Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Kopstuk

Het loopt uit de hand.

 

De oorzaak is ‘overreach’. Meer op je vork nemen dan je kan behappen. Beloften doen die je niet kunt waarmaken. Niet op één specifiek gebied, maar over het hele spectrum. Complexiteit toevoegen aan eenvoudige problemen, terwijl we de lat tegelijkertijd hoger leggen, ver buiten bereik van ons bestuurlijke kunnen. 

 

Voor een deel heeft het te maken met ons hoge welvaartsniveau, waardoor het lastig werd voor politieke partijen om zich te onderscheiden. Gekoppeld aan de aanzuigende werking van de ‘wetenschap’ en de 'juridische sector', die zich op het bestuurlijke terrein hebben begeven en om ‘opdrachten’ verlegen zit teneinde de subsidie van de belastingbetaler niet te verliezen. 

 

Door de opdeling van dat ‘wetenschappelijke’ bedrijf, en de politiek, alsmede het 'juridische bedrijf' in ‘specialismen’, weet de linker hand niet meer wat de rechter doet. Iedere ‘specialist’ heeft, binnen zijn of haar benauwende denkraam een ‘oplossing’ bedacht voor een ‘vraag’ die geen rekening houdt met de consequenties voor een weelde aan terreinen waar hij of zij ‘de ballen’ verstand van heeft. ‘Multidisciplinair’ overleg is een illusie, omdat elke ‘specialist’ dat overleg in gaat met 'getrokken pistool' en een agenda. Als de eigen ‘oplossing’ elders problemen geeft, is dat een probleem van de ander. 

 

Aan het eind van de lijn zit een ‘Kopstuk’ die het ‘eindrapport’ heeft ontvangen, die zelf niet bij het overleg was, en hooguit degene was die de ‘vraag’ formuleerde waar de ‘specialisten’ mee aan de haal gingen, ieder binnen hun eigen discipline, maar zelfs dat is niet gezegd. Het ‘Kopstuk’ heeft tot taak de keuzes te presenteren op een wijze die vertrouwen wekt, en niet veel meer dan dat. Hij of zij moet vaardig zijn in het ontduiken van lastige vragen waarop hij of zij geen antwoord heeft. De nadruk ligt op de presentatie, waarbij een weelde aan ‘specialisten’ kan helpen om ervoor te zorgen dat het ‘Kopstuk’ met ‘autoriteit’ spreekt, en hoe hij of zij de valkuilen kan vermijden. Hoe met autoriteit te liegen zonder dat het meteen opvalt.

 

Het ‘Kopstuk’ zelf geniet aanzien, en geniet van de macht, en het ‘Grote Geld’. De ‘specialisten’ genieten van de veldslagen in de vergaderruimte, en hoe slim ze het ‘gespeeld’ hebben om anderen met de ‘Zwarte Piet’ op te zadelen. Die hele constellatie heet in de volksmond het ‘Moeras’. Een neerbuigende term voor een verraderlijk zuigend deel van de maatschappij waar je hele leven in verdwijnt als je niet oppast. Er is geen betere illustratie dan de suggestie dat je als burger wellicht moet gaan betalen voor je belastingaangifte. Alsof belasting betalen een dienst is waar je wel wat geld voor over mag hebben. Die mensen leven in een apart universum. Maar het ‘Moeras’ droogleggen, zoals Trump in de Verenigde Staten beloofde te doen, mag dan populair zijn bij veel mensen, maar wat dan? Helemaal stuurloos ronddobberen in een hoogtechnologische wereld is een avontuur waar de meesten van ons maar beter niet aan kunnen beginnen. 

 

De tweedeling in de Amerikaanse maatschappij, en in de Britse, maar ook elders, laat zien dat er één deel is dat snakt naar een restauratie van wat was, terwijl een ander deel de hoop heeft gevestigd op wat tegenstanders ‘socialisme’ noemen. Oftewel de ‘Nanny-State’. Beide opties zijn, zeker in deze tijd, onuitvoerbaar. Langs twee verschillende wegen leiden ze beiden naar fascisme, ‘Big Brother’, en het ‘Nieuwe Feodalisme’. Terwijl het handhaven van de bestaande situatie leidt tot geïnstitutionaliseerde chaos en zinloze verspilling van grondstoffen, tijd, energie en goede bedoelingen. Uitbreiding van repressie, censuur, en een ‘Wag-the-Dog’-cultuur om de aandacht af te leiden, terwijl we worden gestript door extreem machtige individuen en ‘multinationals’, ligt op de loer. 

 

Wat nodig is, is een andere mentaliteit. Over de volle breedte. Weg van het idee dat onze ‘individualiteit’ kan overleven in een maatschappij die tegenstellingen aanwakkert door een focus op ‘Identiteit’. Wat meer dan ooit nodig is, is het idee dat we er samen wel uitkomen, zonder rechter, advocaat, journalist, ‘specialist’ of politicus. Wat daarvoor nodig is, is een ‘Kopstuk’ die zijn of haar eigen beperkingen kent, en niet teveel hooi op de vork neemt. Die prioriteiten heeft, die deelt met de bevolking, en geen verwachtingen schept waarvan hij of zij weet dat die op korte termijn niet zijn te realiseren. Probleem is, dat zo’n individu in de media niet de aandacht krijgt die nodig is om die verbindende boodschap voor het voetlicht te brengen, omdat er voor de commerciële pers geen ‘brood’ in zit. Dito voor een misselijkmakend groot ‘werkgebied’ van allerlei overheidsdiensten en ‘wetenschappelijke’ disciplines die zouden afsterven zonder ‘fondsen’ die het ‘Kopstuk’ vrij moet maken. 

 

Wat ik beluister in de maatschappij, is dat de burger er wel oren naar heeft, en ook wel vindt dat je mensen de kans moet geven ‘menswaardig’ te leven, met fatsoenlijke zorg, dus iets van een sociaal vangnet. Maar op het moment dat de politicus, de ‘specialist’ of de journalist zich ermee gaat bemoeien, slaan de vlammen in minder dan geen tijd uit het dak, en staat ‘oorlog’ weer op de agenda. Daarmee zeg ik eigenlijk dat democratie wel degelijk een levensvatbare propositie is, zolang de burger maar het laatste woord heeft, en de politicus, de ‘specialist’ en de journalist beseffen dat hun positie in de maatschappij van hen verlangt dat ze dienstbaar zijn. Maar wel binnen hun eigen beperkingen, en gebonden aan maatschappelijke regels die tot doel hebben de bemoeizucht van de overheid te beperken tot de grote lijnen, en het realiseren van projecten die een collectieve inspanning vereisen. En verder niks.

Go Back

Comment