, dan stel ik mijzelf toch de vraag of ik zekere kwesties ook *anders* had kunnen presenteren om te voorkomen dat ik met mijn waarschuwingen gelijk zou krijgen?
Uiteindelijk hetzelfde verhaal bij de vrienden en vriendinnen die ik 'verloor' aan vluchtige genoegens. Maar zelfs als ik daar mijzelf volledig had weggecijferd, had ik het verschil niet weten te maken. Waar ik trachtte hen te weerhouden van onverstandige experimenten met argumenten, en verklaringen van mijn vriendschap en liefde die mij daartoe aanzette, vielen de argumenten op onvruchtbare grond, en kreeg ik als repliek dat als ik een échte vriend of geliefde was, ik dan die ervaring die zij zochten met hen zou willen delen. Niet dus. En ga zelf maar naar het front, Ruben, inplaats van die arme drommels die in Oekraïne door ronselaars van straat worden geplukt, en gedrogeerd, om voor jouw NAVO-expansie te sterven. Ik kom wel afscheid nemen op je begrafenis.